Dat nieuwe medicijn, Omeprasole (ik heb een dag of 2 op die naam lopen oefenen), is gewéldig. Twee keer per dag 2,5 ml en Jolien is plots een normaal kind. Geen huilbuien na het eten meer. Ik geef zelfs geen Gaviscon meer. Ze heeft nu het ritme van elk kind: eten, spelen, moe worden (en daar een beetje zagerig bij huilen) en dan slapen. Om weer met honger wakker te worden. Ongelofelijk wat een verschil! Eigenlijk beseffen we nu pas hoeveel Jolien wel huilde en hoe rustig een normale baby wel kan zijn. Maar als je niets anders gewend bent, weet je gewoon van niet beter!
Wat ik nog vergeten te vermelden ben, is dat Jolien last had van zogenaamde 'verborgen' reflux. In mensentaal: ze moest niet overgeven. Ik ben de kinderarts dan ook erg dankbaar dat ze mij meteen ernstig genomen heeft. Ze had mij net zo goed kunnen beschouwen als een overbezorgde moeder die er niet tegen kan dat haar kindje eens huilt. Ik moet er niet aan denken, dan had ik mij pas ellendig gevoeld!!
We hebben dus een enorme stap vooruit gezet en kunnen nu volop genieten van onze vakantie aan de zee!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten