Toen gingen haar ogen open en met haar wakkere bestaan sloop er ook meer onrust binnen. Last van boertjes, niet meer zomaar alleen in slaap vallen, dat soort dingen. De draagdoek deed de stilte weerkeren. Ik had al eens te veel op de terugweg van de schoolpoort boodschappen moeten doen in de chaos van aan de ene kant een dwarse peuter en aan de andere kant een ontroostbaar huilende koets. 100 meter in de draagdoek en het was gegarandeerd weer een drietal uur stil.
Zo. Opgelost? Nee hoor, zo werkt dat niet bij jonge moeders en kleine baby's. Want na 4 dagen intensief draagdoekgebruik begon ik mij zorgen te maken over het ietwat parasitaire gedrag van ons kleintje. Wakker zijn stond gelijk aan gehuil en de enige manieren om haar te troosten waren haar aanleggen of in de draagdoek steken. Ze leek wel met mij vergroeid en ook Mario kreeg haar niet getroost. Toen sloop de eerste twijfel binnen. Refluxsignalen herkende ik - gelukkig - niet. Was dit dan misschien doodnormaal gedrag voor een baby die niet aan reflux lijdt? Maar met elke steeds hardnekkigere huilbui 's avonds groeide ook mijn overtuiging dat er toch íets scheelde. Ik hou het voorlopig op krampen. Er staat toch al lang een afspraak bij de kinderarts vast volgende week, dus ik zal mijn verhaal dan wel eens doen. Na een avond om snel te vergeten en waar mijn oren nog altijd van tuiten zaterdag ben ik zondag naar de apotheek van wacht getrokken om druppels tegen de krampen. En ik heb toch sterk de indruk dat het helpt. Dat ze vaker vrolijk wakker is, met natuurlijk wel nog het nodige gehuil. Maar toch al meer zoals dat met gezonde baby's hoort te zijn.
Voor de rest raast het leven aan een rotvaart voort. Twee weken geleden zat ik voor het eerst alweer op de fiets (ik dacht dat dat zadel mij nog pijn zou doen, maar had eigenlijk vooral last van het gebrek aan buik- en rugspieren) en ik heb al twee sessies postnatale kine achter de rug (ja, dat mag al). Jolien geraakt op en van school en er komen alweer soms vrienden eten. Moederschapsrust zegt u? Ik sta met beide voeten alweer volop in het gewone leven (kan het ook anders?). Alleen is het niet eerlijk dat ik dan niet ook plots terug in mijn gewone jeans en rokjes pas!
Published with Blogger-droid v1.7.2
Posts
6 opmerkingen:
een beetje genieten ook hé tussendoor!
Hopelijk geen koemelkallergie?
@Bé: Ik probeer, ik probeer. Maar soms is dat moeilijk tussen de verplichtingen en het getroost door. Ik heb mij al vaak afgevraagd hoe jij dat in je eentje gered hebt/redt...
@Jessie: Dat heb ik ook al vaak bedacht. Ik moet eens opzoeken wat de symptomen daarvan eigenlijk zijn. En laat het dan maar gewoon gene waar zijn!
Straffe madam, gij!
@kientjes: Als er al eentje rondloopt hebt ge geen andere keuze dan snel terug mee in het ritme te stappen, natuurlijk. En trouwens: wie het zegt! ;-)
Avondcoeliakie zou het heten. Dat zeii mijn kinderarts me toch vandaag. Geen aanwijsbare oorzaak, eerder een combinatie van krampjes en 'de dag verwerken'. Ik weet niet wanneer het juist van Lena begon, maar bij Floris was het ergens vorige week. Nu ze even oud zijn kan ik wat vergelijken hé.
Wel herkenbaar, de vrees of het geen reflux is. En morgen gaan we hier ook een andere, meer comfortabele draagdoek kopen. Dat helpt hier ook, ook om nummerke 1 tevreden te houden (= genoeg aandacht te geven).
Oh, en de kinderarts wist me ook nog te vertellen dat die huilbuien het ergste zijn tussen 4 en 6 weken, daarna wordt het beter! :-)
Een reactie posten