Gehavend

Ik voel mij een beetje ellendig. Mario is de hele avond weg voor een optreden, dus om Jolien eens extra te verwennen met aandacht, buitenlucht en samen leuke dingen doen ben ik haar te voet, met de koets (buggy, voor wie hier enkel een span met paarden onder verstaat) gaan halen. Het plan was: samen te voet en in de buggy naar huis met tussenstops om haar te laten fietsen en samen een ijsje te eten op een plein in het centrum. In het heengaan had ik de paardenmolen op de Vrijdagmarkt zien staan, dus een ritje of twee daarop leek mij ook een leuke verwennerij.

Mijn plan werkte aardig, tot in de Langemunt. "Lope lope", maar een van haar huppels haperde en zoals kleine kindjes wel vaker doen struikelde ze. Knieën op de grond, buik, handjes. Tot daar geen enkel probleem. Maar toen haar gezicht alsnog ook de grond raakte, hoorde ik dat het mis ging. Er is een stuk van een tand gebroken. Ik heb de brokjes en splinters zelf van haar lippen geveegd.

Op zich is het niet erg. Ze weende, maar na een minuutje was het al voorbij (de etalage van de nabijgelegen speelgoedwinkel zorgde voor voldoende afleiding),dus pijn heeft ze er niet van. Haar lip staat een beetje dik, maar ook dat merk je amper. Ik heb onmiddellijk onze tandarts gebeld en gevraagd of ik iets speciaals moest doen. Hij raadde mij aan om bij de apotheker 1 dosis Arnica 200 K globuline (een middel dat gegeven wordt bij alle soorten blutsen en builen) te halen en vanavond en morgenochtend telkens een halve dosis te geven. Het was 18u20. Ik ben snel op weg naar huis gegaan en ben 5 (!) gesloten apothekers gepasseerd. De 6e was onze vertrouwde apotheek en die man had zijn winkel wel al gesloten maar stond binnen nog wat zaakjes af te handelen en was zo lief om mij toch nog binnen te laten toen ik met verwilderde blik en/of smekende ogen op het raam klopte. Ik kon hem wel kussen (maar heb het wijselijk maar niet gedaan)!

En ik weet het allemaal wel: ik moet mij niet aanstellen, er kunnen je kind veel ergere dingen overkomen. En het kan zelfs geen kwaad: het zijn maar melktanden, dus over vier jaar (pfff) vallen die uit en heeft ze weer een gaaf gebit. Maar diep vanbinnen kan ik wel janken. Ik had er niets aan kunnen doen, maar voel mij toch wat schuldig. En stiekem denkt mijn dramatische kant: ons mooie, schattige kindje is gehavend. Haar schattige uit elkaar staande konijnentandjes zijn weg en in de plaats heeft ze nu een kwajongengebit waar een stuk uit gevallen is. Nog vier jaar een scheve, scherpe rand. Een gebarsten glimlach.

Ik zal vandaag niet licht vergeten. Ik tel de dagen af tot de tandenfee komt.