Nieuw - nieuw - nieuw

- EINDELIJK heb ik weer een microgolf. Na negen jaar trouwe dienst heeft onze vorige op kerstavond beslist dat het welletjes geweest was. Middenin het warmen van een flesje. *PLOK* en niks niemeer. Ik gebruik dat ding eigenlijk niet zoveel, maar voor flesjes is het wel verdomd handig. Gelukkig had ik mijn flessenwarmer nog op zolder staan, maar als je een snelle microgolf gewend bent is een flessenwarmer echt wel vreeeeeeselijk traaaaaaag. Ik ben dus doodblij met mijn nieuwe, snelle microgolf-annex-oven (na 4 jaar eindelijk weer cakes bakken!) en Jolien is ook blij dat haar flessen weer snel klaar zijn, want dat ik een fles klaarzette maar dan weer de keuken uitwandelde, dat kon ze toch niet snappen (en dan ging het alarm af).

- Jolien is (bijna, dat ene weekje zie ik gemakshalve even door de vingers) 9 maand oud, dus dat wil zeggen dat ze groot genoeg is voor een fietsstoel. Die heb ik voor de kerstvakantie al laten monteren en daar keek ik echt wel al een tijdje naar uit. Maar wat ook nieuw is en wel de grootste verandering zal zijn, is dat ze sinds maandag niet meer naar onze geliefde onthaalmoeder Kim mag, maar naar de crèche Het Bengelhof gaat. Kim was fantastisch en ik mis haar al. Maar ze woont op 5 km van ons huis. Als je bedenkt dat we bewust nabij het centrum willen blijven wonen om alles met de fiets te kunnen doen, is 5 km echt wel een eind. Dat fiets je niet zomaar 4 keer op een dag (Jolien brengen, ik naar huis, 's avonds gaan halen en samen terug naar huis) - bovendien kon Jolien tot nu toe nog niet mee met de fiets, dus reed ik plots 4 dagen per week 20 km met de auto! Het Bengelhof ligt op 2,5 van bij ons, dat scheelt een pak. Als het regent zal ik nog wel voor de auto kiezen, maar als het enigszins kan gaat mijn voorkeur echt uit naar de fiets.
Nu moest het natuurlijk wel lukken dat het net op de eerste dag dat we met de fiets naar de crèche zouden gaan... had gesneeuwd! Zo'n fietsstoel verlegt de balans van je fiets echt wel. En zeker als er dan nog een kindje in zit. Dat was dus stevig wennen. En dat op een ondergrond van sneeuw en ijs... Ik ben die eerste heenrit op een slakkengangetje, met dichtgeknepen billen en constant denkend "ik mag niet vallen, ik mag niet vallen" naar de crèche gereden. Ondertussen heb ik er al 6 tochtjes opzitten en voel ik mij al een stuk zelfzekerder.
Ook Jolien schijnt het leuk te vinden. De eerste twee dagen heeft ze onderweg wel niets gezien. We hebben haar een helmpje gekocht (de kleinste maat), maar het is nog wat groot en zakte over haar ogen. Dan maar een mutje eronder, maar dan verschoof het gewoon met muts en al. Nu heb ik de truc precies beter beet, want de laatste 2 keer bleef haar helmpje netjes recht staan en kon ze dus gewoon rondkijken. Ik heb vanmorgen eens omgekeken en ik denk echt dat ze het leuk vindt.





En de nieuwe crèche... Ja, dat is wennen. De begeleidsters zeggen mij eerlijk dat ze het soms wel wat moeilijk heeft (maar dat moesten ze mij die eerste middag niet zeggen, dat zag ik zo aan haar oogjes). Om te beginnen lag haar ritme natuurlijk helemaal overhoop door 2 weken bij ons aan de zee te zitten. En daarnaast zijn het allemaal nieuwe gezichten. Op zich zijn de groepjes niet echt groter dan bij Kim, maar er is natuurlijk meer lawaai omdat er gewoon meer groepjes zijn. Veel dingen die toch anders zijn, maar waarvan ik het goed vind dat ze eraan leert wennen. Als ze 's avonds thuiskomt, is ze gelukkig wel nog het blije kind dat we gewend zijn. En de verzorgsters zeggen ook dat ze niet weent uit miserie, maar dat ze zich kwaad maakt om aandacht te krijgen (wat ook wel aan de leeftijd kan liggen). Zolang er iemand in haar buurt is, tegen haar praat, met haar speelt of haar op de arm houdt is het geen probleem. Maar als ze ergens alleen zit, maakt ze zich boos tot iemand zich met haar bezighoudt. We hebben een klein koppigaardje bij in huis en ik hou nu al mijn hart vast voor haar peuterpuberteit!

- En wat tot slot ook nieuw is, is dat ik vrij zeker ben dat er een tandje in de maak is. Rond de leeftijd van 3-4 maanden kwijlen baby'tjes heel hard en sindsdien hoor ik bij elke druppel kwijl "dat zullen de tandjes wel zijn". Néé, dat waren de tandjes dus niet (al kunnen ze ook wel jeuken als ze nog in het kaakbeen groeien). Nu voel ik voor het eerst een hard plekje onder haar tandvlees en denk ik dus dat haar eerste bijterke binnenkort zijn kopje boven het tandvlees zal uitsteken. Die bijtring van met nieuwjaar zal dus nog goed dienst kunnen doen!