Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten #wijvenweek

Ik laat mijn slanke lichaam perfect tot zijn recht komen met zorgvuldig uitgekozen kleding, straal natuurlijke schoonheid uit, heb glanzend en doorvoed krullerig haar en word wakker met een frisse bloemengeur rond mij. Of althans: in mijn hoofd is dat zo. In werkelijkheid schijnt mijn buikje zich er niet van bewust te zijn dat ik één keer per week ga squashen en op goede dagen tot 8 kilometer fiets (2 km naar de crèche - heen-terug en nog eens heen-terug), en rolt het zich dus onflatterend uit over de rand van mijn rokje als ik ga zitten. Want rokjes, dat draag ik wel, maar mijn kleerkast is een stuk beperkter dan de garderobe van de gemiddelde shopgekke vrouw. Ik mag nog met zoveel goesting, verlangen en goede wil naar de winkelstraat trekken, de vele teleurstellingen en frustraties in het pashokje zorgen dat ik na nog geen 1,5 uur (het equivalent van 3 kledingzaken, zoiets?) zin heb om te beginnen gillen, de strijd staak en blij ben dat ik weer naar huis mag - naar mijn zes vertrouwde rokken die mij wél goed passen (of toch de meeste ervan). Van smokey eyes weet ik dan wel weer alles - in theorie, uit de Flair. Ik gebruik geen make-up. Ik heb er als student een tijdje mee geëxperimenteerd, maar na negatieve feedback van een vriend die zo'n goede vriend was (en nog steeds is) dat hij dat soort dingen ook luidop tegen mij durfde te zeggen, heb ik het opgegeven. Nu valt mij vooral op dat ik maar zelden vrouwen zie met echt geslaagde, flatterende make-up - en al zéker niet als ze zich eens extra in de verf zetten voor een feestje. Let er maar eens op! En dus speel ik op veilig en gebruik ik niks. Maar ben ik wel heel stiekem jaloers op vrouwen die wél subtiel hun mooiste kantjes kunnen benadrukken. Mijn ochtendritueel bestaat dus uit gezicht wassen met water, lenzen insteken, haar kammen. Endadist. Zelfs aan dagcrème kom ik niet toe. De meest van die crèmekes vind ik maar muf rieken. En je smeert dat wel op je gezicht, dus als dat muf riekt, hangt dat de hele dag in je neusgaten! Maar dat is maar een excuus, natuurlijk. Het ligt geheel aan mezelf dat ik er gewoon de tijd niet voor neem. Moet ik misschien toch maar eens gaan doen... Net zoals vaker naar de kapper gaan. Daarmee kom ik ook in de verste verte niet aan het vrouwelijke gemiddelde. Toen ik Mario onlangs speels wilde tonen dat ik mij altijd zo glamoureus voel als ik mijn haar van onder mijn sjaal trek en er met reclame-achtige vering weer bovenop laat vallen, maakte hij mij pijnlijk duidelijk dat dat van die glamoureuze vering hoegenaamd niet overkwam, want hij vroeg enkel "wat staat gij daar nu zo raar met uwe kop te zwaaien?"

Het mag dus duidelijk zijn dat ik niet echt glamoureus ben. Maar gelukkig ook geen gedrocht - Moeder Natuur is mild geweest voor mij. Zoom je in, dan vind je altijd wel iets om over te klagen, maar ik ben best tevreden over het totaal. En dat ik mij goed in mijn vel voel, is ook enkel mogelijk doordat ik omgeven word door mensen die mij respecteren en graag zien om wie ik ben. Als je partner elke dag zaagt dat je te dik bent, dan kan je je onmogelijk goed in je vel voelen, zelfs al heb je een kilootje meer. Als je elke dag tegen jezelf zaagt dat je te dik bent, zie je op den duur niet meer dat je er best wel mag zijn, ook met dat kilootje meer. En dus probeer ik blij te zijn met wie ik ben, soigneer ik mezelf binnen mijn eigen capaciteiten en ben ik maar heel af en toe teleurgesteld dat ik enkel in het diepst van mijn gedachten een échte beauty queen zal zijn, want natuurlijke schoonheid en een mooi karakter waardeer ik nog het meest van al!