En het is een...

Gisteren stond er weer een bezoekje aan de gynaecoloog in de agenda. Twee weken geleden was Jolien met haar volle gewicht op één been in mijn onderbuik beland en hoewel mijn verstand mij wel vertelde dat ik het allang had geweten als er iets mis was gegaan, was de extra geruststelling toch welkom.

Alles loopt prima. Ik ben afhankelijk van het moment van de dag nog maar 1 of 2 kilo bijgekomen (waar die buik vandaan komt is mij een raadsel). We hebben ruim de tijd genomen om naar de hele binnenkant van ons kleintje te kijken. Hersenen zijn aanwezig, netjes onderverdeeld in twee helften. Ruggengraat, maag en andere ingewanden (maar voor mij zijn die weke delen ondefinieerbare donkergrijze vlekken - botstructuren herken ik moeiteloos), handen, voeten, benen, gezichtje. Heerlijk om te zien.

Ik ben nu 16 weken ver en voel zelfs al twee weken beweging. Bij Jolien voelde ik dat ook al heel vroeg, al was het toen een heel ander gevoel. Bij haar waren het eerder vlinderkusjes. Nu is het een stomp gewroet, helemaal onderin mijn buik. En natuurlijk voel ik het nog maar heel sporadisch, maar het doet mijn hart helemaal zwellen als ik die eerste tekenen van leven ervaar!

Ik ben compleet vergeten te vragen naar de lengte en het gewicht omdat dan bleek dat de gynaecoloog het geslacht al kon zien. Bij Jolien was dat die eerste keer niet gelukt, dus het was wel een beetje een verrassing. We hadden allebei een uitgesproken voorkeur voor een meisje, dus we wilden niet in spanning gelaten worden. Het verdict luidde streepje, streepje streepje. En van bij Jolien herinner ik mij dat dat gynaecologentaal is voor nog een meisje! Je hebt geen idee hoe blij ik daarmee ben. Ik heb altijd van twee meisjes gedroomd. En nu komt die wens uit. Heerlijk!




Een hele opsteker voor ons, want zoals je wel al weet, vinden wij de keuze voor een tweede kind niet vanzelfsprekend. Het eerste babyjaar van Jolien was een hele beproeving. Jolien veranderde twee dagen na onze thuiskomst uit het ziekenhuis in een echte huilbaby die zware verborgen reflux bleek te hebben. Daarnaast zijn we er ook achter gekomen dat het eigen ritme dat baby'tjes nu eenmaal hebben bij Mario heel veel stress opwekte. Met vallen en opstaan leren we daarmee omgaan en naarmate Jolien groter wordt, nemen ook de stresspieken weer af. Maar met een tweede baby in huis zal de stress onvermijdelijk weer toenemen en daarmee omgaan vreet bij momenten echt energie.

En toch hebben we voor een tweede kind gekozen. In de eerste plaats voor Jolien: ik geloof in familiebanden en de onbetaalbare steun die je bij een zus of broer kan vinden (al kan het ook niet klikken tussen je kinderen, dat weet ik ook wel). Ik ben er ook van overtuigd dat je heel wat waardevolle waarden meekrijgt als je opgroeit in het gezelschap van een broer of zus. In de tweede plaats voor mij, omdat ik het allemaal toch echt nog eens wilde meemaken: zwanger zijn natuurlijk -dat vond en vind ik heerlijk-, maar ook de verschillende fases en de ontdekkingen die je kindje allemaal doet. Anderzijds hebben we een aantal lastige opvoedingshobbels (leren doorslapen, zelfstandig leren eten, zindelijk worden,...) met Jolien zo makkelijk genomen dat ik er tegen opkijk om die hobbels nog eens, maar dan misschien met veel meer moeite, te moeten nemen. Maar als je ervoor staat, moet je erdoor en ik weet dat ik mij daar wel allemaal doorvecht. Dus we waren wel overtuigd van een tweede kind, maar omdat je niet weet wat je mag verwachten beslopen de twijfels ons soms toch. We lachen er nu altijd mee dat ik nu negen maanden de hemel op aarde beleef en dat dan de hel losbreekt: een huilbaby met zware reflux, Jolien onmetelijk jaloers en Mario onnozel van de stress! :-)

Het duurde dus even voor we er weer aan wilden beginnen. En toen het zover was, liep ik een hernia op. Van september tot mei kreeg ik daardoor expliciet medisch verbod om zwanger te worden. En toen... Net toen ik groen licht kreeg van de fysioloog, toen bleek ik onverwacht en puur toevallig zwanger te zijn! Een echt ongelukje, maar we waren er zo blij mee! Maar er waren van in het begin wat vreemde factoren: het zwangerschapshormoon stond heel laag (misschien door de uitzonderlijk late eisprong waardoor ik mij misrekende en dus zwanger geraakte?) en ik had mogelijk te kampen met een een CMV-besmetting, waardoor je kind doofheid riskeert. Geen zorgeloos begin, dus. Uiteindelijk bleek alles in orde en ben ik nog een maandje zorgeloos en kwaalvrij zwanger geweest. Maar net toen de eerste consultatie bij de gynaecoloog gepland stond had ik 's morgens bloedverlies. Ik wist meteen dat het niet goed was en dat werd door de gyn bevestigd: geen leven te bespeuren, ik had na 9 weken een miskraam gekregen. Een grote teleurstelling, maar we zijn daar allebei vrij nuchter in en hebben het snel achter ons kunnen laten. Enerzijds wilden we nu wel heel snel werk maken van dat tweede kindje, anderzijds doorliepen we opnieuw dezelfde twijfels en vragen. Maar toen ik opnieuw zwanger bleek, waren we allebei in de wolken. Het zal wel zwaar worden om weer een baby in huis te hebben, maar we zijn allebei echt doodblij met deze zwangerschap. En nu het een meisje blijkt te zijn, kunnen we al helemaal ons geluk niet op! Een zusje. Een vrouwennest. Laat maar komen!