Ik legde haar dus uit dat dat niet hier is gebeurd, maar in een ander land, Zwitserland. "Zijn wij daar al geweest, mama?" Ja, heel eventjes toen jij nog heel klein was, op weg naar onze vakantie in Italië. En ik had eigenlijk zitten kijken om deze zomer misschien eens naar Zwitserland met vakantie te gaan. - Haar reactie had ik echt niet voorzien. "Neeee, ik wil niet, ik ben BANG!" Onmiddellijk huilen, oprechte angst. In de daaropvolgende minuten heb ik haar voor alle mogelijke elementen proberen gerust te stellen. Dat ze niet bang moet zijn om met ons naar Zwitserland te gaan. "Maar die kindjes waren met de juf op reis". Dat ze niet bang moet zijn om met de juf op reis te gaan. Of met de bus. Naar het buitenland, de zwemles of (zoals eind deze maand het geval zal zijn) naar de zee.
En zo merk je pas goed wat er allemaal in dat kleine hoofdje sluimert. Ik hoop dat ik haar heb kunnen geruststellen, maar het heeft mij toch echt geraakt. Natuurlijk wil je je kind het liefst in een veilige bubbel laten opgroeien, en dit verlies van onschuld, de confrontatie met de harde werkelijkheid is ergens heel moeilijk om als ouder waar te nemen. Maar anderzijds weet je dat het je kind sterkt als je haar vanuit een veilige omkadering en in de juiste dosissen met die harde werkelijkheid leert omgaan. En zo zegt dit soort verhalen veel meer over 'groot worden' dan centimeters of kledingmaten.
(Dit is de tekening die Mario na het busongeval maakte - nog altijd een sterk beeld, vind ik)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten