Een overzichtje

We zijn terug van een hele maand aan de zee en natuurlijk is Jolien in die tijd weer sterk geëvolueerd. Om te beginnen met de reflux: sinds we Omeprazol gebruiken hebben we een totaal ander kind. De eeuwige huilbuien zijn voorbij. Natuurlijk weent ze soms nog, maar dat is dan omdat ze honger heeft, moe is, zich verveelt of gewoon haar zin niet krijgt (er zit temperament in!). Maar omdat ze groeit en bijleert zijn er ook een paar dingetjes verdwenen en voorbij, die ik langs deze weg wil proberen te onthouden:
- Hoe ze, als ze moe of gefrustreerd was, uit volle macht op haar tutje kon liggen kauwen, met een bijhorend nijdig "gwagwagwa"-geluidje.
- Toen ze haar armpjes nog minder kon coördineren sloeg ze soms (ongewild natuurlijk) met haar vuistje op haar eigen hoofd, zonder er verder op te reageren. Best een grappig zicht...
- De eerste, voorzichtige en uiterst zachte geluidjes achterin haar keel. Verlegen gebrabbeld als ze op ooghoogte tegenover je lag, en anders niet. Ik heb er met ons fototoestel een filmpje van gemaakt op 23 juni, tijdens een knuffelmomentje op haar verschoonkussen. Het geluid komt vrij sterk door, dus het bedeesde gaat wat verloren en vanaf seconde 26 zegt ze niets meer en mag je dus stoppen met kijken (ik heb niet meteen gevonden in welk programma ik de opname kan bewerken), maar ik vind het best schattig om haar ook eens op bewegend beeld te hebben.



Maar ze heeft natuurlijk ook veel bijgeleerd:
- ze kan vrij goed grijpen (eerst alles wat ter hoogte van haar middel lag, nu ook dingen die boven haar hoofd bengelen).
- ze rolt vlotjes van haar rug naar haar buik via haar linkerzij (rechts blijft ze meestal steken in een gekantelde houding en eens ze op haar buik ligt, geraakt ze maar zelden terug. Met hevig huilprotest als gevolg, waarna ik haar terug op haar rug rol, waar ze soms nog geen seconde op blijft liggen of ze is weer weg...).
- ze trekt zich netjes op aan 2 vingers (vlotjes als ze tegen mijn knieën leunt, als ze plat ligt is het nog wat zwaar): kinnetje tegen de borstkas, rugje gekromd en beentjes lichtjes opgetrokken.
- ze tatert al luider, met meer overtuiging en ook als ze alleen is (als ze wakker in haar bedje ligt, horen we vaak een rimtisch "euh-euh-eueuh"-pauze-"euh-euh-euh"-pauze-"euheueueuh" enzovoort).

En sinds gisteren krijgt ze 1 keer per dag een flesje. Ik wil de borstvoeding afbouwen tegen september, als ze naar de opvang gaat (want de combinatie Jolien-werk draait tot nu toe vooral uit in het voordeel van Jolien). Eerst mijn zus maar eens gebeld, want flesjes maken lijkt poepsimpel, maar er bestaan duizend-en-één manieren, methodes, flesjes, verhoudingen, procedures en spenen en ik zag door de bomen het bos niet meer. Jolien had grote honger en liet dat onder luid protest merken en had daardoor hoegenaamd geen oog voor dat vreemde, glibberige voorwerp dat in haar mond gestoken werd. Mario eens geprobeerd, zelfde liedje. Dan beslist om te proberen eerst wat borstvoeding te geven en dan het flesje nog eens aan te bieden, maar zover is het niet moeten komen. Toen ze terug bij mij zat, werd ze even rustig en heb ik haar eerst nog eens het flesje gegeven en dan was ze vertrokken. 110 ml op 10 minuten en ze zat er tevreden bij. Weer een mijlpaal. Ik word langzaam vervangbaar!