Wiegedoodtest, deel 2: en we gaan nog nie naar huis...!

Ik was ook niet onverdeeld overtuigd van dat slaaponderzoek naar het risico op wiegedood, maar het stond nu vast dus ik heb het maar laten doen. 's Nachts had een verpleegster al vermeld dat Lena's hartslag soms wel heel laag zakt als ze diep slaapt. Na een veelvuldig onderbroken nacht (binnensluipende verpleegster om het uur, krakende lakens in een vreemd bed, rechtop zittend voeden in plaats van lekker ontspannen liggend) kwam de kinderarts na analyse van alle curves en registraties tot dezelfde conclusie. Haar andere waarden, en dan vooral het zuurstofgehalte in haar bloed bleven op die momenten wel goed, dus ze komt er niet echt door in de problemen. Geen uitgesproken kans op wiegedood dus, maar als uw hart stopt met kloppen zijt ge natuurlijk evengoed dood.

Dit moest dus verder onderzocht worden. Tijdens zo'n slaaptest worden zoveel parameters tegelijk gemeten dat het gewoon aan de nauwkeurigheid van de meting kan liggen (zou niet het geval zijn volgens de nachtverpleegster uit de nieuwsflash). De kinderarts vond een cardiogram (met een antiek toestel, want de zuignappen van de nieuwe infr-frastructuur zijn te groot voor zo'n minietjes) nodig en toen ik haar hoorde praten over een hartmonitoring van 24 uur begon ik in mijn hoofd onze agenda te overlopen op zoek naar vrije dagen, want met postnatale kine, Kind & Gezin en een uitstapje met mijn moeder en Jolien volgende week slibt die al snel vol. Toen ze naar de betreffende afdeling belde "of het paste" drong het plots tot mij door: die 24 uur, die gaan nú in!

Ik zit hier dus nog altijd. Het bezoek voor vanavond afgebeld, Mario verwittigd dat hij opnieuw een nacht alleen zal moeten slapen, dat Jolien vandaag een kappersafspraak heeft en dat ze morgen de hele dag thuis is. En dat ik maar één verse onderbroek meehad (aja, logisch) en hij een nieuwe moet brengen (ook logisch).

Voor de liefhebbers: ze weegt nu 3,790 kg, meet 56 cm en heeft een kleine hoofdomtrek (de verpleegster haastte zich om te zeggen dat dat geen verband houdt met haar verstandelijke vermogens).

De verzadiging blijft goed, dus dat lijkt geen probleem. Over haar hartslag hebben ze nog niets gezegd, maar ze slaapt zo weinig overdag, en al zeker niet diep, dat ik vermoed dat ze er nog geen zicht op hebben.

Nieuwsflash: net een praatje gemaakt met de nachtverpleegster. Ze heeft "nog nooit in haar carrière" (geen idee hoe lang ze hier werkt, maar ze is toch geen 20 meer) zo'n lage polsslag bij een baby geregistreerd. Ze zakken wel eens tot 80-85, maar tot in de 70, dat heeft ze nog nooit gezien, dus ze is even benieuwd als ik).

En verder leerde ik dat als ze zeggen "die test loopt van acht tot acht", dat ge dan verondersteld wordt om tegen zes uur al ter plaatse te zijn, of ge krijgt rond kwart voor zeven telefoon "waar blijft ge" en ge moogt uw frietjes opschrokken. En Mario heeft geleerd dat bij frontale aanrijdingen olie uit auto's kan lekken waar ge als fietser met een kleuter achterop vervaarlijk over kunt uitglijden. Het scheelde niet veel of hij mocht gewoon terugkeren, maar gelukkig kan mijn ex-voetballerke goed vallen en heeft hij verder onheil kunnen vermijden. Met ons tweetjes in het ziekenhuis, dat is al meer dan genoeg!