Dada!

Als ik Lena de laatste weken eens even lekker voor mij alleen had op haar verschoonkussen, begon ik al eens wat vaker echt woordjes aan te reiken. Dada, mama, dat soort dingen. Ze wapperde dan wel met haar beide armen, maar ik had niet altijd het gevoel dat ze al helemaal doorhad wat de bedoeling precies was.

Tot ik zaterdag Mario aan de telefoon had en Lena naast mij op de grond zat te spelen. Ik sluit af met 'dadaaa' en haak in. En van aan mijn voeten hoor ik in een echo 'dadaaa' en begint er iets duchtig te wapperen. Een beetje later dan haar zus, maar ze is nu wel in één klap hélemaal mee met het concept!