"L5-S1: Linker dorsale protrusie van de discus, met druk op de linker zenuwwortel S1.
Besluit: Discushernia L5-S1 links met discoradiculair conflict."
Hij bevindt zich dus net boven mijn bekken, onder de eerste ruggenwervel. Ik had er een screenshot van het betreffende fotootje willen bijsteken, maar ik weet als leek niet meer zeker waar de dokter nu precies de uitstulping in kwestie zag in al die zwart-wit-grijscomposities. Als ik het mij goed herinner, was het hier (witte vlakken zijn bot, de grijze cirkel in het midden is de tussenwervelschijf en aan de rechterkant - mijn linkerkant - zie je een uitstulping naar buiten, of althans dat denk ik toch):
Een hernia dus. Ik moet toegeven: ik kreeg een klop op mijn kop toen ik dat hoorde. De twee weken kine (2 keer per week) werpen duidelijk vruchten af: ik sta weer mooier rechtop, ben flexibeler, heb duidelijk minder pijn en bovenal zijn de tintelingen in mijn linkervoet en pijn in mijn bil ("uitstralingspijn") sterk afgenomen. Omdat ik zoveel vooruitgang boekte, hoopte ik dat er op de scan niets te zien zou zijn en dat alles met wat geduld en oefeningen goed zou komen. Maar er was wél iets te zien, dus er is effectief een probleem en het zal niet zomaar vanzelf overgaan. Dat is grijs op zwart bewezen.
Hoe moet het nu verder? Eerst gaan ze met nog een onderzoek (ik dacht een EMG, maar tussen de vele vragen en toevloed van informatie door is de juiste term wat verloren gegaan) testen in welke mate de door de uitstulping van de tussenwervelschijf geknelde zenuw (vandaar de uitstralingspijn) nog werkt of beschadigd is. Morgen maakt de dokter daarvoor een afspraak, maar daar kan je vier tot zes weken op moeten wachten.
In afwachting moet ik de komende weken de kine verderzetten en "slikken, niet nadenken, maar gewoon slikken" (Mario zal het graag horen). Pillen dus. Meloxicam, een ontstekingsremmer, om de zwelling weg te krijgen en zo de zenuw weer te ontlasten. Vitaminen om de zenuw opnieuw aan te sterken. En toen ik vertelde dat ik minstens één keer per nacht wakker word van de pijn en mij dan met veel moeite in een andere houding moet zien te krijgen kreeg ik prompt ook een spierverslapper (Tetrazepam) voorgeschreven. Een neefje van Valium, stel je voor! En dat voor iemand die nog zelfs geen dafalganneke inneemt als ze niet bijna doodgaat van de pijn... Zijn aanvulling "niet denken, maar gewoon slikken" spreekt boekdelen over hoe ik over elke vorm van medicatie denk. Ik moet mij strikt aan de voorgeschreven hoeveelheid houden en mag dat niet langer dan twee weken aan een stuk nemen (alsof ík iets anders zou doen!) De bedoeling van al die pillen is om mijn rug zoveel mogelijk te ontlasten en hem de kans te geven om vanzelf te genezen en zo andere medische ingrepen te vermijden. (Opnieuw: mijn dokter weet duidelijk hoe ik tegen medische ingrepen aankijk).
Als de truc met de pillen, de rust en de kine niet lukt en het onderzoek een slecht resultaat oplevert, moet worden nagegaan welke stappen er verder gezet moeten worden om de kans op verlamming en/of levenslang gesukkel te vermijden. Dat kan gaan van een epidurale inspuiting (echt waar! Maar het is natuurlijk geen verdoving zoals bij een bevalling, maar een ontzwellend middel dat ze inspuiten) tot een operatie waarbij het uitgestulpte deel van de tussenwervelschijf of de 'knikker' in het midden wordt verwijderd.
Ik denk er liever niet aan. Die dingen zijn echt niets voor mij. Ik ben sterk, jong en gezond en kan de hele wereld aan! Dit gaat allemaal veel verder dan ik ooit had gedacht en ik heb vanavond dan ook een flinke tik gekregen. Ik kan echt wel tegen een stootje en Mario wordt nerveus van mijn aanslepende gesukkel, dus als ik last heb hoor je mij niet piepen en zoek ik rust op. Maar ik voel dat dit hele grapje fysiek zijn tol begint te eisen. Aanhoudende pijn, fysieke remmingen, onderbroken nachten en slaaptekort vreten aan mijn reserves. Als ik opsta, duizelt het altijd even voor mijn ogen. En zowel bij de kinesist als bij de dokter ben ik bijna van mijn sus gedraaid. (Lage bloeddruk heb ik later vernomen) Alleszins, zo'n operatie zie ik niet zitten, dus doe ik wat ik kan en volg braaf mijn behandelingen en slik dapper mijn pilletjes. *slik*
Posts
11 opmerkingen:
Oh nee, slecht nieuws, zeg. Allé, hopen dat die pilletjescocktail de pijn wat kan verzachten!
Oh lieve schat, ik hoopte zo dat dat niet waar zou zijn! Hou je vast aan de gedachte dat ze veel kunnen tegenwoordig. Een hernia wil nog niet zeggen dat je alleen de keuze hebt tussen levenslang op de sukkel of een zware operatie! Ik ken mensen die er met kine, oefeningen en rust grotendeels vanaf zijn geraakt. Eentje komt zelfs wekelijks bij mij dansen en is helemaal Nia-verslaafd. Ook bewegen hoef je dus niet op te geven! Ik duim voor je dat je zo snel mogelijk weer helemaal op de been bent en je lieve lijfje weer doet wat je ervan verwacht! Lieve knuffels!
Aiai, dat kon beter.... maar geloof in positief denken: je bent jong en sterk en je kan de wereld aan. Fuck die hernia!
Oei oei, pak maar braaf je pillekes, gelijk de dokter gezegd heeft. Mijn ma heeft net drie epidurales achter de rug voor haar nek (wat een zin). En serieus, de mens die epidurale uitgevonden heeft, die verdient een standbeeld :-).
Ondertussen wens ik u veel beterschap!
Veel moed en beterschap!
't Gaat idd om een EMG en ik hoop dat de resultaten ervan goed zijn! 't Verdict van een hernia is namelijk niet waar 'n mens op zit te wachten!
Moed!
P.S.: Helaas heeft leeftijd er niet altijd veel mee te maken (ik was 27 jaar).
Aiai, geen leuk nieuws.
Hopelijk kunnen ze er iets aan doen.
Hang in there!
Positief denken en vooral veel rusten, maar ook weer niet te veel. Anders word het alleen maar stijver. Mijn vriend had laatst zelfs een dubbele hernia, maar is er nu redelijk vanaf. hij heeft ongeveer een maand thuis gezeten en veel gelegen met zijn benen in een hoek van negentig graden. Hopelijk kan jij ook een operatie en dergelijke vermijden
oei oei oei!
Veel beterschap he!
Oei... Héél veel beterschap (en een zachte virtuele knuffel)
Een reactie posten