Lena's eerste schooldag: met een plasje naar het klasje

Welwel, dat was - euhm - bijzonder. Eigenlijk verliep Lena's eerste schooldag indrukwekkend goed. Ik heb er ook altijd vertrouwen in gehad: anders dan bij Jolien kent Lena de school al en is juf Anneleen ook geen onbekende meer. Ze was dan ook geweldig op haar gemak. Haar Maja De Bij-boekentas moest op haar rug en na een woede-aanvalletje omdat ze haar vieruurtje nog niet mocht opeten ging ze vredig op verkenning in haar klas. We ontmoetten Zwempje de schildpad en er waren poppen en een buggy, dus dat zat direct helemaal goed. Ze had even de steun van Peppa en tutje nodig toen ik wegging, maar blijkbaar voelde ze zich de rest van de dag goed thuis op school. Op haar gemak in de klas, flink soep en boterhammen gegeten 's middags en probleemloos geslapen. Eén keer hebben ze haar treurend om "mama" aan de deur teruggevonden, maar dat was al tegen het einde van de dag.

Het enige wat to-taal de mist inging, was haar zindelijkheid. Ik was zelf nog in de klas toen ze haar eerste ongelukje had. Ik had mij wel aan een accidentje verwacht omdat we haar pas laat helemaal zindelijk gekregen hebben, dus ik had voldoende reservekleren mee. Maar blijkbaar heeft ze ook de rest van de dag gewoon alles in haar broek gedaan. Alles ja - ook dát. De drie verzorgsters van het dagverblijf waren er 's avonds precies toch behoorlijk van aangeslagen. "Nooit meegemaakt", zei er eentje zelfs. Slik. De pamper na haar dut was dan weer wél droog gebleven. Dus ze kan het wel, ze heeft wat begeleiding van de juffen nodig en moet wat extra gesensibiliseerd worden.

Ik heb nu in samenspraak met de verzorgers van het dagverblijf en haar juf alle zeilen bijgezet om haar zo snel mogelijk ook in de klas droog te krijgen (thuis en in de crèche was ze het al verschillende weken). Iedereen wil zich erachter scharen, het is echt een topteam! We gaan proberen om niet terug met pampers te beginnen, dat zou een stap achteruit zijn, want dan doet ze geen inspanningen meer, leert de ervaring mij. We hebben een potje in de klas gezet, zodat ze niet zo ver moet lopen als ze aandrang voelt. En ze gaan eraan proberen te denken om haar te vragen dat ze naar de wc zou gaan, in plaats van te wachten tot ze het zelf zegt, want dat is ze thuis en in de crèche ook pas heel laat beginnen doen. Zo hoop ik dat de overlast beperkt wordt en mijn kersverse kleutertje over enkele dagen fysiek al even groot zal blijken als ze zich mentaal heeft getoond!

Secret Santa 2013

Eerlijk: Annelien verdiende beter dan door het lot als Secret Santa aan mij toegewezen te worden. Ik heb het afgelopen jaar bijzonder weinig geblogd. Daar zijn een heleboel uiteenlopende redenen voor: de periode voor en na onze verhuis eind februari waren bijzonder druk door de laatste loodjes van de bouw en daarna het aanleggen van de tuin, de vele kritiek en bedenkingen omtrent privacy die Mario heeft bij media als Facebook zijn niet altijd ongegrond en weerhouden mij er ook van om bepaalde dingen zomaar voor elke wildvreemde op het Wereldwijde Web te grabbel te gooien, door de opmars van smartphones wordt er minder snel een reactie achtergelaten op berichtjes (wie zit er eigenlijk feitelijk ook te wachten op de K&G-curves van een ander zijn kind?), en door het wegvallen van Google Reader ben ik ook gestopt met andere blogs te volgen, waardoor ik ook minder geïnspireerd word om zelf nog eens iets te schrijven. Remmingen genoeg, en ik was dus helemaal stilgevallen. Maar anderzijds merk ik dat ik het eigenlijk ook triest vind dat Lena zo goed als onbestaande is op mijn blog. Schrik om enkel maar te stoefen over wat voor gemakkelijk kind ze wel is - terwijl er ondertussen dankzij de peuterpuberteit wel meer dan genoeg andere verhalen te vertellen zijn ook.

Toen Secret Santa 2013 aangekondigd werd, heb ik dan ook aan Tess laten weten dat ik met spijt in het hart niet zou deelnemen omdat ik mezelf bezwaarlijk een 'actieve blogger' kon noemen. Maar daar dacht zij anders over. En met haar persoonlijke zege op zak heb ik me uiteindelijk toch ingeschreven. Hopend dat dat het duwtje in de rug zou zijn dat ik nodig had om toch weer te gaan bloggen.

Arme Annelien heeft moeten vaststellen dat het niet gebeterd is. Geen enkel nieuw bericht. Niet eens de aankondiging dat ik deelnam en daar wel erg blij om was. En ook nadat haar pak hier veilig toegekomen was, heeft ze nog een dikke twee weken moeten wachten voor ik iets over en voor haar zou schrijven. De vakantie en een verblijf bij mijn schoonouders aan de zee tussen Kerst en Nieuw spelen daar een grote rol in, maar toch: Annelien, het spijt me echt. Je hebt me nochtans zo hard in de watten gelegd!

De doos was al tot in het detail versierd, en in het pakket zat een overvloed aan gepersonaliseerde, met zorg en liefde gemaakte geschenken. Heerlijke zelfgebakken koekjes, kerstzuurstokken voor de twee meisjes, een sprookjesachtige lebkuchbeer, een handgemaakte pop (Mila is onmiddellijk aangeslagen door poppenmadam Lena), mooie zelfgemaakte kaartjes en mijn absolute favoriet: een handgemaakte stoffen feestslinger om "op te hangen bij dringende feestelijkheden". Hier is hard over nagedacht en met zorg aan gewerkt. Annelien, bedankt! Na mijn radiostilte had ik zoveel verwennerij niet verdiend. Je maakt supermooie dingen, ik ben blij dat ik je blog op deze manier ontdekt heb! (En nogmaals sorry dat ik je ongetwijfeld binnensmonds heb laten vloeken)

Het lot wees mij opnieuw An Nelissen toe. Zo leuk om ook eens een cadeau te mogen zoeken voor iemand die je al wat beter 'kent' (al is het dan maar enkel via haar blogverhalen en al heb ik na die eerste Secret Santa niet veel contact meer gehad omdat de problemen met Flo net volop de kop opstaken). Ik ben haar pakje ook deze keer weer persoonlijk gaan afgeven, maar ze was op reis, dus ik hoop dat het goed terechtgekomen is. En dat ze er blij mee is. Ik heb iedereen in het gezin proberen te verwennen: ik had een pakketje gevonden met speciale vishengels om met maximaal 4 spelers een spelletje te spelen dat je gratis kan downloaden op je tablet - leuk om met de meisjes te doen, de meest recente cartoonbundeling van Mario (zo heeft ze nu de hele collectie), chocolade als verwennerij voor haar en Bob en zelfs een hondensnoepje voor Tuc - ik zie niemand over het hoofd! Alleen aan een foto heb ik niet gedacht...

Gezond, gelukkig en blogrijk 2014 voor jullie allemaal!

Pampowine

Nu zelfs de nazomer baan moet ruimen voor de échte herfst, nog snel even een sfeerbeeldje van de voorbije zalige zomer:

Pinokkio in de dop?

Ik heb Jolien een paar dagen geleden op haar eerste flagrante zonder-te-verpinken leugen betrapt. Het eten was bijna klaar en ze moest van mij haar handen gaan wassen, maar het was duidelijk dat ze daar geen spatje zin in had (en normaal doet ze dat zonder morren). Uiteindelijk gaat ze toch naar de wc en als ze terugkomt, zie ik haar wat vreemd lopen ronddraaien - en valt het mij te binnen dat ik geen water heb horen stromen. "Jolien, mag ik eens aan je handen rieken? Ruiken ze lekker naar zeep?" (daar is ze normaal zo trots op). Maar dat mocht niet. Ik heb haar toen met de feiten geconfronteerd (dat haar handen niet lekker roken, en ik geen water gehoord had, en ze ze dus onmogelijk gewassen kon hebben) en uitgelegd waarom liegen niet goed is (ik ga je dan niet meer geloven als je wel de waarheid spreekt).

Vanmorgen zit ze op het toilet boven en zegt ze: "kijk mama, mijn naam staat daar op de muur". En inderdaad: daar staat "Jolien" in grote potloodletters. Nu beweert ze bij hoog en bij laag dat zij dat niet gedaan heeft. Er zijn de afgelopen maanden 3 kinderen op de bovenverdieping geweest die kunnen schrijven, maar dat is ook alweer zeker drie weken geleden. Zou ik dat echt nooit opgemerkt hebben? En vooral: waarom zou een ander kind Joliens naam, en niet zijn eigen naam schrijven? Maar ze houdt voet bij stuk en ik weet niet goed wat ik ervan moet denken en of ik het er nog eens over moet opnemen met haar. Zou ze plots het liegen ontdekt hebben en dat volop aan het uittesten zijn?Ik ga haar de komende tijd alleszins scherp in de gaten houden!

Met belgerinkel...

Zelf met de fiets ergens naartoe mogen rijden (verder dan de bakker om de hoek, wel te verstaan), het was al lang een weerkerende wens van Jolien. Elke keer we ergens naartoe gingen, vroeg ze om met haar eigen fiets te mogen gaan. Met z'n allen naar het centrum van Gent, boodschappen doen in de Colruyt (lang "rolkuit" in haar taal) ... Als ik zelf niet te voet ging, kreeg ze altijd 'nee' te horen. Tot we op de zonnige zondag die 7 juli was beslisten om te gaan eten in het Boerenhof, een restaurant in Oostakker met een enorme tuin vol speeltuigen, en ik uit automatisme "nee" had gezegd, maar Mario mij tegensprak met "waarom niet eigenlijk? Het is vakantie, het is zondag en dus rustig op straat. Misschien moeten we het maar eens proberen".

Lena had perfect op de fietsstoel gekund, maar ik vertrouwde niet dat Jolien de volle 2,7 km heen en vooral: na het spelen en tegen bedtijd aan nog eens de volle 2,7 km terug zou volhouden en heb uit voorzorg toch maar de fietskar meegesleurd. We peperden haar enkele duidelijke voorwaarden (Op het voetpad rijden! Goed uitkijken voor voetgangers! DOEN WAT WIJ ZEGGEN!) en het belang van goed luisteren naar onze instructies in, en daar ging ze. Glimmend van trots, zonder één keer morren helemaal tot aan het Boerenhof. En na het eten, spelen en dezelfde inpeperspeech opnieuw zonder morren en nog even hard glimmend weer naar huis. Eerlijk gezegd: ik stond echt versteld.

De dag nadien startte net een muziekkamp aan de Oude Bareel. Per toeval eveneens 2,7 km hiervandaan. En ze had duidelijk de smaak te pakken, want ook daar wilde ze zelf naartoe. De eerste dag heb ik dat nog niet toegelaten omdat ik eerst prospectie wilde voeren naar de fietsinfrastructuur (de Antwerpsesteenweg is een heel stuk drukker dan de rustige straatjes die we zondag gedaan hadden), maar omdat ze zo goed luistert, heb ik het haar vanaf dinsdag toch toegestaan. En zo hebben wij nu - afhankelijk van de bestemming - een kind in huis dat in haar eigen transport voorziet. Opvang in Duimelotje, terug naar school: ze fietst het allemaal zelf!

En wie zelf naar school fietst, verdient natuurlijk een nieuwe, grotere fiets! Puur volgens haar lengte zou ze al op een 20 inch-fiets passen, maar dan kan ze te weinig met haar voeten aan de grond naar mijn goesting. Dus heb ik toch geopteerd voor een maatje kleiner, en is het er eentje van 16 inch geworden. Van Plop, maar dat is haar pas opgevallen toen we alweer thuis waren. Ze was vooral in de wolken dat hij zo mooi paars en geel is, haar twee lievelingskleuren!

Natuurvraagje

Jolien: "Maar mamaaa? Welk dier geeft water?"

Gelukkig heb ik nog een gezonde geest!

"Ge weet toch dat sport niet gezond is?" Ik kan het grapje weer voor een tijdje alleen maar gelijk geven. Mijn linkerenkel, mijn rechteroog en mijn onderrug kunnen er al van meespreken, en gisteren heb ik tijdens het squashen een krakske gekregen in mijn rechterknie. Ik weet niet eens meer welke beweging ik precies maakte - ik vermoed niet eens iets spectaculairs. En ik heb de rest van de avond niet eens overdreven veel last gehad. Het ijs dat ik erop heb gelegd, was meer vanuit het principe "baat het niet, dan schaadt het niet". En ik ben nog probleemloos naar huis gefietst, alleen de eerste pedaaltrap rechtopstaand op mijn rechterbeen deed pijn.

Zelfs vanmorgen, na een nacht slapen en met afgekoelde spieren vond ik het precies nog wel meevallen. Mijn been strekken lukte niet, nee. En normaal stappen ook niet echt. Maar erg gezwollen stond hij ook niet. (Dat kan ik nu ook al niet meer zeggen).

Ik ben toch maar naar de dokter gegaan, kwestie van met de clubverzekering in orde te zijn als het toch niet vlot zou genezen. Hij wist in geen tijd het punt te vinden waarop hij moest drukken om mij een onweerstaanbare drang te bezorgen om hem te slaan. De meniscus. Knie voldoende laten rusten, zoveel mogelijk ijs op leggen, ontstekingsremmers nemen en afwachten wat het zegt en hoe het geneest. Binnen één of twee weken zal de ernst zichzelf wel uitwijzen. Als de zwelling aanhoudt, zitten er mogelijk losse fragmenten in mijn knie, die ze dan operatief moeten verwijderen. En dat 'operatief', dat hoor ik niet graag. Dat van die eventuele losse fragmenten kan ik natuurlijk niet beïnvloeden, maar in al de rest ga ik nu toch eventjes heel voorbeeldig zijn. Bij mijn hernia heb ik de statistieken al eens weten te verslaan, ik ben vast van plan om dat hierin ook weer te doen (al ken ik de statistieken niet eens).

En zo zit ik nu al een hele dag met een koelelement van de frigobox (mijn versie van het coldpack) tussen mijn knieën geklemd (zoveel mogelijk mikken naar dat ene punt ter grootte van een macaroni) en pikkel ik op steeds minder elegante wijze door het huis. Geen enkele zithouding is echt comfortabel te noemen. Na het zitten terug gaan rechtstaan is een marteling. En bij het idee dat ik een trap af moet, breekt het koude zweet mij uit. Maar fietsen zou wel goed zijn, als mijn zadel maar hoog genoeg staat. Als je mij de komende dagen dus op een belachelijk hoge fiets voorbij ziet rijden: het is allemaal voor de goede zaak! Die statistieken moeten eraan!

Verhuisd

Wie heel goed goed heeft opgelet, weet dat er een nieuw nest zat aan te komen. Dus na een aantal absolute stressweken werd dit:

Dit (bijna even gezellig):

En ten slotte dit:

(Met het verschil dat je hier nu mijn bureau ziet en niet meer onze eettafel)

En zitten we nu al bijna een maand in een nieuw huis. Tussen de dozen en met nog een hoop zaken die afgewerkt moeten worden, maar met veel minder stress dan ik eigenlijk feitelijk had verwacht. De dochters en de man hebben de overgang bijzonder licht verteerd en zo kan ik mij focussen op het wankele evenwicht tussen dozen uitpakken, Ikeakasten ineenvijzen en ons huis inrichten (hou je verwachtingen maar laag) - en het nodige geld verdienen om dat huis en die kasten betaald te krijgen. Dat is soms wat zoeken, maar bovenal ben ik doodblij dat we hier wonen (en dat die verhuis achter de rug is). Ik geniet met volle teugen van het licht, de ruimte en de emoes die ik vanuit mijn bureau zie rondscharrelen op het onbebouwde perceel naast ons. En toch maar op 2,3 km van de Vrijdagmarkt! Het verhaal van het gat en de boter!

Danstalentje

We hebben er nog een danstalentje bij in de familie:

Secret Santa 2012

Welnee, natuurlijk is die doos geen dagen meer blijven staan. Eén, ik ben daar te nieuwsgierig voor. En twee, mijn moodboard omvat hoofdzakelijk eetbare cadeautjes, dus ik wil het risico niet lopen dat ze bederven. Sterker nog: de inhoud is al helemaal op. In het begeleidende kaartje schrijft de bakmadam dat haar hart een sprongetje maakte toen ze mijn moodboard las, en ik kan het niet beter getroffen hebben dan met zo'n baklustige Secret Santa.

We zijn allevier verwend met een mooie blikken doos vol koekjes: eentje met ieders naam erop, chocolate chips cookies, winterse sneeuwkoekjes, vanille koekjes met 'Home made'-logo en nog twee doosjes met marsepeinen balletjes met cacao on bresilienne nootjes. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kregen mijn kleine knutselfans nog een apart pakketje met kleurpotloden, wasco's en waterverf. Eef, ze hebben zich er helemaal op gestort en kleuren er nog regelmatig mee. Bedankt! Je hebt ons rotverwend. En mocht het niet zo not done zijn, ik zou je meteen om alle recepten vragen, want je maakt echt superlekkere dingen! Kunnen we niet regelen dat je volgend jaar opnieuw mijn Secret Santa bent? Kan ik je overigens op Facebook terugvinden?

 

Stipt op 18 december, zoals afgesproken, deed ik dan ook mijn pak op de post, naar Tazke. Eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk moeilijk. Haar kinderen zijn al wat ouder dan de mijne en haar moodboard gaf wel een goed beeld van welke zaken ze zoal leuk vinden en via haar blog leer ik haar kennen als een topmama die vanalles van onder haar naaimachine tovert, maar het was niet makkelijk om dat naar concrete cadeautjes te vertalen. Gelukkig bakt ze graag met haar dochter en omdat je daar heel leuke spullen voor kan vinden, ben ik resoluut die weg ingeslagen. Een uitsteekvorm voor koekmannetjes die je op verschillende manieren kan afwerken, een bakvorm voor een minikerstboomcake, cupcakevormpjes, echte candy canes en zelfgebakken koekjes waar iedereen van kan meesnoepen. Hopelijk valt het in de smaak!

Voor mij was het alleszins weer een geslaagde editie! Cadeautjes geven en krijgen en nieuwe bloggers leren kennen, ik blijf het een topinitiatief vinden. Bedankt, Tess! En ik wens jullie meteen allemaal warme kerstdagen en een gezond en zorgeloos 2013 toe!