donderdag 10 oktober 2013
Pampowine
Nu zelfs de nazomer baan moet ruimen voor de échte herfst, nog snel even een sfeerbeeldje van de voorbije zalige zomer:
donderdag 26 september 2013
vrijdag 13 september 2013
Met belgerinkel...
Zelf met de fiets ergens naartoe mogen rijden (verder dan de bakker om de hoek, wel te verstaan), het was al lang een weerkerende wens van Jolien. Elke keer we ergens naartoe gingen, vroeg ze om met haar eigen fiets te mogen gaan. Met z'n allen naar het centrum van Gent, boodschappen doen in de Colruyt (lang "rolkuit" in haar taal) ... Als ik zelf niet te voet ging, kreeg ze altijd 'nee' te horen. Tot we op de zonnige zondag die 7 juli was beslisten om te gaan eten in het Boerenhof, een restaurant in Oostakker met een enorme tuin vol speeltuigen, en ik uit automatisme "nee" had gezegd, maar Mario mij tegensprak met "waarom niet eigenlijk? Het is vakantie, het is zondag en dus rustig op straat. Misschien moeten we het maar eens proberen".
Lena had perfect op de fietsstoel gekund, maar ik vertrouwde niet dat Jolien de volle 2,7 km heen en vooral: na het spelen en tegen bedtijd aan nog eens de volle 2,7 km terug zou volhouden en heb uit voorzorg toch maar de fietskar meegesleurd. We peperden haar enkele duidelijke voorwaarden (Op het voetpad rijden! Goed uitkijken voor voetgangers! DOEN WAT WIJ ZEGGEN!) en het belang van goed luisteren naar onze instructies in, en daar ging ze. Glimmend van trots, zonder één keer morren helemaal tot aan het Boerenhof. En na het eten, spelen en dezelfde inpeperspeech opnieuw zonder morren en nog even hard glimmend weer naar huis. Eerlijk gezegd: ik stond echt versteld.
De dag nadien startte net een muziekkamp aan de Oude Bareel. Per toeval eveneens 2,7 km hiervandaan. En ze had duidelijk de smaak te pakken, want ook daar wilde ze zelf naartoe. De eerste dag heb ik dat nog niet toegelaten omdat ik eerst prospectie wilde voeren naar de fietsinfrastructuur (de Antwerpsesteenweg is een heel stuk drukker dan de rustige straatjes die we zondag gedaan hadden), maar omdat ze zo goed luistert, heb ik het haar vanaf dinsdag toch toegestaan. En zo hebben wij nu - afhankelijk van de bestemming - een kind in huis dat in haar eigen transport voorziet. Opvang in Duimelotje, terug naar school: ze fietst het allemaal zelf!
En wie zelf naar school fietst, verdient natuurlijk een nieuwe, grotere fiets! Puur volgens haar lengte zou ze al op een 20 inch-fiets passen, maar dan kan ze te weinig met haar voeten aan de grond naar mijn goesting. Dus heb ik toch geopteerd voor een maatje kleiner, en is het er eentje van 16 inch geworden. Van Plop, maar dat is haar pas opgevallen toen we alweer thuis waren. Ze was vooral in de wolken dat hij zo mooi paars en geel is, haar twee lievelingskleuren!
Lena had perfect op de fietsstoel gekund, maar ik vertrouwde niet dat Jolien de volle 2,7 km heen en vooral: na het spelen en tegen bedtijd aan nog eens de volle 2,7 km terug zou volhouden en heb uit voorzorg toch maar de fietskar meegesleurd. We peperden haar enkele duidelijke voorwaarden (Op het voetpad rijden! Goed uitkijken voor voetgangers! DOEN WAT WIJ ZEGGEN!) en het belang van goed luisteren naar onze instructies in, en daar ging ze. Glimmend van trots, zonder één keer morren helemaal tot aan het Boerenhof. En na het eten, spelen en dezelfde inpeperspeech opnieuw zonder morren en nog even hard glimmend weer naar huis. Eerlijk gezegd: ik stond echt versteld.
De dag nadien startte net een muziekkamp aan de Oude Bareel. Per toeval eveneens 2,7 km hiervandaan. En ze had duidelijk de smaak te pakken, want ook daar wilde ze zelf naartoe. De eerste dag heb ik dat nog niet toegelaten omdat ik eerst prospectie wilde voeren naar de fietsinfrastructuur (de Antwerpsesteenweg is een heel stuk drukker dan de rustige straatjes die we zondag gedaan hadden), maar omdat ze zo goed luistert, heb ik het haar vanaf dinsdag toch toegestaan. En zo hebben wij nu - afhankelijk van de bestemming - een kind in huis dat in haar eigen transport voorziet. Opvang in Duimelotje, terug naar school: ze fietst het allemaal zelf!
En wie zelf naar school fietst, verdient natuurlijk een nieuwe, grotere fiets! Puur volgens haar lengte zou ze al op een 20 inch-fiets passen, maar dan kan ze te weinig met haar voeten aan de grond naar mijn goesting. Dus heb ik toch geopteerd voor een maatje kleiner, en is het er eentje van 16 inch geworden. Van Plop, maar dat is haar pas opgevallen toen we alweer thuis waren. Ze was vooral in de wolken dat hij zo mooi paars en geel is, haar twee lievelingskleuren!
zondag 2 juni 2013
dinsdag 30 april 2013
Gelukkig heb ik nog een gezonde geest!
"Ge weet toch dat sport niet gezond is?" Ik kan het grapje weer voor een tijdje alleen maar gelijk geven. Mijn linkerenkel, mijn rechteroog en mijn onderrug kunnen er al van meespreken, en gisteren heb ik tijdens het squashen een krakske gekregen in mijn rechterknie. Ik weet niet eens meer welke beweging ik precies maakte - ik vermoed niet eens iets spectaculairs. En ik heb de rest van de avond niet eens overdreven veel last gehad. Het ijs dat ik erop heb gelegd, was meer vanuit het principe "baat het niet, dan schaadt het niet". En ik ben nog probleemloos naar huis gefietst, alleen de eerste pedaaltrap rechtopstaand op mijn rechterbeen deed pijn.
Zelfs vanmorgen, na een nacht slapen en met afgekoelde spieren vond ik het precies nog wel meevallen. Mijn been strekken lukte niet, nee. En normaal stappen ook niet echt. Maar erg gezwollen stond hij ook niet. (Dat kan ik nu ook al niet meer zeggen).
Ik ben toch maar naar de dokter gegaan, kwestie van met de clubverzekering in orde te zijn als het toch niet vlot zou genezen. Hij wist in geen tijd het punt te vinden waarop hij moest drukken om mij een onweerstaanbare drang te bezorgen om hem te slaan. De meniscus. Knie voldoende laten rusten, zoveel mogelijk ijs op leggen, ontstekingsremmers nemen en afwachten wat het zegt en hoe het geneest. Binnen één of twee weken zal de ernst zichzelf wel uitwijzen. Als de zwelling aanhoudt, zitten er mogelijk losse fragmenten in mijn knie, die ze dan operatief moeten verwijderen. En dat 'operatief', dat hoor ik niet graag. Dat van die eventuele losse fragmenten kan ik natuurlijk niet beïnvloeden, maar in al de rest ga ik nu toch eventjes heel voorbeeldig zijn. Bij mijn hernia heb ik de statistieken al eens weten te verslaan, ik ben vast van plan om dat hierin ook weer te doen (al ken ik de statistieken niet eens).
En zo zit ik nu al een hele dag met een koelelement van de frigobox (mijn versie van het coldpack) tussen mijn knieën geklemd (zoveel mogelijk mikken naar dat ene punt ter grootte van een macaroni) en pikkel ik op steeds minder elegante wijze door het huis. Geen enkele zithouding is echt comfortabel te noemen. Na het zitten terug gaan rechtstaan is een marteling. En bij het idee dat ik een trap af moet, breekt het koude zweet mij uit. Maar fietsen zou wel goed zijn, als mijn zadel maar hoog genoeg staat. Als je mij de komende dagen dus op een belachelijk hoge fiets voorbij ziet rijden: het is allemaal voor de goede zaak! Die statistieken moeten eraan!
Zelfs vanmorgen, na een nacht slapen en met afgekoelde spieren vond ik het precies nog wel meevallen. Mijn been strekken lukte niet, nee. En normaal stappen ook niet echt. Maar erg gezwollen stond hij ook niet. (Dat kan ik nu ook al niet meer zeggen).
Ik ben toch maar naar de dokter gegaan, kwestie van met de clubverzekering in orde te zijn als het toch niet vlot zou genezen. Hij wist in geen tijd het punt te vinden waarop hij moest drukken om mij een onweerstaanbare drang te bezorgen om hem te slaan. De meniscus. Knie voldoende laten rusten, zoveel mogelijk ijs op leggen, ontstekingsremmers nemen en afwachten wat het zegt en hoe het geneest. Binnen één of twee weken zal de ernst zichzelf wel uitwijzen. Als de zwelling aanhoudt, zitten er mogelijk losse fragmenten in mijn knie, die ze dan operatief moeten verwijderen. En dat 'operatief', dat hoor ik niet graag. Dat van die eventuele losse fragmenten kan ik natuurlijk niet beïnvloeden, maar in al de rest ga ik nu toch eventjes heel voorbeeldig zijn. Bij mijn hernia heb ik de statistieken al eens weten te verslaan, ik ben vast van plan om dat hierin ook weer te doen (al ken ik de statistieken niet eens).
En zo zit ik nu al een hele dag met een koelelement van de frigobox (mijn versie van het coldpack) tussen mijn knieën geklemd (zoveel mogelijk mikken naar dat ene punt ter grootte van een macaroni) en pikkel ik op steeds minder elegante wijze door het huis. Geen enkele zithouding is echt comfortabel te noemen. Na het zitten terug gaan rechtstaan is een marteling. En bij het idee dat ik een trap af moet, breekt het koude zweet mij uit. Maar fietsen zou wel goed zijn, als mijn zadel maar hoog genoeg staat. Als je mij de komende dagen dus op een belachelijk hoge fiets voorbij ziet rijden: het is allemaal voor de goede zaak! Die statistieken moeten eraan!
donderdag 21 maart 2013
Verhuisd
Wie heel goed goed heeft opgelet, weet dat er een nieuw nest zat aan te komen. Dus na een aantal absolute stressweken werd dit:
Dit (bijna even gezellig):
En ten slotte dit:
(Met het verschil dat je hier nu mijn bureau ziet en niet meer onze eettafel)
En zitten we nu al bijna een maand in een nieuw huis. Tussen de dozen en met nog een hoop zaken die afgewerkt moeten worden, maar met veel minder stress dan ik eigenlijk feitelijk had verwacht. De dochters en de man hebben de overgang bijzonder licht verteerd en zo kan ik mij focussen op het wankele evenwicht tussen dozen uitpakken, Ikeakasten ineenvijzen en ons huis inrichten (hou je verwachtingen maar laag) - en het nodige geld verdienen om dat huis en die kasten betaald te krijgen. Dat is soms wat zoeken, maar bovenal ben ik doodblij dat we hier wonen (en dat die verhuis achter de rug is). Ik geniet met volle teugen van het licht, de ruimte en de emoes die ik vanuit mijn bureau zie rondscharrelen op het onbebouwde perceel naast ons. En toch maar op 2,3 km van de Vrijdagmarkt! Het verhaal van het gat en de boter!
Dit (bijna even gezellig):
En ten slotte dit:
(Met het verschil dat je hier nu mijn bureau ziet en niet meer onze eettafel)
En zitten we nu al bijna een maand in een nieuw huis. Tussen de dozen en met nog een hoop zaken die afgewerkt moeten worden, maar met veel minder stress dan ik eigenlijk feitelijk had verwacht. De dochters en de man hebben de overgang bijzonder licht verteerd en zo kan ik mij focussen op het wankele evenwicht tussen dozen uitpakken, Ikeakasten ineenvijzen en ons huis inrichten (hou je verwachtingen maar laag) - en het nodige geld verdienen om dat huis en die kasten betaald te krijgen. Dat is soms wat zoeken, maar bovenal ben ik doodblij dat we hier wonen (en dat die verhuis achter de rug is). Ik geniet met volle teugen van het licht, de ruimte en de emoes die ik vanuit mijn bureau zie rondscharrelen op het onbebouwde perceel naast ons. En toch maar op 2,3 km van de Vrijdagmarkt! Het verhaal van het gat en de boter!
woensdag 13 februari 2013
vrijdag 21 december 2012
Secret Santa 2012
Welnee, natuurlijk is die doos geen dagen meer blijven staan. Eén, ik ben daar te nieuwsgierig voor. En twee, mijn moodboard omvat hoofdzakelijk eetbare cadeautjes, dus ik wil het risico niet lopen dat ze bederven. Sterker nog: de inhoud is al helemaal op. In het begeleidende kaartje schrijft de bakmadam dat haar hart een sprongetje maakte toen ze mijn moodboard las, en ik kan het niet beter getroffen hebben dan met zo'n baklustige Secret Santa.
We zijn allevier verwend met een mooie blikken doos vol koekjes: eentje met ieders naam erop, chocolate chips cookies, winterse sneeuwkoekjes, vanille koekjes met 'Home made'-logo en nog twee doosjes met marsepeinen balletjes met cacao on bresilienne nootjes. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kregen mijn kleine knutselfans nog een apart pakketje met kleurpotloden, wasco's en waterverf. Eef, ze hebben zich er helemaal op gestort en kleuren er nog regelmatig mee. Bedankt! Je hebt ons rotverwend. En mocht het niet zo not done zijn, ik zou je meteen om alle recepten vragen, want je maakt echt superlekkere dingen! Kunnen we niet regelen dat je volgend jaar opnieuw mijn Secret Santa bent? Kan ik je overigens op Facebook terugvinden?
Stipt op 18 december, zoals afgesproken, deed ik dan ook mijn pak op de post, naar Tazke. Eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk moeilijk. Haar kinderen zijn al wat ouder dan de mijne en haar moodboard gaf wel een goed beeld van welke zaken ze zoal leuk vinden en via haar blog leer ik haar kennen als een topmama die vanalles van onder haar naaimachine tovert, maar het was niet makkelijk om dat naar concrete cadeautjes te vertalen. Gelukkig bakt ze graag met haar dochter en omdat je daar heel leuke spullen voor kan vinden, ben ik resoluut die weg ingeslagen. Een uitsteekvorm voor koekmannetjes die je op verschillende manieren kan afwerken, een bakvorm voor een minikerstboomcake, cupcakevormpjes, echte candy canes en zelfgebakken koekjes waar iedereen van kan meesnoepen. Hopelijk valt het in de smaak!
Voor mij was het alleszins weer een geslaagde editie! Cadeautjes geven en krijgen en nieuwe bloggers leren kennen, ik blijf het een topinitiatief vinden. Bedankt, Tess! En ik wens jullie meteen allemaal warme kerstdagen en een gezond en zorgeloos 2013 toe!
We zijn allevier verwend met een mooie blikken doos vol koekjes: eentje met ieders naam erop, chocolate chips cookies, winterse sneeuwkoekjes, vanille koekjes met 'Home made'-logo en nog twee doosjes met marsepeinen balletjes met cacao on bresilienne nootjes. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kregen mijn kleine knutselfans nog een apart pakketje met kleurpotloden, wasco's en waterverf. Eef, ze hebben zich er helemaal op gestort en kleuren er nog regelmatig mee. Bedankt! Je hebt ons rotverwend. En mocht het niet zo not done zijn, ik zou je meteen om alle recepten vragen, want je maakt echt superlekkere dingen! Kunnen we niet regelen dat je volgend jaar opnieuw mijn Secret Santa bent? Kan ik je overigens op Facebook terugvinden?
Stipt op 18 december, zoals afgesproken, deed ik dan ook mijn pak op de post, naar Tazke. Eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk moeilijk. Haar kinderen zijn al wat ouder dan de mijne en haar moodboard gaf wel een goed beeld van welke zaken ze zoal leuk vinden en via haar blog leer ik haar kennen als een topmama die vanalles van onder haar naaimachine tovert, maar het was niet makkelijk om dat naar concrete cadeautjes te vertalen. Gelukkig bakt ze graag met haar dochter en omdat je daar heel leuke spullen voor kan vinden, ben ik resoluut die weg ingeslagen. Een uitsteekvorm voor koekmannetjes die je op verschillende manieren kan afwerken, een bakvorm voor een minikerstboomcake, cupcakevormpjes, echte candy canes en zelfgebakken koekjes waar iedereen van kan meesnoepen. Hopelijk valt het in de smaak!
Voor mij was het alleszins weer een geslaagde editie! Cadeautjes geven en krijgen en nieuwe bloggers leren kennen, ik blijf het een topinitiatief vinden. Bedankt, Tess! En ik wens jullie meteen allemaal warme kerstdagen en een gezond en zorgeloos 2013 toe!
dinsdag 11 december 2012
Ik bijt de spits af!
Tess, zou het kunnen dat ik bij dezen de allereerste ben die haar Secret Santa cadeau ontvangt?
De doos blijft nog even dicht tot Mario hier ook is, maar ik ben alvast razend benieuwd naar de inhoud en de afzender en zwaar onder de indruk van de snelheid van mijn gulle schenkster!
maandag 10 december 2012
Over op-voeden
Ik heb al vaak tegen Mario gezegd dat wij met Jolien eigenlijk feitelijk een vrij gemakkelijk opvoedbaar kind hebben. Hij mispakt zich daar nogal eens aan omdat ze een beetje een bleiterke is. Het groeit er gelukkig steeds meer uit, maar als er iets tegenzit heeft ze al snel de neiging om kort maar heftig en vooral met de nodige decibels te beginnen wenen. Zeker als baby had ze een kort lontje en een luid alarm. Of het verband zou kunnen houden met de zware reflux die ze al een week na haar geboorte kreeg, dat weet ik niet, maar ik zou er alleszins niet van versteld staan als de maandenlange refluxtijd en de latere huilbuien een zekere gehoorschade veroorzaakt zouden hebben. Maar zoals gezegd groeit ze gelukkig steeds meer uit de huilbuien en kan ze dat huilen ook steeds beter controleren als je haar er in de juiste gevallen op wijst dat ze daar toch niet echt reden toe heeft. Wat natuurlijk niet wegneemt dat een kind alle recht heeft om te huilen als het zich pijn doet.
Er is hier dus al heel wat opgevoed de afgelopen 4 jaar, en met succes vind ik zelf. Voor een groot deel is dat te danken aan het feit dat Jolien echt wel voor rede vatbaar is. Uitleggen waarom we bepaalde dingen van haar vragen of verwachten en allebei consequent op dezelfde manier reageren, of op z'n minst overleggen werkt heel goed voor haar. Ik heb haar nog nooit in de hoek gezet.
Alleen tijdens het eten worden we soms zot van hoeveel we Jolien achter de veren moeten zitten. Ze eet vrij veel verschillende dingen en ze staat heel vaak open om op z'n minst van iets te proeven, dus daar ligt het probleem niet. Maar het schijnt haar allemaal zo weinig te interesseren. Een bord spaghetti gaat er nog aan normale snelheid in, maar bij zowat al het andere eten raakt ze zo vreselijk snel afgeleid. Dan begint ze te prullen met speelgoed of tekengerief. En als we dat van de tafel bannen, dan wil ze wel muziek opzetten of begint ze met Lena te spelen. Haar laten helpen met het koken maakt ook niet veel verschil. Ze is gek op koken, dus ze helpt dolenthousiast mee in de keuken, maar het gebeurt evengoed dat ze daarna te moe of te afgeleid is om er nog veel van te eten. Haar bord aantrekkelijker maken, maakt ook niet veel verschil uit. We hebben al hele constructies gemaakt met gezichtjes en puree in de vorm van ijsjes en wat weet ik nog allemaal. De eerste drie happen gaan dan wel enthousiaster naar binnen, maar daarna valt het weer stil. Een dessertje als ze flink eet is al bijna twee jaar een standaardgegeven (doosje rozijnen, een reepje kinderchocolade, een stuk fruit,...). We verwittigen haar wanneer ons bord bijna leeg is en we dus de tafel gaan afruimen, zodat ze de tijd heeft om ook zelf haar bord op tijd leeg te eten om dat dessertje te verdienen. Ik schep een haalbare portie op haar bord, zodat ze ook effectief haar bord zonder problemen kán leegeten. En als ze iets geproefd heeft en het echt niet lust, mag ze dat gewoon laten liggen.
Kortom, ik denk niet dat ik onrealistische verwachtingen heb en dat er niet één opvoedingstruc is die ik nog niet geprobeerd heb. Ik probeer geen te grote druk te leggen en ga zeker vergelijkingen uit de weg als "kijk eens naar Lena, die is tenminste wél flink aan het eten" wegens vernietigend voor het zelfvertrouwen.
En moest het nu nog zijn dat ze gewoon geen honger heeft, ik zou er nog vrede mee kunnen nemen. Want dat is nu net de aanleiding voor deze blogpost: ik ben niet gefrustreerd omdat ik haar (nog) niet kan leren dooreten, maar ik word wel gefrustreerd omdat zich de laatste weken steevast het volgende patroon aftekent:
- ik moedig haar tijdens het eten minstens 100 keer aan om verder te eten met een of andere variant op "neem nog eens een hapje"
- ik prijs haar als haar bord dan uiteindelijk toch leeggegeten geraakt
- ik vraag haar of ze zeker is dat ze genoeg gegeten heeft, want dat ze beter nu nog wat eet als ze nog honger heeft en dat ze haar dessertje sowieso al verdiend heeft
- ze krijgt haar dessertje
- ... en nadat alles afgeruimd is bekent ze schoorvoetend dat ze nog honger heeft!!
De laatste weken had ze duidelijk meer honger en heeft ze een groeischeut doorgemaakt, waardoor ik aan haar bede om extra eten heb toegegeven onder de voorwaarde 'maar dan wel iets gezonds' (fruit of yoghurt dus). Maar toen ze gisteren zelf vroeg 'mama, ik heb nog honger in iets gezonds', merkte ik dat dat patroon dringend doorbroken moet worden. Vanaf vanavond schakelen we de strijd om haar te leren eten wanneer er eten op tafel staat weer een versnelling hoger. Eten als er eten op tafel staat en anders moet je maar wachten tot de volgende maaltijd. En zo geraakt ze misschien ooit goed (op)gevoed.
Er is hier dus al heel wat opgevoed de afgelopen 4 jaar, en met succes vind ik zelf. Voor een groot deel is dat te danken aan het feit dat Jolien echt wel voor rede vatbaar is. Uitleggen waarom we bepaalde dingen van haar vragen of verwachten en allebei consequent op dezelfde manier reageren, of op z'n minst overleggen werkt heel goed voor haar. Ik heb haar nog nooit in de hoek gezet.
Alleen tijdens het eten worden we soms zot van hoeveel we Jolien achter de veren moeten zitten. Ze eet vrij veel verschillende dingen en ze staat heel vaak open om op z'n minst van iets te proeven, dus daar ligt het probleem niet. Maar het schijnt haar allemaal zo weinig te interesseren. Een bord spaghetti gaat er nog aan normale snelheid in, maar bij zowat al het andere eten raakt ze zo vreselijk snel afgeleid. Dan begint ze te prullen met speelgoed of tekengerief. En als we dat van de tafel bannen, dan wil ze wel muziek opzetten of begint ze met Lena te spelen. Haar laten helpen met het koken maakt ook niet veel verschil. Ze is gek op koken, dus ze helpt dolenthousiast mee in de keuken, maar het gebeurt evengoed dat ze daarna te moe of te afgeleid is om er nog veel van te eten. Haar bord aantrekkelijker maken, maakt ook niet veel verschil uit. We hebben al hele constructies gemaakt met gezichtjes en puree in de vorm van ijsjes en wat weet ik nog allemaal. De eerste drie happen gaan dan wel enthousiaster naar binnen, maar daarna valt het weer stil. Een dessertje als ze flink eet is al bijna twee jaar een standaardgegeven (doosje rozijnen, een reepje kinderchocolade, een stuk fruit,...). We verwittigen haar wanneer ons bord bijna leeg is en we dus de tafel gaan afruimen, zodat ze de tijd heeft om ook zelf haar bord op tijd leeg te eten om dat dessertje te verdienen. Ik schep een haalbare portie op haar bord, zodat ze ook effectief haar bord zonder problemen kán leegeten. En als ze iets geproefd heeft en het echt niet lust, mag ze dat gewoon laten liggen.
Kortom, ik denk niet dat ik onrealistische verwachtingen heb en dat er niet één opvoedingstruc is die ik nog niet geprobeerd heb. Ik probeer geen te grote druk te leggen en ga zeker vergelijkingen uit de weg als "kijk eens naar Lena, die is tenminste wél flink aan het eten" wegens vernietigend voor het zelfvertrouwen.
En moest het nu nog zijn dat ze gewoon geen honger heeft, ik zou er nog vrede mee kunnen nemen. Want dat is nu net de aanleiding voor deze blogpost: ik ben niet gefrustreerd omdat ik haar (nog) niet kan leren dooreten, maar ik word wel gefrustreerd omdat zich de laatste weken steevast het volgende patroon aftekent:
- ik moedig haar tijdens het eten minstens 100 keer aan om verder te eten met een of andere variant op "neem nog eens een hapje"
- ik prijs haar als haar bord dan uiteindelijk toch leeggegeten geraakt
- ik vraag haar of ze zeker is dat ze genoeg gegeten heeft, want dat ze beter nu nog wat eet als ze nog honger heeft en dat ze haar dessertje sowieso al verdiend heeft
- ze krijgt haar dessertje
- ... en nadat alles afgeruimd is bekent ze schoorvoetend dat ze nog honger heeft!!
De laatste weken had ze duidelijk meer honger en heeft ze een groeischeut doorgemaakt, waardoor ik aan haar bede om extra eten heb toegegeven onder de voorwaarde 'maar dan wel iets gezonds' (fruit of yoghurt dus). Maar toen ze gisteren zelf vroeg 'mama, ik heb nog honger in iets gezonds', merkte ik dat dat patroon dringend doorbroken moet worden. Vanaf vanavond schakelen we de strijd om haar te leren eten wanneer er eten op tafel staat weer een versnelling hoger. Eten als er eten op tafel staat en anders moet je maar wachten tot de volgende maaltijd. En zo geraakt ze misschien ooit goed (op)gevoed.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
