Ziekenhuisdagen

Morgen zijn onze dagen in het ziekenhuis geteld. Dan wacht mij en mijn ieniemienie meisje de Grote Boze Buitenwereld. De periode in het ziekenhuis kan ik alvast omschrijven als een echte roze wolk. Omdat die wolk bij Jolien twee dagen na onze thuiskomst al diep donkergrijs kleurde, probeer ik het gevoel dat ik nu heb echt op te slorpen en te koesteren.

Met Lena in het ziekenhuis, dat is:
- Eten, slapen, eten, rondkijken, slapen, enz.
- Veel bezoek met lieve, praktische en/of lekkere geschenken.
- Vergeten zijn hoe zacht en opsnuifbaar pasgeboren babyhaar en -vel wel zijn.
- Klieren tot in mijn oksels en naweeën tot in mijn tenen, maar opnieuw een natural born drinkertje.
- Jolien die van op Mario's arm jubelt "daar is mijn zusje", naar de wieg loopt en door het glas "hé, dag Lena" zegt.
- Babyroutines die toch dieper in mijn geheugen weggezonken zijn dan ik dacht. Zo hoef je een langs voren sluitend body'tje niet helemaal tot boven open te knopen om een pampertje te verversen: daar dienen die drie knopjes onderaan voor!
- Het restaurant in de lobby dat goude zaken doet met mijn op de kamer picknickende en extra broodbeleg aanslepende echtgenoot.
- Minutenlang vertwijfeld in het zitbad staan ronddraaien, je afvragend hoe je ingeknipte zitvlak ooit de onmetelijke afstand naar het heerlijk warme water kan overbruggen.
- Personeel dat je zelfvertrouwen geeft.
- Een driejarige wervelwind die je in nog geen half uur tijd tot vermoeide wanhoop drijft, maar wiens charmerende aanwezigheid, lieve bezorgdheid, aanstekelijke enthousiasme en liefhebbende grotezussenzorgen totaal onweerstaanbaar zijn.
- Kraamverband dat de grenzen van een onderbroek ver overschrijdt.
- Na de luxe van een nacht van 5 uur en eentje met enkele voedingen maar veel slaap geradbraakt zijn als je je derde nacht maar om 3 uur kan inzetten (benieuwd wat deze nacht brengt).
- Een toppapa die voortreffelijk voor zijn drie meisjes en zichzelf (cruciaal om dit verhaal zijn roze gloed te bezorgen) zorgt.
- Twee bloeduitstortingen voor 6 buisjes bloed, maar met de stamceldonatie heeft Lena toch maar mooi een eerste goede daad verricht.
- Kreuntjes, zuchtjes en wriemels die als muziek in mijn oren klinken.

Alvast bedankt allemaal: bezoekers, bellers, verzorgers, specialisten, grotedochteropvangers, mijn topventje, mijn trotsmakende dochter en mijn oppeuzelbare minimeisje. Morgen begint het avontuur pas echt. Dat het vervolg even mooi mag zijn, want dit geeft mij zoveel zin in meer... Véél meer!

Published with Blogger-droid v1.6.9