Dromendag #wijvenweek

Count your blessings. Ik denk dat we na een drama als dat van gisteren allemaal weer goed beseffen waar het echt om draait in het leven: gezond zijn, omringd worden door de mensen die je het liefst hebt en je kinderen een veilige thuis geven waar ze gelukkig kunnen opgroeien. Ik droom dan ook vooral van een ondraaglijk licht bestaan. Iedereen gezond en gelukkig. Net genoeg werk om het uitdagend en leuk te houden. Net genoeg geld om je geen financiële zorgen te hoeven maken en zonder te hoeven rekenen op uitstap of vakantie te kunnen gaan. Geen complexen, geen stress. En af en toe een specialleke of wat extra aandacht om den bruis in je leven te houden.

Kinderloze uitjes en weekendjes doen altijd wreed deugd, dus daar droom ik ook echt van. Net als leuke uitstapjes, weekends en vakanties waarvan je weet dat Jolien (en als ze nog wat groter wordt ook Lena) zich er zeker zal amuseren (zoals dit weekend: weekendje Center Parcs met de schoonfamilie. Vierde jaar op rij, een goede traditie. En meteen de verklaring waarom dit mijn laatste bijdrage voor de wijvenweek wordt.). Meer tijd doorbrengen met vrienden die we nu soms te weinig zien naar mijn goesting. Mijn sociaal leven weer wat opkrikken. Niet dat ik zo'n sociaal beest ben - ik steek mijn tijd het liefst in mensen van wie ik al zeker weet dat ze de moeite zijn - maar met twee kleine kinderen en een man die wat allergisch is aan vreemde mensen is dat niet altijd zo makkelijk als ik soms wel wil. Een wijvenweekend is te veel gevraagd, als ik een weekend zonder kinderen moet regelen, dan spendeer ik dat liever met Mario. Maar toezeggen voor een wijvenetentje, dat wordt toch allemaal wel weer makkelijker als de kinderen wat groter zijn, toch?

Maar momenteel word ik behoorlijk in beslag genomen door de droom dat ons huis af zal geraken. Afbetaald zal geraken (gisteren honderd handtekeningen gezet en een schuldenberg rijker geworden. Mooi uitzicht van daarboven, dat wel! Zolang het maar niet zo eindigt...) ;-) Ruim genoeg zal blijken te zijn (want de feitelijke grootte van de hokjes op het plan inschatten vond ik toch allesbehalve evident - toen de vloerplaat er lag moesten we toch ook even slikken: zo klein? Gelukkig staan er nu muren op en blijkt het toch mee te vallen. Al probeer ik Mario mentaal voor te bereiden op een minihuisje (dan kan het alleen maar meevallen): dan strek ik mijn armen uit en zeg ik "en zo breed wordt onze living" *grijns*). En dat ik er iets moois van kan maken. Want ik had wel een heel duidelijk beeld van de functionele opdeling van ons huis, maar materialen, kleuren, afwerking... Veel mensen dromen net om deze reden van zelf bouwen, maar hier zou ik dus net zwaar de mist in kunnen gaan. Zo zie ik graag lichtgrijze bakstenen. Maar die worden met een speciaal procédé gemaakt en zijn daardoor duurder, en daar hebben wij geen geld voor over. Doe mij dan maar een vierkante meter binnenruimte meer. Dus heb ik een andere, donkerdere baksteen gekozen, waarvan je dan in een showroom een vierkant metertje gemetst ziet staan. En dat metertje stond mij wel aan. Maar wat gaat dat geven als je daar een heel huis in maakt? En dan fiets je door Gent en probeer je huizen in dezelfde kleur te zoeken, maar dat vervaagt gewoon, en dat gaat alle kanten uit. En op den duur wees ik bijna pikzwarte huizen aan en begon ik te twijfelen van 'oei, dat ziet er toch donker uit'. En vooral: in die showroom stond ook nog een muurtje in 'onze' baksteen in de volle zon. En toen zag ik daar precies niet zoveel grijs meer in. En typ maar eens Forum Cromo in bij Google afbeeldingen... Sindsdien ben ik doodsbang dat wij gewoon een kakbruin huis gaan blijken te hebben! Dus ik droom dat mijn droom geen kakbruine nachtmerrie wordt!