Leven en dood

Ze zeggen dat voor elk nieuw leven dat erbij komt, ergens een ander leven eindigt. Sinds vorige dinsdag is mijn grootmoeder er erg slecht aan toe en blijkt dat we ons er beter op kunnen voorbereiden dat we binnen afzienbare tijd afscheid van haar zullen moeten nemen. Ze is al 88, dus voor een buitenstaander is het waarschijnlijk de kroniek van een aangekondigde dood, maar het valt me toch verrassend zwaar, in het bijzonder het besef dat ze ons kindje en dat van mijn nicht die uitgerekend is voor eind januari, begin februari niet meer zal zien.

Vorige dinsdag heeft ze een longontsteking gekregen. De antibiotica die de dokter haar heeft gegeven sloeg niet aan en het rusthuis belde mijn moeder om te vragen wat ze moesten doen. Zij hadden het er gewoon bij gelaten, maar dan was ze tegen het weekend dood. Ze kon ook nog naar een ziekenhuis overgebracht worden, maar dan was de vraag in welke mate ze nog tegen dat transport bestand zou zijn. Het is toch het ziekenhuis geworden. Daar hebben ze na verder onderzoek vastgesteld dat ze een infectie heeft, maar dat ze nog niet meteen konden achterhalen waar die zit, dus hebben ze medicijnen voor de luchtwegen én voor de urinewegen gegeven. De eerste 72 uur zijn in dat geval cruciaal, dus als ze dinsdag haalt, komt ze die infectie wel door (als haar hart het niet gewoon begeeft, want ze had al 2 dagen een hartslag van meer dan 120 slagen per minuut). Los daarvan blijkt ze echter ook een tumor van maar liefst 12 cm bij haar blaas te hebben. Meer details hebben ze daar nog niet over omdat ze door die infectie en haar toestand geen verder onderzoek konden verrichten, maar ze kunnen er alleszins niets meer aan doen, want een operatie overleeft ze niet meer. Kort gesteld: als ze die infectie overleeft, zal ze binnen enkele dagen, weken of misschien maanden toch sterven aan die tumor.

Ik ben nog niet op bezoek kunnen gaan. Een onbekende infectie is een te groot risico voor een zwangere vrouw. Ik troost mij met de gedachte dat ik nu een goed beeld van haar zal bewaren, want blijkbaar is ze graatmager omdat die tumor aan haar systeem vreet. Als ze er toch doorkomt (en met elk uur stijgt die kans, natuurlijk) en terug naar het rusthuis kan, wil ik haar toch nog gaan bezoeken.

Alleszins, mijn besluit staat nu vast om ons kindje meerdere voornamen te geven. Mario vond dat niet nodig, maar had er ook niets op tegen. Ik heb zelf 4 voornamen en vind het wel leuk dat ik zo een stukje familie met mij meedraag. Ik heb nu iemand die ik graag wat wil laten voortleven in een extra voornaam voor ons kindje!