10 dagen Lena

(Het is hier stil gebleven de voorbije dagen. Gewoon omdat ik niet durf neer te schrijven dat het goed gaat. Beter dan ik had verwacht, beter dan ik had gedroomd. Want in alles vrees ik nog dat het alsnog zou keren. Dat mijn roze wolk oplost. Maar om die wolk toch wat vast te leggen, tart ik toch even het noodlot met dit berichtje.)

Een dag met Lena begint in alle rust. Als Jolien wakker wordt, neem ik Lena ook mee naar beneden en tijdens of na Joliens ontbijt geef ik Lena ook te eten. Tot vrijdag bracht Mario Jolien dan naar school, maar nu doe ik dat weer zelf en neem ik haar gewoon mee. In de voormiddag slaapt ze de dag gewoonlijk weg. In de namiddag is ze soms wat meer wakker, maar wel rustig. Of ze slaapt gewoon nog wat heerlijk verder. De vooravond/avond is een lastiger moment. Dan heeft ze een eetspurt die soms wat vroeger en soms wat later begint, en die de ene keer met meer onrust gepaard gaat dan de andere keer.Vrijdag voelde ik mij zo helemaal leeggegeten. Het was ook een superdrukke avond geweest met een veel aandacht vragende Jolien en door werk overladen Mario. Mijn lijf was moe, ik moest eten zien opgewarmd te krijgen (het was dan nog niet eens koken, gelukkig!!). En daarbovenop bleef Lena maar drinken en scheen ze last te hebben van vastzittende boertjes en gerommel in haar darmen. En dan sluipt de twijfel binnen: het gaat toch niet beginnen he. Gelukkig heeft ze dat zaterdag goedgemaakt met een superrustige dag die mijn gemoed ook helemaal gesust heeft.

En na de eetspurt volgt de beloning: ergens tussen 23u en 0u30 begint ze aan een langgerekte nacht van makkelijk 6, maar soms zelfs al 7 uur aan één stuk! Dan heb je die eetaanvallen er wel voor over, want goed kunnen slapen maakt een wereld van verschil! Ik voel mij dus mentaal fris, fysiek sneller hersteld en vooral gezegend met zo'n droomscenario.

Want de angst zit diepgeworteld. Bij Jolien brak de reflux na amper een week al uit. Die kaap zijn we voorbij. Maar gemiddeld treden de eerste klachten pas na 3 à 4 weken op. Ik zal dus pas helemaal gerust zijn als we de maand vér voorbij zijn en mijn lieve kleine meid mijn trommelvlies nog altijd niet aan stukken heeft gehuild. Want mijn moederhart bloedt als ik denk aan alle andere mama's die (nog altijd) worstelen met al dan niet geïdentificeerde maag- en darm- of andere klachten bij hun kleine dropjes.