Lena in volle sprint

Het is hier stilletjes, maar dat komt omdat het in de echte wereld hard vooruitgaat. Dat fenomeen kent u als ervaren bloglezer wel al. Tijd dus om al die nieuwigheden even vast te leggen.

Toen Lena goed een jaar was, heb ik met haar de afspraak gemaakt dat we gewoon tegen iedereen zouden zeggen dat ze nog maar negen maanden was. Dat zou tenminste overeenkomen met haar kledingmaat (68, ofwel maatje 6 maanden), met het feit dat ze nog altijd geen tanden had en dan zou ze met haar motorische ontwikkeling (vlotjes aan twee vingers en wankelend aan één vinger stappen) zelfs wat voor liggen op leeftijdsgenootjes. En dan vierden we in september gewoon lekker opnieuw haar eerste verjaardag, iedereen content.

Nu, twee maanden later (14 maanden in moedertaal) vindt ze het precies zelf tijd dat er wat schot in de zaak komt. Maat 68 wordt langzaam te klein, 74 lijkt de nieuwe norm te worden. Het eerste witte puntje boort zich al een week een weg naar de buitenwereld. En na wat extra oefenen met Mario maandagavond heeft ze blijkbaar ook voor het stappen een klik gemaakt, want sinds dinsdag is ze plots met volle overtuiging alleen weg. Al lijkt het soms toch iets vlotter te gaan als ze iets in haar handen heeft. Ingebeelde houvast kan precies wonderen doen!

Echt op alle vlakken schiet ze als een komeet vooruit. Ik heb haar weken attent proberen te maken op de poezen van de buren, maar nu ze ze eindelijk opgemerkt heeft, is ze er laaiend enthousiast over. Mijn "poes" imiteert ze met een geconcentreerd "ph", mijn belachelijk langgerekte "poeoeoeoes" wordt vervolgens "pfo". Mama, papa en dada waren al maanden gevestigde waarden en als je haar aandacht trekt, oefent ze bereidwillig nieuwe woordjes als bal en poes in. En als Jolien de volle 2 km in de fiteskar nonsensliedjes zit te kwelen als "maaaar daar kan je toch gewoon niks aan doeoeoeoen", dan zit Lena naast haar met even grote overtuiging "bwabwabwabwa" mee te roepen!

Trappen kruipt ze moeiteloos helemaal op, in de keuken wil ze mee in de potten kunnen kijken, Jolien haar kleine kinderstoel heb ik uit de living weggehaald omdat Lena er altijd op gaat rechtstaan, ze krijgt woedeaanvallen als je haar iets verbiedt en begint van jaloezie te wenen als Jolien op onze schoot zit of Mario en ik elkaar knuffelen, dus het is wel duidelijk: het baby'tje is er helemaal af, wij hebben een volwaardige peuter in huis!