Hip hip hoera!

Vandaag wordt Jolien 9 maanden. Ze is nu dus exact even lang uit mijn buik als ze erin gezeten heeft (al klopt dat niet helemaal. Ze is wel na precies 40 weken geboren, dus dat zou ik eens moeten berekenen)! (Net even berekend: dat is nu zondag)

Ik heb trouwens nog een reden om al een eerste voorzichtige hip hip hoera te juichen. Ik sloop gisteren met een ineengekrompen hart de crèche binnen. Jolien had het er de eerste week zo moeilijk gehad, dat ik er al van overtuigd was dat het geween dat ik van bij de ingang hoorde wel van haar moest zijn. Voorzichtig gluurde ik om de hoek, maar tot mijn verbazing was dat opengesperde keelgat van een ander kleintje. Jolien zat een halve meter achter haar op de grond te spelen. Toen ze mij zag, zette ze wel meteen een keel op, maar ik kreeg tegelijk een enthousiaste verzorgster bij mij die trots meldde dat Jolien zo flink geweest was. Er viel een betonblok van mijn hart. Niets erger dan het gedacht dat je kindje zich de hele dag ellendig heeft zitten voelen. Zou ze er dan toch haar draai beginnen vinden? Alleszins, ik was zó opgelucht dat ik (totaal onzinnig, ik weet het zelf wel) enorm trots op haar was en als beloning zin had om nog een tiental kilometer extra te fietsen, want ik heb echt het idee dat ze graag achterop de fiets zit. Alleen had ik nog een gezellig avondje in het vooruitzicht waar ik zo lang mogelijk van wilde kunnen genieten, dus ik ben maar netjes naar huis gereden. Maar wel lekker traag, zodat ons korte ritje toch een béétje langer zou duren.