Müsli met mayonaise

De laatste tijd is Jolien weer behoorlijk - heum - intensief. Ze is een fantastische grote zus en ze kan geweldig lief, gedwee en behulpzaam zijn. Maar ze is in alles gewoon heel fel. Zowel in haar enthousiasme (ze tatert er nogal op los en we moeten haar geregeld aanmanen om even wat rustiger te doen), maar helaas ook in negatieve emoties. Als ze moe is, wordt ze één hoopje ellende en weet ze met zichzelf geen blijf. En als ze dwars of boos is, heb je het echt wel geweten. En zoals dat dan gaat bij kleine kinderen wordt die strijd dan typisch uitgevochten op het vlak van eten, tanden poetsen en gaan slapen. Laat het woord 'slaapkleed' vallen en de poppen gaan aan het dansen!

Vorige donderdag was ik er nochtans gerust in dat het eten alvast geen problemen zou opleveren. Toen ik Jolien vertelde dat we frietjes van de frituur gingen halen was ze in eerste instantie ook effectief heel enthousiast. Maar Mario was de deur nog niet uit of ze zei al tegen mij "ik wil geen frietjes, ik wil müsli". Ik legde haar uit dat müsli voor 's morgens is en dat we nu frietjes zouden eten, en ging er verder van uit dat ze wel van mening zou veranderen zodra er frietjes voor haar neus zouden staan. Maar de müsliwens werd nog een paar keer herhaald en ook toen Mario daadwerkelijk met de frieten binnen kwam hield ze stug vol dat ze liever müsli wilde. De herhaalde etensstrijden van de voorgaande dagen indachtig hield ik voet bij stuk. Müsli is voor 's morgens, nu staan er frieten op het menu. Maar zij hield ook voet bij stuk. Als in: hartverscheurend wenen, roepen, ellendig in een hoekje gaan zitten snikken, zeuren, zielig zijn, zagen enzoverder. Wij gingen in de tegenaanval met argumenten, deals (als ge nu komt eten, dan...), dreigementen (als ge nu niet komt eten, dan...) en vlakaf negeren.

En toen knapte er iets in Mario (ik kon hem echt geen ongelijk geven). Zijn emmer liep over en hij stormde naar de keuken, kiepte een stevige hoeveelheid müsli in een kom en bracht alles vergezeld van een doos melk en een lepel naar tafel. Waarop er prompt rust in huis nederdaalde. Als een uitgehongerde welp stortte ze zich op haar verovering en gretig lepelde ze haar royale kom halfleeg. Vervolgens begon ze ook nog met smaak aan haar bordje frieten. En zo ging ze verder met afwisselend een frietje met mayonaise en/of andalouse, een lepel müsli met melk en een hapje bitterbal. Ik heb haar in weken zo goed niet weten eten. Ongetwijfeld de zoete smaak van de overwinning!