Reflux

Reflux. Ik wens het niemand toe. Het was nogal schrikken toen het rustige, etende en slapende bolletje dat we in het ziekenhuis hadden leren kennen in de tweede week plots een rood aangelopen, onophoudelijk schreeuwend hoopje woest getrappel werd. Als jonge, onervaren ouder weet je echt niet wat je dan overkomt. Je ziet dat je kindje pijn heeft en je weet niet wat er scheelt, wat je kan doen of bij wie je terechtkan. Er zijn ook zoveel kanalen die zeggen "bel ons gerust eens als je vragen of problemen hebt": de kraamafdeling van het ziekenhuis, de gynaecoloog, Kind & Gezin, de vroedvrouwendienst van de 10e maand, enz.

Ik heb uiteindelijk het centrale nummer van Kind & Gezin gebeld en omschreven wat er scheelde: na het eten begon ons kindje ontroostbaar te huilen. Ik liep haar (naar mijn gevoel, maar in werkelijkheid duurde het ook makkelijk drie kwartier of langer) urenlang te troosten en kon echt zien dat ze pijn had. Haar rechtop houden hielp wel een beetje, maar een echt afdoende oplossing vonden we maar niet. De vrouw aan de andere kant van de lijn kwam vrij snel met de suggestie dat dit reflux kon zijn en raadde mij aan om de kinderarts te consulteren.

Zo gezegd zo gedaan. Dokter Gerniers kon mij vrij snel ontvangen, onderzocht Jolien, luisterde naar mijn verhaal en besloot dat er 2 mogelijke pistes waren: een blaasontsteking of reflux. Voor die reflux schreef ze alvast Zantac voor, een behandeling die ze kon starten zonder absoluut zeker te zijn dat het reflux was en die toch enkele dagen of zelfs weken nodig heeft voor ze helemaal werkt. En voor die blaasontsteking moest ik een urinestaal binnenbrengen. Makkelijker gezegd dan gedaan bij zulke kleine meisjes, maar heel wat verknoeide zakjes later is het mij toch gelukt. En de piste van de blaasontsteking kon op basis daarvan al uitgesloten worden.

Dan ging het twee weken relatief goed, al waren de huilbuien nooit helemaal weg. Een goeie 3 weken geleden vond ik dat het weer slechter (véél slechter) werd. Dokter Gerniers was met vakantie, maar ik kon terecht bij haar vervangster, dokter Capiau. Die bevestigde dat het volgens haar effectief om reflux ging en vermoedde dat de dosis Zantac gewoon niet meer aangepast was aan het intussen natuurlijk flink toegenomen lichaamsgewicht van Jolien. Iets meer Zantac dus. En ook Gaviscon na elke maaltijd erbij.

Twee weken later had ik opnieuw een bezoek bij dokter Gerniers gepland. Oorspronkelijk gewoon een controleonderzoek, maar ik vond dat de last bij Jolien ondanks het extra medicijn en de grotere dosis Zantac niet spectaculair gedaald was. We liepen nog altijd bijna elke namiddag en avond ons van pijn huilende dochtertje te troosten.

Ik hield het ook niet enkel bij doktersbezoekjes. Ik ben inmiddels al 3 keer naar een osteopaat gegaan. Ik heb al wéken geleden mijn draagdoek weer opgediept. Ze geniet daar enorm van, komt er ook zeer goed in tot rust en het biedt mij de luxe van twee vrije handen hebben (want omdat ze zoveel last had, liep ik ofwel met Jolien in mijn armen, ofwel deed ik er een wandelingetje met de koets mee, ofwel droeg ik haar dus bij mij in de draagdoek - haar alleen in haar park of 'jupperke' zetten lukte maar zéér zelden). Maar je kan je kindje natuurlijk niet hele dagen in de draagdoek steken. Ik wil de oorzaak aanpakken, niet enkel de symptomen.

Ik heb zelfs al aan de kinderarts voorgesteld om te stoppen met borstvoeding en over te stappen op poedermelk, want die kan je indikken en dan stroomt de maaginhoud minder snel terug naar de slokdarm. Maar haar reactie was dat die overstap geen garantie biedt dat de reflux dan stopt en het zou dan jammer zijn om enkel daarvoor de borstvoeding stop te zetten. Die biedt immers op heel wat andere vlakken zeer waardevolle voordelen.

Wij hebben 1 groot voordeel: 's nachts heeft ze er geen last van. Zo kom ik dus wel aan voldoende slaap en heb ik de mentale kracht om haar eindeloos te lopen troosten (al zijn er natuurlijk altijd momenten dat je haar tegen of zelfs achter het behang wilt plakken, of dat je doodblij bent dat je haar eens aan iemand anders kan geven). Ik moet er wel eerlijk bij vertellen dat ik vaak tijdens de borstvoeding samen met haar op bed in slaap viel, dus ze sliep 's nachts meer naast mij in ons bed, dan in haar eigen bedje. Dat is dus ook niet ideaal en ik begon mij al zorgen te maken dat ik haar zo niet meer zou kunnen aanleren om alleen in slaap te vallen (maar inmiddels heb ik al gemerkt dat dat niet het geval is).

Vorige vrijdag ben ik uiteindelijk een hele dag met haar naar het ziekenhuis gegaan voor bijkomende onderzoeken. Urineonderzoek: alles positief. Bloedonderzoek: alles positief. Onderzoek van een staal van de stoelgang: alles positief. Echografie van haar buik: geen 'constructiefouten' opgemerkt, dus alles positief. En dan nog een onderzoek waarbij ze haar melk met een contrastvloeistof laten drinken en dan een uur onder een apparaat leggen dat om de 30 seconden een radiografie maakt, zodat ze kunnen volgen waar de melk precies naartoe vloeit. En daaruit is gebleken dat de melk (met maagzuur) wel degelijk terugvloeit naar de slokdarm. Conclusie: het is dus wel degelijk reflux en hij bezorgt haar nog altijd erg veel last.

We hebben als gevolg van dit onderzoek sinds gisteren nieuwe medicatie en dus nieuwe hoop. En waarschijnlijk eerder toevallig hebben we na een helse huilbui zondag plots ook al 3 dagen een rustig, normaal kind. En eerlijk gezegd: ik denk wel dat ik eraan kan wennen, aan een kindje dat meer slaapt en speelt dan weent.