Carnaval

Jolien heeft zich nooit echt graag verkleed. Ze heeft een heel leuke stoffen kroon cadeau gekregen die ze wel af en toe opzette, maar dat was dan om 5 minuten te spelen dat ze jarig was en dan was het weer gedaan met verkleden.

Enkele weken geleden stonden alle reclameboekjes plots weer vol verkleedkleren met het oog op carnaval en wist ik dus niet wat ik daarmee moest aanvangen. Vorig jaar ben ik nog in allerijl een strooien rokje en bloemenkrans in de speelgoedwinkel gaan kopen omdat ik in de crèche plots te horen kreeg dat alle kindjes enkele dagen later verkleed mochten komen voor het carnavalsfeest. En als ge geen kinderen hebt, hebt ge dat niet zomaar liggen. En als ge daar niet op tijd bij zijt, betaalt ge ook belachelijk veel voor kleren die toch maar 1 keer dienst doen. Vorig jaar heeft ze er zodoende toch even zo uitgezien (want toen ik haar 's avonds ging halen waren die kleren allang weer uit!):





Dus toen ik nu vér voor carnaval in de Wibra verkleedkleren zag liggen in kleine maten, vroeg ik haar of ze zo niets wilde hebben (was ik tenminste al gewapend tegen dat ze daar op school om vroegen). De daaropvolgende "NEE" liet niets aan de verbeelding over, maar als vooruitziende moeder heb ik toch maar een Sneeuwwitjekleedje meegesmokkeld (wel netjes 5 euro voor betaald hoor!).

Carnaval kwam en carnaval ging en de school gaf geen kik. Prima. Dat kleedje is maat 3 tot 5 jaar, dus dat kan nog dienen voor toekomstige noodgevallen. En nu de hele wereld allang weer vergeten is dat er zoiets als carnaval bestaat, nu blijkt dat ze er in onze deelgemeente Sint-Amandsberg zo hun eigen tradities op nahouden en pas vandaag met alle scholen uit de buurt een heuse kindercarnavalsoptocht houden. En of de kindjes dus alstublieft vandaag verkleed naar school willen komen.

Ik verwachtte een allesbehalve enthousiaste reactie bij Jolien en heb dat nieuws dus pas deze ochtend bij het ontbijt heel voorzichtig aangebracht. Maar tot mijn verbazing was ze op slag razendenthousiast. Jaaaa! Joepiejeuj! En dat ze een pinsjes wilde zijn! Kwam dat even goed uit! Het prinsessenkleed werd volmondig goedgekeurd met een langgerekte "mooooooooi". Nog nooit heeft ze zo snel haar ontbijt opgegeten. Nog nooit liet ze zich zo gewillig uit- en aankleden. En dan stond daar plots een jubelend Sneeuwwitje in onze living. Ze wilde niet in de buggy naar school, ze wou zelf stappen. En de hele weg heeft ze halfrennend voor mij uitgelopen, ik moest echt tempo maken om haar bij te houden! Van verbaasde omstaanders (aja, carnaval is toch allang voorbij?) oogstte ze verschillende complimentjes, die ze steevast beantwoordde met "ik ben een échte pinsjes!". En ze stoof gewoon de klas is. Geen gejammer, geen "niet weggaan mama". Zelfs geen kus of zwaai. Hartverwarmend enthousiasme. Eens benieuwd of ik dat kleed nog uitkrijg en hoeveel geel er na een hele dag spelen nog van te zien zal zijn!