Guilty pleasures en kleine kantjes #wijvenweek

Chocolade. Cliché, cliché, maar het is enkel met de nodige rationele zelfbescherming dat ik erin slaag om mijn drie maaltijden per dag niet enkel uit chocola en koekjes (kwestie van gevarieerd te eten) te laten bestaan. Als ik alleen moet eten voel ik mij altijd zo zielig (klein kantje!) dat de verleiding nog sneller van achter het hoekje komt piepen, maar in mijn meer dan dertigjarige bestaan heb ik al genoeg zelfbeheersing opgebouwd om zelfs dan te zorgen dat ik in de meeste gevallen toch maar eerst een minimum aan normaal voedsel naar binnen speel. Kortom: ik mag blij zijn dat ik een vent heb die voor de nodige sociale controle zorgt en vooral: dat wij ook 's middags samen eten, of ik zou nogal de spuigaten uitlopen. Maar ook dan speel ik nog genoeg zoetigheid binnen. Standaardbeleg op mijn boterham is choco. Alhoewel, sinds Jolien enkele maanden geleden een pot strepenchoco afbedelde en er na één boterham niet meer van wilde eten ben ik overgestapt op strepenchoco van de GB. Volgens mij zit er in het witte spul nóg meer suiker dan in de gewone choco en is het dus niet slim dat dat nu mijn basissmeersel geworden is, maar er is niets aan te doen. Mijn nieuwe nummer één. Afgewisseld met af en toe eens chocoladekorrels of een bouchéeke. En ook salami of nekeer iets anders, maar dus toch voornamelijk chocoladegerelateerde dingen. En na het middag- en avondeten snoep ik een dessertje en ook daar zit meestal wel iets van chocolade in, aan of op.

Zo gesteld valt het wel nog mee, maar dat heeft dus vooral met zelfbeheersing te maken. Au fond ben ik een echte snoeper. Willen we op restaurant een menu eten en staat het dessert mij niet aan, dan is de kans groot dat ik een ander menu kies of voor à la carte ga. Het dessert is het orgelpunt van een dineetje op restaurant! Het is ook bedroevend hoe weinig mensen mijn liefde voor taart en patékes van bij de bakker delen. En er zijn ook dingen die ik bewust enkel per uitzondering koop omdat ze anders toch maar in één keer op moeten: orangettes, van die koekjes met een laagje kersengelei en witte chocolade bovenop, zwarte zebracakejes, matadi-koekjes, délichocs, ... Toegegeven, soms kost het moeite om zo'n verpakking in één keer op te eten, maar ik heb al meermaals bewezen dat ik over het nodige doorzettingsvermogen beschik. En laat geen zak M&M's met noten in mijn buurt achter. Ook altijd héél gevaarlijk. Wist je trouwens dat je die niet zomaar willekeurig mag opeten? Neenee, M&M's eet je in reeksjes van twee van dezelfde kleur. En dan is het spannend of je op het einde van de zak nog enkelingen overhoudt. Ik beleef zoveel lol in mijn leven! Nu ik eraan denk, ik betwijfel of ik ooit al een zak zonder restjes heb getroffen. Alleszins, de volgende keer dat u de bodem van een zak M&M's bereikt, denkt u aan mij, wedden?

Een ander klein kantje (ik zou het gerust een basiskenmerk van mijn karakter durven noemen) is dat ik een echt speelbeest ben. Ik ben altijd te vinden voor een spelletje! Je moest mij zien stralen als ik eens vier kaarters bijeen weet te krijgen! En de reden waarom ik squash is niet zozeer voor het sporten, maar vooral voor het spelletje. Ik ben zo bezig met die bal pakken en slim terugspelen dat ik vergeet dat ik daarbij aan het lopen ben. Ik ben voor veel spelletjes te vangen. Tussen twee zinnen door even mijn hersenen ontladen met een volslagen hersenloos spelletje Bejeweled Blitz op Facebook (versla mij maar, ik daag u uit!), of de juiste strategie uitdokteren tijdens het kaartspel van Kolonisten... Ik kan daar zó van genieten, zou er alles voor laten vallen. Wel doodjammer dus, dat ik een vent uitgekozen heb die helemaal niets van spelletjes moet weten. Als toegeving speelt hij wel eens Yatzee, maar als ik per toeval twee keer op rij win, is het weer gedaan voor een paar maanden. En zijn tegenvoorstel van "om het eerst 50 sit ups" was misschien wel lief bedoeld, maar het is toch niet helemaal wat ik onder een spel versta...