Wij naar Neheim, zij naar Aalst

We hadden nog een Bongobon Fiets- en wandelweekend liggen die eens op moest. En omdat wij twee jaar geleden getrouwd zijn én een kind gekocht hebben (eigenlijk was het in de omgekeerde volgorde, maar dat speelt nu geen rol) heb ik er vorig jaar een goede gewoonte van gemaakt om Mario als huwelijkscadeautje altijd een weekendje weg met ons tweetjes cadeau te doen. Vorige keer was dat maar één nacht en kreeg Jolien onderdak bij mijn ouders. Deze Bongobon omvatte twee nachten en deze keer mocht Jolien bij de andere kant van de familie op logement. Een klinkend succes. Het weekend werd volgepropt met leuke uitstapjes (wandeling naar de paardjes verderop in de wijk, gaan aperitieven in Aalst City met Manchegokaas en olijven, zaterdag met tante Sofie erbij naar de markt van Aalst - voor de marktliefhebbers: een zeer grote markt overigens -, na de middagdut met mémé, tante Sofie en Mario's nichtje Shauni naar stadspark den Osbroek om de eendjes te voederen - hapje voor de eend, hapje voor Jolien is mij verteld - en in de speeltuin te spelen en op zondag nog de hele dag in de tuin ravotten met de glijbaan en het springkasteel-annex-ballenbad). Afleiding en enthousiaste entertainers genoeg en ze heeft ons dus geen seconde gemist. Toen ik haar zondagavond terug mee naar huis wilde nemen was het antwoord dan ook ronduit 'nee'.

Ons weekend was iets minder eenduidig positief. De heenrit zou volgens de GPS maar 3 uur in beslag nemen. Mappy gokte op 3,5 uur en wijzelf hadden daar met ons diepgewortelde wantrouwen tegenover het verkeer al 'een kleine 4 uur' van gemaakt. Het is het dubbele van de GPS geworden. 6 uur. Van de ene file in de andere gesukkeld. Je kon geen snelweg opdraaien of ze waren er wel met wegenwerken bezig. Op de terugweg moesten we nét op de 60 km snelweg geraken die voor het eerst sinds de jaren 70 werd afgesloten voor een massaal volksfeest. Het zag er heel gezellig uit. Van boven in de file.


Gelukkig was ons verblijf ter plaatse beter. Het Sauerland ligt eigenlijk wat ver voor zomaar een weekendje weg, maar het hotel stond bij ons allebei afgetekend op de eerste plaats van het hele aanbod in het boekje. In het midden van de de bossen maar toch ook bij een gezellig stadje, Neheim. Met fitness, sauna, zwembad en een goede keuken. Pure verwennerij. Zaterdagavond zijn we nog onverwacht op uitstap getrokken naar de apotheek van wacht omdat ik een teek uit de bossen meegesmokkeld had. En als souvenir aan ons weekend heb ik een volledig ontstoken linkerkuit meegebracht. Zaterdagvoormiddag had ik een dazensteek opgelopen en tegen maandagochtend was mijn kuit in volume verdubbeld en had ik al een paar liter anti-jeukzalf verbruikt. Een doktersbezoek wees uit dat ik daar dus blijkbaar allergisch aan ben. Zo leer je nog eens iets bij over jezelf!

Einde van het rugverhaal

De DBC-sessies zitten erop (veel uren buikspieroefeningen maar dat bikiniklare lijf, dat valt nog wel wat tegen) en als afronding van mijn revalidatie mocht ik nog een laatste keer naar de fysiotherapeut. De grote klachten zijn weg (enkel nog wat stram wanneer ik wakker word, maar als ik opsta blijkt het allemaal wel mee te vallen) dus ik wist op voorhand wat het besluit zou zijn: goed gedaan, doe zo verder. En inderdaad. Ik ben "voor iemand met een hernia als de mijne" (hij is er blijkbaar nog altijd van onder de indruk) bijzonder goed en snel gerecupereerd (het is natuurlijk maar wat je snel noemt: we zijn meer dan 9 maand verder - een zwangerschap!). Ik mag wat hem betreft het uithangbord van zijn praktijk worden. De vooruitzichten op lange termijn zijn positief. Ik word wel veroordeeld tot levenslang sporten (zijn woorden), want als ik die rug- en buikspieren niet wat onderhoud kan ik wel weer in de problemen komen. En natuurlijk opletten met het tillen van zware spullen (dat wordt dus een verhuisfirma inschakelen). Kortom: zeer positief. Ikke blij. Dr. Weynants is een fantastische arts. Ik hoop dat ik hem nooit meer hoef te zien!

Taterwater

"Nog beetje melk in kom doen, mama?", inclusief schuin hoofdje, grote ogen en tot piepstem oplopende intonatie. Dat moet voorlopig het record zijn. Meestal komt ze vlotjes aan 4 woorden en soms plakt ze daar nog een extra stukje zin aan, zij het na een pauze en wat gehijg om op adem te komen.

Ik vind het leuk dat ze zo goed begint te spreken. Baby'tjes zijn vaak leuker op een ander of wanneer je ze uit handen kan geven zodra ze een keel openzetten. Ik vind de omgang met Jolien steeds leuker worden nu ze een echte peuter is, met een eigen wil en een eigen mening (hoe lastig en vermoeiend dat soms ook kan zijn). En nu je er al eens een gesprekje mee kan voeren. We hadden al snel gemerkt dat ze veel begreep en dat we haar bij woedeaanvallen of lastige buien gewoon de zaken moesten uitleggen (heeft Mario voor mij ontdekt - ik probeerde de techniek uit de boekjes met het negeren en positieve aandacht geven, maar met zijn techniek van 'kom-eens-hier,-ik-zal-het-u-eens-uitleggen' werd Jolien veel sneller kalm en weer voor rede vatbaar!). En nu kwekt ze bij momenten de oren van ons hoofd. Ik versta haar meestal probleemloos, maar als ik merk hoeveel moeite andere mensen met sommige woordjes hebben, besef ik weer dat ze nog niet rijp is om omroepster te worden bij Eén...!

Enkele speciallekes:
- pimpim (mijn absolute favoriet! = pinguïn)
- affel (bavet)
- taape (een moeilijke. Meestal water, maar tafel klinkt ook zo)
- tèke (heel verwarrend. = tekenen. Maar klinkt als 'kijken' en ik moet dus bijna altijd 3 keer vragen wat ze bedoelt voor ik haar begrijp)
- tonijntjes (= zowel konijntjes als gordijntjes)
- seutleu (= sleutel)
- Op mijn 'hip hip hip' volgt een welgemeend 'hoewaa'
- soepie (= joepie)
- De 'k' heeft ze nog niet lang onder de knie. Die werd bijna altijd een 't'. Ze wou dus altijd met de tintjes (= kindjes) spelen.
- nomnaat (ondanks het veelvuldige gebruik van de 't' is dit wat ze maakt van 'tomaat')
- pen (is nu verdwenen. Dat was 'melk', maar tijdens de vakantie in Frankrijk is ze plots foutloos 'chocomelk' beginnen zeggen, en zo nadien ook 'melk')
- bolonèse (van de spaghetti - nog een van mijn favorieten. Dat zegt ze zo schattig)
- tif (stift)
- vakker (varken)
- ammer (arm)
- èppele (helpen)
- En negaties gaan op z'n Zuid-Afrikaans: 'nee papa nie thuis hè'.

De meeste verkleinwoorden zijn alweer de deur uit. Ikke doet langzaam zijn intrede. Liedjes worden beetje bij beetje herkenbaar. Nu nog aan haar verstand brengen dat ze niet Lolientje heet...