Slaapwel opa

Leven en dood blijken weer heel dicht bij elkaar te liggen. Toen ik zwanger was van Jolien is mijn grootmoeder gestorven en vandaag wordt mijn opa begraven. Hij is vorige dinsdag overleden en zou morgen 92 worden. Hij had Parkinson en was al enkele keren met een longontsteking in het ziekenhuis beland. En blijkbaar komt er dan een moment waarop je er niet meer bij stilstaat hoe ernstig dat wel is, want het slechte nieuws kwam voor mij als een echte verrassing. Ook de dokters hadden zijn dood de avond voordien niet zien aankomen. Dat hij nog een ziekenzalving heeft gekregen in de aanwezigheid van zijn dochters en dat hij daar een soort van rust uit scheen te putten is een troost. Maar dat het afscheid nu definitief is, is toch altijd een klap. En dat ik nu helemaal geen grootouders meer overheb, vergroot de leegte alleen maar.

Slaapwel, opa.

Published with Blogger-droid v1.6.9