Ik heb al vaak tegen Mario gezegd dat wij met Jolien eigenlijk feitelijk een vrij gemakkelijk opvoedbaar kind hebben. Hij mispakt zich daar nogal eens aan omdat ze een beetje een bleiterke is. Het groeit er gelukkig steeds meer uit, maar als er iets tegenzit heeft ze al snel de neiging om kort maar heftig en vooral met de nodige decibels te beginnen wenen. Zeker als baby had ze een kort lontje en een luid alarm. Of het verband zou kunnen houden met de
zware reflux die ze al een week na haar geboorte kreeg, dat weet ik niet, maar ik zou er alleszins niet van versteld staan als de maandenlange refluxtijd en de latere huilbuien een zekere gehoorschade veroorzaakt zouden hebben. Maar zoals gezegd groeit ze gelukkig steeds meer uit de huilbuien en kan ze dat huilen ook steeds beter controleren als je haar er in de juiste gevallen op wijst dat ze daar toch niet echt reden toe heeft. Wat natuurlijk niet wegneemt dat een kind alle recht heeft om te huilen als het zich pijn doet.
Er is hier dus al heel wat opgevoed de afgelopen 4 jaar, en met succes vind ik zelf. Voor een groot deel is dat te danken aan het feit dat Jolien echt wel voor rede vatbaar is. Uitleggen waarom we bepaalde dingen van haar vragen of verwachten en allebei consequent op dezelfde manier reageren, of op z'n minst overleggen werkt heel goed voor haar. Ik heb haar nog nooit in de hoek gezet.
Alleen tijdens het eten worden we soms zot van hoeveel we Jolien achter de veren moeten zitten. Ze eet vrij veel verschillende dingen en ze staat heel vaak open om op z'n minst van iets te proeven, dus daar ligt het probleem niet. Maar het schijnt haar allemaal zo weinig te interesseren. Een bord spaghetti gaat er nog aan normale snelheid in, maar bij zowat al het andere eten raakt ze zo vreselijk snel afgeleid. Dan begint ze te prullen met speelgoed of tekengerief. En als we dat van de tafel bannen, dan wil ze wel muziek opzetten of begint ze met Lena te spelen. Haar laten helpen met het koken maakt ook niet veel verschil. Ze is gek op koken, dus ze helpt dolenthousiast mee in de keuken, maar het gebeurt evengoed dat ze daarna te moe of te afgeleid is om er nog veel van te eten. Haar bord aantrekkelijker maken, maakt ook niet veel verschil uit. We hebben al hele constructies gemaakt met gezichtjes en puree in de vorm van ijsjes en wat weet ik nog allemaal. De eerste drie happen gaan dan wel enthousiaster naar binnen, maar daarna valt het weer stil. Een dessertje als ze flink eet is al bijna twee jaar een standaardgegeven (doosje rozijnen, een reepje kinderchocolade, een stuk fruit,...). We verwittigen haar wanneer ons bord bijna leeg is en we dus de tafel gaan afruimen, zodat ze de tijd heeft om ook zelf haar bord op tijd leeg te eten om dat dessertje te verdienen. Ik schep een haalbare portie op haar bord, zodat ze ook effectief haar bord zonder problemen kán leegeten. En als ze iets geproefd heeft en het echt niet lust, mag ze dat gewoon laten liggen.
Kortom, ik denk niet dat ik onrealistische verwachtingen heb en dat er niet één opvoedingstruc is die ik nog niet geprobeerd heb. Ik probeer geen te grote druk te leggen en ga zeker vergelijkingen uit de weg als "kijk eens naar Lena, die is tenminste wél flink aan het eten" wegens vernietigend voor het zelfvertrouwen.
En moest het nu nog zijn dat ze gewoon geen honger heeft, ik zou er nog vrede mee kunnen nemen. Want dat is nu net de aanleiding voor deze blogpost: ik ben niet gefrustreerd omdat ik haar (nog) niet kan leren dooreten, maar ik word wel gefrustreerd omdat zich de laatste weken steevast het volgende patroon aftekent:
- ik moedig haar tijdens het eten minstens 100 keer aan om verder te eten met een of andere variant op "neem nog eens een hapje"
- ik prijs haar als haar bord dan uiteindelijk toch leeggegeten geraakt
- ik vraag haar of ze zeker is dat ze genoeg gegeten heeft, want dat ze beter nu nog wat eet als ze nog honger heeft en dat ze haar dessertje sowieso al verdiend heeft
- ze krijgt haar dessertje
- ... en nadat alles afgeruimd is bekent ze schoorvoetend dat ze nog honger heeft!!
De laatste weken had ze duidelijk meer honger en heeft ze een groeischeut doorgemaakt, waardoor ik aan haar bede om extra eten heb toegegeven onder de voorwaarde 'maar dan wel iets gezonds' (fruit of yoghurt dus). Maar toen ze gisteren zelf vroeg 'mama, ik heb nog honger in iets gezonds', merkte ik dat dat patroon dringend doorbroken moet worden. Vanaf vanavond schakelen we de strijd om haar te leren eten wanneer er eten op tafel staat weer een versnelling hoger. Eten als er eten op tafel staat en anders moet je maar wachten tot de volgende maaltijd. En zo geraakt ze misschien ooit goed (op)gevoed.
Posts
