Dag crèche, hallo school!

Gisteren zijn we gaan slapen met een peutertje in huis, vanochtend stonden we op met een heuse kleuter die voor het eerst naar school mocht. En daar heeft ze zo lang naar uitgekeken!

Het afscheid van de crèche viel mij zwaarder dan de nieuwe start vanmorgen. Bengelhof was een warm nest waar ze uitstekend werk verrichten. Na een eerste start bij onthaalmoeder Kim (inmiddels naar Frankrijk uitgeweken en binnenkort voor het eerst zelf mama, proficiat Kim!) is ze in de crèche uitgegroeid van een negenmaanderke tot een heuse kleuter die danst en rondrent, min of meer kan tellen, flink de korstjes van haar boterhammen opeet en hele kinderliedjes uit haar hoofd kent. Dat verdiende natuurlijk een presentje! Om hun te bedanken voor hun geduld en liefde heb ik voor alle verzorgsters een cake gebakken en voor de kindjes uit Joliens groep waren er mini-cupcakes! Mét een kaarsje voor Jolien. Want toen ik vertelde dat ze cakejes mocht meenemen, begon ze altijd weer te vertellen dat ze dan jarig was en kaarsjes zou mogen uitblazen...










Vandaag is het dan haar langverwachte eerste schooldag. Ze zaagde al een tijdje om naar school te mogen. En dat ze dan een boekentas nodig had (aja, tuurlijk). Een blauwe (logisch. Alles moet blauw zijn voor haar. Daar kan dus wel voor gezorgd worden). Met een prinses erop (woeps. Probleem. - Het is er dan een blauwe rugzak met vogeltjes op geworden). Met boekjes en fotootjes heb ik de laatste weken nog proberen uit te leggen dat naar school gaan meer is dan op de speelplaats spelen en op uitstap gaan, zoals ze tot nu toe in aanraking is gekomen met schoolgaande kinderen. Maar daar maakte ze geen bezwaar tegen. Vanmorgen stond ze echt te popelen. Trots op haar boekentas en brooddoos. Fier dat ze haar jas al zelf kan aandoen. Doodcontent dat ze eindelijk genoeg gegroeid was om naar school te mogen.

Vanaf 8u20 mogen de kindjes in de klas binnen en mogen ouders nog even bij hun kind blijven als ze dat willen, om 9 uur moeten de ouders buiten en begint de dag echt met een rondegesprek op basis van de klasboeken van de kinderen waar ze in mogen tekenen of schrijven wat hen zoal bezighoudt. Mario was ook mee om ook de weg te leren kennen. Jolien trok meteen op verkenning. Die klas was voor haar één grote, nieuwe speeltuin: ze stond meteen met een schepje in de zandbak te morrelen, ging aan tafel zitten en vroeg naar haar boterhammendoos om haar boterhammen voor 's middags alvast op te eten, was in de wolken met de glijbaan die het niveauverschil overbrugt, had al bijna een cadeautje van een jarig klasgenootje opengeprutst en schoof onmiddellijk mee aan een tafel met kindjes die wilden kleuren, waar ze meteen ruzie maakte over in welk gaatje de roze stift precies moest staan. Ik denk dat ze amper beseft heeft dat we afscheid genomen hebben en weggingen. We moeten ons duidelijk niet veel zorgen om haar maken: die staat haar mannetje daar wel, tussen die andere 3-tot-5-jarigen! Benieuwd in welke staat we haar vanavond terugkrijgen (uitgeteld of nog helemaal aan het stuiteren?) en hoe lang ze het leuk gaat blijven vinden... Ik hoop nog minstens 16 jaar!