Kleine kwalen

Voor de tweede keer zwanger zijn, dat is ook een weerzien met een aantal soms zeer vervelende fenomenen.

Zo ben ik verschrikkelijk opgelucht dat ik eindelijk verlost lijk te zijn van de vreetbui die mij tweeënhalve week lang onophoudelijk achtervolgd heeft. Permanente, onstilbare honger - zot werd ik ervan! Pas van tafel komen, meteen iets snoepen als dessert en nog geen uur later alweer een echt hongergevoel hebben. Stiekem snoepen (gelukkig liggen de koekjes, chocolade en snoep in de living, waar Mario zit te werken, dus
veel kans om ongemerkt te snoepen heb ik niet). U constant lopen afvragen of er echt geen gezonder alternatief is voor de chocolade waar je zo naar snakt, een handvol rozijnen eten en merken dat ge daar mottig van wordt, en dan chocolade eten en merken dat dat u wel deugd doet. De 2,5 extra kilo's van die periode hebben zich gelukkig weer genormaliseerd tot 1 extra kilo en het zal u in het algemeen wel niet verbazen dat ik héél erg blij ben dat dit weer (even?) voorbij is!


De harde buiken zijn ook weer van de partij, maar het is nog minder erg dan bij Jolien in deze periode en ze doen geen pijn, dus daar heb ik het helemaal niet moeilijk mee. Ze zijn gewoon een teken dat je even wat gas terug moet nemen, dus dan laat ik mijn natte was wel nog even in de wasmachine zitten en plof ik wel een paar minuten in de zetel neer.

Minder happig ben ik op het weerzien met mijn steunkousen. Maar de voortekenen waren al een tijdje zichtbaar op mijn onderbenen en ze dienen een nobel doel (wie wil er nu spataders?!), dus ik leg mij zonder veel protest maar wel met lichte tegenzin bij mijn lot neer.

En tot slot is er nog een nieuwe kwaal, die mij sinds het bezoek aan de gynaecoloog vanmorgen toch lichtjes verontrust. Ik heb al een tijdje af en toe pijn aan de onderkant van mijn bekken. Vermoedelijk het begin van bekkeninstabiliteit. Mijn verhaal was blijkbaar nog niet echt verontrustend, want de gynaecoloog heeft mij naar huis gestuurd met de woorden "wacht nog af of het erger wordt en anders moet je maar eens bellen en een voorschrift voor de kinesist komen ophalen". Tot zover ging het goed. Maar daarna liet hij zich ontvallen dat ze vrouwen met bekkeninstabiliteit in zijlig laten bevallen. Ik wist niet eens dat dat effectief gedaan wordt. Toen mijn zus zwanger was van haar eerste kindje heb ik kort voor haar bevalling gedroomd dat ik in een kamer binnenkwam waar zij lag te bevallen - in zijlig. Ik dacht altijd dat dat maar een verzinsel van mijn brein was, tot ik zelf zwanger was en las dat dat ook kan. Maar omdat die droom geen goede afloop kende (heb ik mijn zus nooit verteld!), ben ik dus niet gerust op een bevalling in zijlig. En sowieso word ik nogal rebels bij alles wat neigt naar verplichte bevalhoudingen. Toen hij mijn onrust opmerkte, heeft de gynaecoloog het gesprek snel beëindigd met de boodschap: "ge moet u daar nu nog geen zorgen in maken. Wacht eerst af hoe het loopt en voorlopig is er nog helemaal geen sprake van zijlig of niet".

Vandaar per uitzondering eens een oproepje: wie heeft er ervaring met bekkeninstabiliteit? In welke mate? Ben je er voor je bevalling nog van afgeraakt? En heeft iemand ervaringen met bevallen in zijlig?