Plots

Ik blijf mij erover verbazen hoe plots koorts kan doorkomen. Woensdagavond had ik van Lies nog complimentjes gekregen dat Jolien zo vrolijk was (was eens iets anders dan de huilende Jolien die zij om een of andere reden vaak op haar bord krijgt) en op donderdagochtend haal ik een echt gloeilampje uit bed.

39,4. Suppo. Heel de ochtend een hangerig kindje dat wel dingen wilde doen, maar enkel als het van op mijn schoot kon. 's Middags opnieuw 39,9. Suppo en dutje. Mario denkt op dit ogenblik al aan de Mexicaanse griep. Na haar dutje viel het met de koorts al wat beter mee (38,4), maar Jolien is duidelijk niet in vorm. We gaan met Stef en Ingrid en hun Hanne naar de Feesten en we belanden bij een draaimolen op de kermis, maar ze is er met geen stokken op te krijgen. Hanne heeft niet gemord dat ze ook Joliens ritjes mocht oprijden! Ondertussen ging Jolien van het ene stel armen naar het andere, maar het liefst van al zat ze toch bij Mario of bij mij. Er stonden nog een etentje en een voorstelling van Zaza (goeie cartoonist, maar met die zaalshow is toch veel meer te doen) op het programma, dus we moeten ons gloeiende koalaatje met het nodige geschreeuw en een laatste suppo in de armen van de oppasser achterlaten.

Vrijdag had ze wel nog verhoging, maar de echte koorts was alvast weg, al was Jolien duidelijk nog niet in haar plooi. Zaterdag en zondag (we zaten een weekendje aan de zee, bij Mario zijn ouders) ging alles weer beter, maar vanmorgen had ze opnieuw verhoging. Afwachten wat er scheelt. Ik heb wel gezien dat ze onderaan twee kiezen bij krijgt, maar van haar andere tanden en kiezen heeft ze nooit echt veel last gehad. Dus ofwel is het dat, ofwel broedt er nog iets anders in haar systeem. Afwachten. We zullen wel zien.