Verlatingsangst - update

De eigenlijke verlatingsangst viel goed mee. Ik heb mij een flinke week (of een tiental dagen zoiets) niet mogen omdraaien zonder dat Jolien het op een huilen zette. Als ik volledig uit het zicht verdween zette ze nog efkes een fikse keel op, maar na een paar tellen was het alweer voorbij. Het was dus gewoon kwestie van wat geduld oefenen en wat extra kiekeboe!-spelletjes spelen...

Ondertussen heb ik voor mezelf ook uitgemaakt dat de slechte nacht die ze in die periode had eerder het gevolg was van een slechte droom en dus los staat van de verlatingsangst. Ze heeft nog wel wat onrustige nachten gehad omdat ze niet terug in slaap kon vallen door haar hoestje, maar zo erg over haar toeren als die maandagnacht is ze nog maar 1 keer opnieuw geweest, een paar dagen later. Ik wijt die slechte nachten dus eerder aan slechte dromen omdat ze zich fel aan het ontwikkelen is. Ze was helemaal over haar toeren, wierp haar hoofd in haar nek, was in haar bed niet rustig te krijgen en bleef zelfs in mijn armen nog erg lang doorhuilen. Als ze na veel wiegen en sussen dan toch gekalmeerd was, begon ze weer hevig te huilen als ze in haar bedje geleg werd. Een groot verschil met de overige nachten: toen kreeg ik haar probleemloos gesust door haar tutje terug te geven, over haar hoofdje te aaien en eventjes "slaap kindje slaap" te neuriën.

Het is even schrikken als je goede slapertje voor het eerst zo opgeschrikt wordt door een boze droom en omdat je pruts op die leeftijd zoveel evolueert heb je er het raden naar wat de precieze oorzaak van de huilbui-in-het-midden-van-een-nachtje-slaap kan zijn. Maar inmiddels ben ik gerustgesteld dat het een eenmalige slechte nacht was en dat ze haar talent om lekker een nachtje door te slapen niet plotsklaps verleerd is!