En hoe gaat het er nu nog mee?

Wel, lees de derde paragraaf van dit stukje, denk aan hoe je zelf bent en het zal je niet verwonderen dat mijn antwoord momenteel is "het gaat".

In werkelijkheid was mijn geduld vanmorgen zo goed als op. Sinds zondag (dat is dus al drie-en-een-half volle dagen) houd ik mij flink koest. Ik lig braafjes in de zetel, verroer zo min mogelijk vinnen en wacht lijdzaam af, want er is mij beterschap beloofd. Mijn dagindeling heeft wel wat weg van een verplicht luizenleven. Mario neemt 's morgens de ochtendroutine met Jolien voor zijn rekening, dus ik blijf nog wat liggen tot hij terug is van de crèche, om mijn lijf helemaal wakker te laten worden. Dan ga ik trapje voor trapje naar beneden (kan ik sinds gisteren alleen) en benut mijn beperkte mobiliteit ten volle om kleren aan mijn lijf te krijgen (maandag was het gewoon in slaapkleed te doen). Hapje eten, mails lezen en schrijven en tegen dan zit ik alweer goed anderhalf uur rechtop en ben ik pompaf. Met het nodige gekreun en gesteun zoek ik dan een pijnloze lighouding in de zetel. In het begin was dat enkel mijn buik, gisteren kwam ruglig erbij, een hele vooruitgang! Wat rondschuifelen tussen de living en de keuken en weer even rechtop zitten tijdens het middageten en dan zit ik alweer door mijn krachten. De namiddag breng ik dan zo rustig mogelijk door zodat ik tussen vijf en acht toch zoveel mogelijk kan bijdragen om Jolien mee door de avond te loodsen. Ik kan haar niet in of uit haar stoel krijgen, maar ik kan wel bij haar zitten terwijl ze iets eet. En zo draag ik toch mijn kiezel bij.

Mijn enige uitstap tot nu toe was een afspraak bij een chiropractor gisterenochtend. Ik ken een hele goede osteopaat, maar die woont in Heusden en daar zag ik mezelf toen ik maandagochtend bijkomende hulp zocht echt niet geraken. Ik heb dan maar een afspraak gemaakt bij een chiropractor in Gent zelf. Ik heb die man mijn hele voorgeschiedenis uit de doeken gedaan, hij heeft mij wat bevoeld, heeft toen twee keer KRAK gedaan, gezegd dat ik mijn rug de komende twee dagen koud (huh?) moet houden, een nieuwe afspraak gegeven voor volgende week en dat was het. Ik voelde heel even verlichting, maar het effect was van korte duur en tegen dat ik thuis was voelde ik mij flink in de zak gezet.

En als je dan thuiskomt en opnieuw even immobiel en met evenveel pijn als voordien in de zetel ligt en je hele huis een stort ziet worden omdat alles wat zich onder je neerhangende armen bevindt onbereikbaar gebied is, dan zinkt de moed je even in de schoenen. En dan begin je even te zagen dat het toch wraakroepend is dat je overal gewoon met een lapmiddel terug op straat gezet wordt, dat het een schande is dat je met een acute rugblokkage naar een osteopaat belt en pas meer dan een week later een afspraak kan krijgen en dat het loze beloften zijn dat je gewoon door te rusten weer de je oude zelf zal worden.

Ik had er gewoon op gerekend dat ik er tegen vandaag of ten laatste morgen bijna helemaal bovenop zou zijn en begon mij licht wanhopig af te vragen hoe we dat met Jolien zouden doen als ze vrijdag thuis is en Mario moet werken, want door zijn virus heeft hij zijn planning deze week ook flink moeten bijstellen en heeft hij een achterstand in te halen (hij heeft meer dan alleen een voedselvergiftiging, want iedereen die zondag bij zijn ouders op bezoek was heeft vergelijkbare symptomen. De sukkel moet dus dubbele shiften draaien terwijl hij zelf fysiek door een virus op de proef gesteld wordt).

Vanmorgen heb ik dan toch mijn vertrouwde osteopaat gebeld en gevraagd om mij te verwittigen als er ergens een afspraak zou wegvallen. Ik kan nu vanavond om 19u30 bij hem terecht en heb weer hoop op een spoedig herstel. En nu ons huis er weer wat ordelijker bij ligt door mijn mini-Grote-Opruimactie van gisteren (speelgoed aan de kant, afwasmachine ingeladen en aangezet - een bovenmenselijke prestatie die mij een bliksemende blik van mijn bezorgde ventje opleverde) en er zelfs een wasje staat te draaien komt er weer ruimte in mijn leven en hoop in mijn immobiele bestaan. Het is een heerlijk luizenleven, maar als dat langer duurt dan drie dagen, dan is het toch welletjes geweest! Ik ben het allang beu, ik ga nekeer gauw beter worden, zie!