Ontploffende baby'tjes

Waarom heeft niemand mij op voorhand verwittigd dat een baby'tje zo nu en dan eens ontploft?

We hebben het de eerste keer voorgehad toen we van Gent naar de zee reden. We komen op het appartement toe met Jolien in de maxicosi en als ik haar uit de autostoel wil halen, zie ik dat haar pamper volledig overloopt. Ze was wat geconstipeerd (door haar medicatie dacht ik) en alles was er blijkbaar in één keer uitgekomen. Body'tje en broekpakje hingen helemaal vol en zijn dus meteen ververst.

Dan is het 5 dagen windstil gebleven in haar broek, tot we op 5 juli van de zee naar Asse reden om ons pasgeboren nichtje Linde te gaan bezoeken. Blijkbaar heeft de Maxicosi een laxerend effect, want toen ik Jolien er in Asse uit wilde halen, bleken we opnieuw prijs te hebben. De hoofdprijs deze keer. Ze zwom er zowat in rond! Body'tje, jurkje, maxicosi en ook al haar handjes hingen deze keer onder. Ik heb er denk ik een half pak vochtige doekjes doorgejaagd voor ik de smurrie wat onder controle kreeg. Ze had ook honger en sindsdien kan ik u garanderen: een spartelend kind verschonen en aankleden op de passagierszetel is allesbehalve praktisch! Ik kon niets beters bedenken dan haar bij mijn zus op de kamer snel in bad te stoppen. Ze heeft daar alleszins een mooie entrée gemaakt!

Sindsdien werd de evolutie van de pamperinhoud nauwlettend in de gaten gehouden. We waren al een week verder en ze had nog altijd enkel plasjes gedaan, dus onze onrust groeide. Ik heb uiteindelijk naar de kinderarts gebeld om te vragen of dit wel normaal was. "Ja hoor. Tot 10 dagen is zelfs geen probleem (auw!). En als de stoelgang niet hard was (dat was-ie zeker niet), is er zelfs geen sprake van constipatie. Op die leeftijd bewegen ze gewoon minder en daardoor maken ze minder vaak stoelgang. Als we het idee hadden dat ze er toch last van had (jawel, en zij niet alleen), konden we altijd eens een glycerinesuppo steken."

En wat bleek achteraf? Mijn zus kende de situatie. Had hetzelfde voorgehad met Matthias. En haar in januari bevallen vriendin Greet had óók hetzelfde voorgehad met haar dochtertje.

Die glycerinesuppo's zijn angstwekkend grote (+/- het topje van mij wijsvinger), glibberige dingen die je er met de stompe kant eerst in moet wringen (ocharme dat kind!), maar ik moet toegeven: het werkt! En voor wie ze voor het eerst gaat gebruiken wil ik er graag bij wijze van verwittiging aan toevoegen: het werkt, en wel snel!!

Dat weekend is Jolien onder toezicht van het Dovo-baby-ontmijningsteam dus gecontroleerd ontploft.

Babyspullen: wat wel en niet kopen

Een artikeltje op een andere blog heeft mij aangezet om zelf ook eens een lijstje op te stellen met babyspullen die ik zeker opnieuw of toch niet meer in huis zou halen. Hewel:

Minst handig/nuttig gebleken aankopen:
- Met stip op 1: het parapluutje van onze kinderkoets, Bugaboo Cameleon. Bij de eerste echt zonnige dag liep ik met Jolien in de koets door tstad en merkte ik dat ik er in bepaalde richtingen niet voor kon zorgen dat ze in de schaduw lag. Dus zonder nadenken holderdebolder naar de winkel van onze geboortelijst "ik wil een parapluuke". Dat ding kost belachelijk veel (39 euro als ik mij niet vergis) en vind ik te weinig plooi- en wendbaar om echt handig en nuttig te zijn. Terwijl je net zo goed een trui over de kap kan leggen of er een handdoekje aan kan vastmaken met wasspelden. Maar ik ben dus gewoon veel te snel naar de winkel gerend en had beter eerst eens rondgekeken van "hoe doet een ander dat?"!
- Borstvoedingskussen: misschien ligt het aan het model dat ik had (ik heb hem cadeau gekregen - één dikke worst, in het ziekenhuis was het een fluffy kussen, gevuld met kleine bolletjes en dat kan je beter modelleren), maar ik heb het amper gebruikt en het ligt al een hele tijd aan de kant. Te dik om mee in bed te slapen tijdens de zwangerschap, te loemp om tijdens het voeden te gebruiken en om Jolien tegen recht te zetten schuift hij te gemakkelijk weg.
- Sterilisator en flessenwarmer: ik gebruik ze wel, maar zou het evengoed zonder kunnen stellen. Ik heb zo lang borstvoeding gegeven (ben er nog mee bezig) dat het niet per se meer nodig is om alles grondig te steriliseren (ik denk dat Jolien met ons als ouders wel al genoeg stof gegeten heeft). En die flessenwarmer kende ik van bij mijn zus, maar zij had geen microgolfoven en ik wel, en als je er wel een hebt, heb je die flessenwarmer in feite niet nodig. Maar omdat ik denk dat je het water voor een flesje in de microgolf makkelijker te warm kan maken (en omdat ik het ding nu eenmaal al in huis had) gebruik ik momenteel wel de flessenwarmer.
- Onze relax ('jupper' in mijn taaltje) gebruiken we ook relatief weinig. Tijdens de piekperiode van de refluxproblemen kon je haar sowieso amper ergens neerleggen of ze brulde van de pijn, dus zat ze op onze arm of viel ze uitgeput in haar park ('box' in normalemensentaal) in slaap en nu ligt ze meestal te rollen in haar park of op het tapijt van schuimtegels (van die moussen puzzelstukken met de letters van het alfabet erover - met iets zachts erover een ideaal speelplekje aan mijn voeten terwijl ik aan het werk ben) of slaapt ze in haar bedje. Die jupper beperkt haar bewegingsvrijheid nogal en ze protesteert daar dus sneller in.
- Ook onze mobiel gebruiken we al bij al maar weinig. Op zich is de periode dat een baby groot genoeg is om hem al te kunnen zien en nog klein genoeg is om er plezier aan te beleven omdat hij/zij nog niet met speelgoedjes kan spelen eigenlijk maar kort.


In tegenstelling tot het hierboven vernoemde lijstje op een andere blog en de bijhorende comments vind ik een badthermometer wél handig (ik vertrouw de zenuwuiteinden van mijn elleboog precies toch minder dan een objectieve thermometer). En over een speeltapijt heb ik heel lang lopen tobben. Zou ik het nu kopen of niet? Die bogen leken mij in een bepaalde periode wel erg leuk voor haar, maar uiteindelijk heb ik geconcludeerd dat dit verhaal parallel loopt aan dat van de mobiel: de periode dat ze daar in hun ontwikkeling echt plezier aan kunnen beleven lijkt mij zo kort dat het het vele geld niet waard is. Spreek mij gerust tegen als je er een andere mening op nahoudt!

Kind & Gezin 4 - 3 maanden

Dinsdag naar Kind & Gezin. 60 cm. Niptekes geen 5 kilo. Dat is een flinke duik op de curve. Maar omdat ze volle billetjes en armpjes heeft, energiek is (ze stond de hele tijd op haar beentjes te wankelen) en binnenkort toch op flessenvoeding overschakelt is er nog geen reden om bezorgd te zijn.

Inentingenreeks 2 is vlot verlopen. Met dat rollen schijnt ze erg vroeg te zijn en de dokter vindt dat ze grote handen heeft. Ik heb weinig vergelijkingsmogelijkheden, dus ik vind het altijd leuk als hij zulke opmerkingetjes geeft!

Een overzichtje

We zijn terug van een hele maand aan de zee en natuurlijk is Jolien in die tijd weer sterk geëvolueerd. Om te beginnen met de reflux: sinds we Omeprazol gebruiken hebben we een totaal ander kind. De eeuwige huilbuien zijn voorbij. Natuurlijk weent ze soms nog, maar dat is dan omdat ze honger heeft, moe is, zich verveelt of gewoon haar zin niet krijgt (er zit temperament in!). Maar omdat ze groeit en bijleert zijn er ook een paar dingetjes verdwenen en voorbij, die ik langs deze weg wil proberen te onthouden:
- Hoe ze, als ze moe of gefrustreerd was, uit volle macht op haar tutje kon liggen kauwen, met een bijhorend nijdig "gwagwagwa"-geluidje.
- Toen ze haar armpjes nog minder kon coördineren sloeg ze soms (ongewild natuurlijk) met haar vuistje op haar eigen hoofd, zonder er verder op te reageren. Best een grappig zicht...
- De eerste, voorzichtige en uiterst zachte geluidjes achterin haar keel. Verlegen gebrabbeld als ze op ooghoogte tegenover je lag, en anders niet. Ik heb er met ons fototoestel een filmpje van gemaakt op 23 juni, tijdens een knuffelmomentje op haar verschoonkussen. Het geluid komt vrij sterk door, dus het bedeesde gaat wat verloren en vanaf seconde 26 zegt ze niets meer en mag je dus stoppen met kijken (ik heb niet meteen gevonden in welk programma ik de opname kan bewerken), maar ik vind het best schattig om haar ook eens op bewegend beeld te hebben.



Maar ze heeft natuurlijk ook veel bijgeleerd:
- ze kan vrij goed grijpen (eerst alles wat ter hoogte van haar middel lag, nu ook dingen die boven haar hoofd bengelen).
- ze rolt vlotjes van haar rug naar haar buik via haar linkerzij (rechts blijft ze meestal steken in een gekantelde houding en eens ze op haar buik ligt, geraakt ze maar zelden terug. Met hevig huilprotest als gevolg, waarna ik haar terug op haar rug rol, waar ze soms nog geen seconde op blijft liggen of ze is weer weg...).
- ze trekt zich netjes op aan 2 vingers (vlotjes als ze tegen mijn knieën leunt, als ze plat ligt is het nog wat zwaar): kinnetje tegen de borstkas, rugje gekromd en beentjes lichtjes opgetrokken.
- ze tatert al luider, met meer overtuiging en ook als ze alleen is (als ze wakker in haar bedje ligt, horen we vaak een rimtisch "euh-euh-eueuh"-pauze-"euh-euh-euh"-pauze-"euheueueuh" enzovoort).

En sinds gisteren krijgt ze 1 keer per dag een flesje. Ik wil de borstvoeding afbouwen tegen september, als ze naar de opvang gaat (want de combinatie Jolien-werk draait tot nu toe vooral uit in het voordeel van Jolien). Eerst mijn zus maar eens gebeld, want flesjes maken lijkt poepsimpel, maar er bestaan duizend-en-één manieren, methodes, flesjes, verhoudingen, procedures en spenen en ik zag door de bomen het bos niet meer. Jolien had grote honger en liet dat onder luid protest merken en had daardoor hoegenaamd geen oog voor dat vreemde, glibberige voorwerp dat in haar mond gestoken werd. Mario eens geprobeerd, zelfde liedje. Dan beslist om te proberen eerst wat borstvoeding te geven en dan het flesje nog eens aan te bieden, maar zover is het niet moeten komen. Toen ze terug bij mij zat, werd ze even rustig en heb ik haar eerst nog eens het flesje gegeven en dan was ze vertrokken. 110 ml op 10 minuten en ze zat er tevreden bij. Weer een mijlpaal. Ik word langzaam vervangbaar!

Reflux - update

Dat nieuwe medicijn, Omeprasole (ik heb een dag of 2 op die naam lopen oefenen), is gewéldig. Twee keer per dag 2,5 ml en Jolien is plots een normaal kind. Geen huilbuien na het eten meer. Ik geef zelfs geen Gaviscon meer. Ze heeft nu het ritme van elk kind: eten, spelen, moe worden (en daar een beetje zagerig bij huilen) en dan slapen. Om weer met honger wakker te worden. Ongelofelijk wat een verschil! Eigenlijk beseffen we nu pas hoeveel Jolien wel huilde en hoe rustig een normale baby wel kan zijn. Maar als je niets anders gewend bent, weet je gewoon van niet beter!

Wat ik nog vergeten te vermelden ben, is dat Jolien last had van zogenaamde 'verborgen' reflux. In mensentaal: ze moest niet overgeven. Ik ben de kinderarts dan ook erg dankbaar dat ze mij meteen ernstig genomen heeft. Ze had mij net zo goed kunnen beschouwen als een overbezorgde moeder die er niet tegen kan dat haar kindje eens huilt. Ik moet er niet aan denken, dan had ik mij pas ellendig gevoeld!!

We hebben dus een enorme stap vooruit gezet en kunnen nu volop genieten van onze vakantie aan de zee!

Tis zover!

Sinds gisteren, om 12u21 om precies te zijn, ben ik weer een trotse tante. Mijn zus is namelijk bevallen van een dochtertje: Linde! Een flink bolleke van 3,485 kg en 52 cm, met mooie volle wangen.

Het is nog maar 2,5 maand geleden, maar ik was al helemaal vergeten hoe het voelt om zo'n pasgeboren kindje vast te houden. En grappig genoeg denk ik dan "is Jolien echt ook zo geweest?" Zo'n zacht kindje, waarin je nog zo weinig spierspanning voelt. Met veelal gesloten oogjes (ik vind dat Linde al veel lag rond te kijken - Mario's moeder heeft zoveel moeite zitten doen om een foto van Jolien met open ogen te kunnen trekken). Wat een heerlijk zacht bolletje!

Fotootje volgt zodra we terug zijn van onze vakantie aan de zee. Nog even geduld tot in augustus, dus!

Reflux

Reflux. Ik wens het niemand toe. Het was nogal schrikken toen het rustige, etende en slapende bolletje dat we in het ziekenhuis hadden leren kennen in de tweede week plots een rood aangelopen, onophoudelijk schreeuwend hoopje woest getrappel werd. Als jonge, onervaren ouder weet je echt niet wat je dan overkomt. Je ziet dat je kindje pijn heeft en je weet niet wat er scheelt, wat je kan doen of bij wie je terechtkan. Er zijn ook zoveel kanalen die zeggen "bel ons gerust eens als je vragen of problemen hebt": de kraamafdeling van het ziekenhuis, de gynaecoloog, Kind & Gezin, de vroedvrouwendienst van de 10e maand, enz.

Ik heb uiteindelijk het centrale nummer van Kind & Gezin gebeld en omschreven wat er scheelde: na het eten begon ons kindje ontroostbaar te huilen. Ik liep haar (naar mijn gevoel, maar in werkelijkheid duurde het ook makkelijk drie kwartier of langer) urenlang te troosten en kon echt zien dat ze pijn had. Haar rechtop houden hielp wel een beetje, maar een echt afdoende oplossing vonden we maar niet. De vrouw aan de andere kant van de lijn kwam vrij snel met de suggestie dat dit reflux kon zijn en raadde mij aan om de kinderarts te consulteren.

Zo gezegd zo gedaan. Dokter Gerniers kon mij vrij snel ontvangen, onderzocht Jolien, luisterde naar mijn verhaal en besloot dat er 2 mogelijke pistes waren: een blaasontsteking of reflux. Voor die reflux schreef ze alvast Zantac voor, een behandeling die ze kon starten zonder absoluut zeker te zijn dat het reflux was en die toch enkele dagen of zelfs weken nodig heeft voor ze helemaal werkt. En voor die blaasontsteking moest ik een urinestaal binnenbrengen. Makkelijker gezegd dan gedaan bij zulke kleine meisjes, maar heel wat verknoeide zakjes later is het mij toch gelukt. En de piste van de blaasontsteking kon op basis daarvan al uitgesloten worden.

Dan ging het twee weken relatief goed, al waren de huilbuien nooit helemaal weg. Een goeie 3 weken geleden vond ik dat het weer slechter (véél slechter) werd. Dokter Gerniers was met vakantie, maar ik kon terecht bij haar vervangster, dokter Capiau. Die bevestigde dat het volgens haar effectief om reflux ging en vermoedde dat de dosis Zantac gewoon niet meer aangepast was aan het intussen natuurlijk flink toegenomen lichaamsgewicht van Jolien. Iets meer Zantac dus. En ook Gaviscon na elke maaltijd erbij.

Twee weken later had ik opnieuw een bezoek bij dokter Gerniers gepland. Oorspronkelijk gewoon een controleonderzoek, maar ik vond dat de last bij Jolien ondanks het extra medicijn en de grotere dosis Zantac niet spectaculair gedaald was. We liepen nog altijd bijna elke namiddag en avond ons van pijn huilende dochtertje te troosten.

Ik hield het ook niet enkel bij doktersbezoekjes. Ik ben inmiddels al 3 keer naar een osteopaat gegaan. Ik heb al wéken geleden mijn draagdoek weer opgediept. Ze geniet daar enorm van, komt er ook zeer goed in tot rust en het biedt mij de luxe van twee vrije handen hebben (want omdat ze zoveel last had, liep ik ofwel met Jolien in mijn armen, ofwel deed ik er een wandelingetje met de koets mee, ofwel droeg ik haar dus bij mij in de draagdoek - haar alleen in haar park of 'jupperke' zetten lukte maar zéér zelden). Maar je kan je kindje natuurlijk niet hele dagen in de draagdoek steken. Ik wil de oorzaak aanpakken, niet enkel de symptomen.

Ik heb zelfs al aan de kinderarts voorgesteld om te stoppen met borstvoeding en over te stappen op poedermelk, want die kan je indikken en dan stroomt de maaginhoud minder snel terug naar de slokdarm. Maar haar reactie was dat die overstap geen garantie biedt dat de reflux dan stopt en het zou dan jammer zijn om enkel daarvoor de borstvoeding stop te zetten. Die biedt immers op heel wat andere vlakken zeer waardevolle voordelen.

Wij hebben 1 groot voordeel: 's nachts heeft ze er geen last van. Zo kom ik dus wel aan voldoende slaap en heb ik de mentale kracht om haar eindeloos te lopen troosten (al zijn er natuurlijk altijd momenten dat je haar tegen of zelfs achter het behang wilt plakken, of dat je doodblij bent dat je haar eens aan iemand anders kan geven). Ik moet er wel eerlijk bij vertellen dat ik vaak tijdens de borstvoeding samen met haar op bed in slaap viel, dus ze sliep 's nachts meer naast mij in ons bed, dan in haar eigen bedje. Dat is dus ook niet ideaal en ik begon mij al zorgen te maken dat ik haar zo niet meer zou kunnen aanleren om alleen in slaap te vallen (maar inmiddels heb ik al gemerkt dat dat niet het geval is).

Vorige vrijdag ben ik uiteindelijk een hele dag met haar naar het ziekenhuis gegaan voor bijkomende onderzoeken. Urineonderzoek: alles positief. Bloedonderzoek: alles positief. Onderzoek van een staal van de stoelgang: alles positief. Echografie van haar buik: geen 'constructiefouten' opgemerkt, dus alles positief. En dan nog een onderzoek waarbij ze haar melk met een contrastvloeistof laten drinken en dan een uur onder een apparaat leggen dat om de 30 seconden een radiografie maakt, zodat ze kunnen volgen waar de melk precies naartoe vloeit. En daaruit is gebleken dat de melk (met maagzuur) wel degelijk terugvloeit naar de slokdarm. Conclusie: het is dus wel degelijk reflux en hij bezorgt haar nog altijd erg veel last.

We hebben als gevolg van dit onderzoek sinds gisteren nieuwe medicatie en dus nieuwe hoop. En waarschijnlijk eerder toevallig hebben we na een helse huilbui zondag plots ook al 3 dagen een rustig, normaal kind. En eerlijk gezegd: ik denk wel dat ik eraan kan wennen, aan een kindje dat meer slaapt en speelt dan weent.

Kind & Gezin 3 - 2 maanden

2 maanden is ze nu, dus mocht Jolien weer op controle bij Kind & Gezin. Een hoop inentingen, maar bovenal: 56 cm en 4,650 kg.

Ik ben terug!

Veel vroeger dan ik was gaan hopen toen ik er nog 2 kilo af moest krijgen, maar mij niet gelaten: ik ben terug op mijn gewicht van voor de zwangerschap! Dat ga ik vieren met een dikke ijscoupe! :-)

39°C

Ik had toch verwacht dat ze vannacht beter zou slapen. Een warme melk voor het slapengaan doet toch altijd deugd??