En ondertussen...

Is het hier kalmkes en is het tijd voor een inhaalbeweging:

- Jolien is 4 jaar geworden. We hebben samen een roze kroon met veel glitters gemaakt, zijn naar de film van Plop en het circus gegaan en ze is uitgebreid gefêteerd op alle vertrouwde adressen. Van ons kreeg ze twee spelletjes van Haba, op school mocht ze zelfgebakken wafeltjes uitdelen en verder was het dit jaar al Playmobil wat de klok sloeg. Schattig moment: ik hoorde dat ze vroeger dan gebruikelijk wakker was, hoorde haar 'Lang zal ze leven' en 'Erpy birthday to you' (niet eerlijk van mij, die 'erpy' is er al een tijdje uit, maar zo is hij tenminste wel vereeuwigd) zingen en daarna was het weer 20 minuten stil tot ze riep dat ze wilde opstaan (zo gaat dat hier 's morgens). Even een feestje voor zichzelf gebouwd! :-)

- Lena kruipt al van begin deze maand. En dat was goed te merken aan het spoor van vernieling speelgoed dat ze achter zich naliet. Eerst had ze de neiging om haar rechterbeen te strekken en had ze dus een heel eigen techniek (waarschijnlijk vond ze dat ze te weinig grip had met haar knietjes waar altijd wel een broek of broekkousen rond zaten). Maar ze is dan toch netjes op handen en knieën beginnen kruipen.

- Die handen en knieën hebben alleen niet lang dienst gedaan, want ze ontwikkelde al snel een liefde voor een nog verticaler bestaan. Dat kruipen was gewoon goed om tot bij de wipper te geraken, die blijkbaar de ideale hoogte heeft om haar volle 67 cm (jaja, nog altijd ieniemienie) aan op te hijsen. En die trouwens ook alweer afgedaan heeft. De salontafels vormen inmiddels ook geen enkel probleem meer. Afstandsbedieningen kunnen daarbij op extra belangstelling rekenen.

- We hebben er trouwens een volwaardige tafelgenoot bij. Jolien was tijdens het eten te vaak afgeleid en ribbedebie omdat Lena zich ergens vrij in de nabije omgeving bevond (vaak zichzelf optrekkend aan mijn stoel). En sinds Lena's vrijheid beperkt wordt blijft Jolien beter aan tafel zitten, maar krijgt ook Lena zelf voor het eerst echt belangstelling om eens zelf iets van eten in haar mond te stoppen. Vroeger vond ze broodkorstjes en babykoekjes precies maar vies om aan te raken, schudde ze er eens kort mee en omdat het geen lawaai maakte vloog het daarna onverbiddelijk op de grond. Maar deze week dus niet meer...

- Zelf ben ik een drietal weken geleden overigens weer wat door mijn rug gegaan. Stomweg door een opgevouwen slabbetje terug in het mandje onder de verschoontafel te leggen, daar een lichte rugpijn van te krijgen en daar dan een tikkeltje te vroeg mee te gaan squashen. Ik heb mij nochtans ingehouden omdat ik voelde dat ik hem daarmee weer overbelastte, maar de gevolgen waren wel zwaarder dan ik toen vermoedde. De dag nadien moest ik inpakken om met vrienden enkele dagen naar Redu te gaan, dus toen kreeg mijn rug ook weer nul komma nul rust. Met als gevolg dat ik ongeveer een hele week krom gelopen heb en in Redu iedereen wandelen en fietsen gestuurd heb zodat ik de twee namiddagen ter plaatse aan platte rust kon wijden. Dan nog twee weken stram geweest en nu pas begint de 'knoop' helemaal te verdwijnen. Alleszins: het squashen gisteren en vandaag ging beduidend vlotter dan de vorige keer!


- En voor de geïnteresseerden: aanschouw de schade van mijn fietsaccident...