De bevalling

*Opgelet: gedetailleerd verslag*


Eentje voor de liefhebbers van het genre - en dat zijn er best wel veel, laat het een gouden tip zijn voor uitgevers: dit is een gat in de markt!


Voor al wie geen boodschap heeft aan verhalen over brekende vliezen, pijnlijke weeën en centimeters ontsluiting: sla dit berichtje gerust over. Volgende keer zal het hier wel weer interessant zijn, beloofd!

Donderdag 9 juni 1011. D-day. De uitgerekende datum. En aangezien Jolien netjes op 40 weken geboren is lijkt het mij wel leuk om dat kunstje nog eens te herhalen. De geboorte van Jolien heeft amper drie uur geduurd van de eerste wee tot de feitelijke geboorte, dus tot heel laat op de dag blijft er nog vanalles mogelijk. Ik had het rekensommetje de afgelopen weken al eindeloze keren herhaald en ook wanneer Jolien in bed ligt, is er net als bij de Rode Duivels bij de EK/WK-kwalificatie mathematisch nog altijd een kans.

In afwachting van Baantjer lig ik maar wat naar de tv staren. Koppen XL over mode voor honden. Mario is ondertussen zijn schrijfwerk voor de opvolger van de Rode Loper aan het bijschaven. Hij had al een paar keer gevraagd of ik zijn materiaal eens wilde lezen, maar het was er nooit van gekomen. En nu ziet hij zijn kans: "Baantjer begint over 20 minuten, wil je misschien nu mijn teksten eens lezen?" Goed idee! Ik klauter dus uit de zetel en wanneer ik naast hem op de stoel neerplof, wip ik even terug op. Wat was me dat? Het voelde als een keiharde trap recht naar beneden, maar dat kan het niet zijn, want ze is toch al gekeerd en ingedaald? En eigenlijk voelde het alsof er vanbinnen iets 'knapte'. Met de verhalen van grote plassen vruchtwater op de vloer en zelfs een doorweekte stoel bij een notaris en een overhaast afgeronde huisaankoop in mijn achterhoofd beslis ik om het zekere voor het onzekere te nemen en op de wc te gaan controleren of mijn vliezen niet heel toevallig gebroken zijn. Ik moet niet eens zo ver lopen om dat vermoeden bevestigd te voelen. Het grote kraamverband dat ik alvast in huis gehaald had komt vroeger dan gedacht van pas. 20u40. Het is dus zover. Over maximaal 24 uur hebben we ons kleintje in onze armen. Alleen: ik heb nog geen weeën.

Ik bel dus maar naar het ziekenhuis om te polsen wat we moeten doen. En dat ze mijn gynaecoloog maar stand-by houden, want dat het bij mij wel eens snel kan gaan zodra het op gang komt. Maar ik heb nog geen weeën, dus er is nog helemaal niets op gang. Een vreemde gewaarwording. Maar ook een groot voordeel. We hebben nu tijd om Mario zijn ouders te bellen en van Aalst naar Gent te laten komen. Ik scharrel de laatste dingen samen. Geen weeën, alleen een vreemdsoortige druk in mijn buik. We sluipen bij onze voorlopig nog enige dochter binnen en fluisteren haar in haar slaap toe dat meme en pepe hier zullen zijn als ze wakker wordt, want dat ze vannacht een zusje krijgt. Waar ik altijd een spoedscenario had verwacht, hebben we nu zelfs nog de tijd om voor Mario's ouders een plannetje te tekenen met de weg naar school. Zij slapen vannacht in ons bed en brengen Jolien morgen gewoon naar school. Tegen dat de les gedaan is, kan ze in principe al haar zus komen ontmoeten. En dan wil ik weg. Ik heb nog altijd geen weeën, maar die druk is echt vervelend en ik wil wel eens weten hoe ik er nu voor sta.

Terwijl we naar de nachtingang op de spoeddienst wandelen/waggelen, sluiten Mario en ik zelfs nog een weddenschapje af. Hij denkt dat ik al aan 5 cm ontsluiting zal zitten, ik denk dat het nog niet veel meer zal zijn dan de 3 centimeter tijdens de controle die ochtend. Ik moet af en toe eens inhouden voor een wee en nadat we geïnstalleerd zijn in de arbeidskamer blijkt dat Mario mij 20 cent (onze standaardinzet bij weddenschappen) verschuldigd is. 3 à 4 centimeter. Af en toe een wee, maar nog geen regelmaat. En vooral die vervelende druk naar beneden toe, maar die blijkt de boel dus niet vooruit te helpen.

De gynaecoloog blijkt nog in het gebouw te zijn voor een vergadering en uit de hoge frequentie van de inwendige onderzoeken blijkt dat zowel hij als de vroedvrouwen op hun hoede zijn door de snelheid van mijn eerste bevalling. Maar we zijn al ruim een uur verder en het breken van de vliezen heeft niet bepaald effect gehad. Dan maar eens aan de monitor. Onregelmatigheid troef. Dan eens drie kleine weeën om de drie minuten, dan eens een zware wee van enkele minuten aan een stuk, dan weer een tijdje niets, gevolgd door drie aaneengeschakelde zware weeën. Maar bovenal: geen of weinig vooruitgang in de ontsluiting.
 

Bij Jolien ben ik de bevalling met hevige krampen op de wc-pot gestart en is er niet eens tijd geweest om het nog over een lavement te hebben, deze keer kies ik er toch maar voor. Met als gevolg dat ik het volgende uur doorbreng met wandelingen van en naar de wc. De ene wee op het toilet, de andere vooroverleunend op het kastje aan de andere kant van de kamer. Alle houdingen probeer ik uit, maar niets voelt comfortabel. Tussenin kan er nog even een fotootje af, maar tijdens de weeën vergaat het lachen mij nu. Tegen middernacht krijg ik een klop. Ik heb al zeker een uur venijnige weeën die elke keer genadeloos inbeuken op het punt waar mijn hernia zich bevond. Bij elke wee word ik zo misselijk dat ik vecht om niet over te geven. Ik vind geen enkele houding die wat verlichting biedt en ik val tussen de weeën bijna in slaap. Het kersenpitkussen helpt geen zak tegen de aanhoudende rugpijn. De cola om mij wakker te houden maakt mij alleen maar misselijker tijdens de weeën. En bovenal: ik blijf maar vaststeken op 5 centimeter, dus het voelt allemaal aan als nodeloos energieverlies.

Mario wordt op pad gestuurd om druivensuiker uit de automaat te gaan kopen, omdat dat mijn maag minder zou belasten dan de cola. De vastzittende ontsluiting kan volgens de vroedvrouw 2 verklaringen kennen. Ofwel zijn de vliezen niet helemaal gebroken en zorgen die voor wrijving, en daarom probeert ze ze met een priem verder te breken (na de geboorte ontdek ik twee krassen op Lena's hoofd). Ofwel is ons meisje een sterrenkijkertje en daarom raadt ze mij aan om op mijn linkerzij te liggen, want dan kan ze makkelijker de bocht nemen die kindjes tijdens de geboorte altijd door moeten. Maar in die houding is de rugpijn amper op te vangen. Ik zie nu echt af. Minder dan drie minuten tussen de weeën en die eeuwige vervloekte priemende rugpijn terwijl ik eigenlijk gewoon even lekker zou willen dutten om weer op krachten te komen. En maar vastzitten op die stomme 5 centimeter.

Na de controle 's ochtends ben ik nog bij een oud scoutsgenootje binnengelopen die maandagnacht haar eerste kindje had gekregen. En op dit punt blijf ik maar aan haar verhaal denken: doodmoe, misselijk tijdens de weeën en maar vaststeken op 5 centimeter. Tot ze een epidurale kreeg en de pijn wegviel, waarna het plots allemaal bliksemsnel ging. Ik sta meermaals op het punt om toch maar een epidurale te vragen, maar mijn angst voor een naald tot diep tussen mijn ruggenwervels wint het toch nog nipt. Dat de vroedvrouw er zo goed de moed in blijft houden helpt mij ook enorm vooruit. Elke hopeloze verzuchting van mij beantwoordt zij monter met de opsomming van wat we nog allemaal kunnen doen ("en je kan nog in een warm bad, en je kan nog dit en je kan nog dat"). En dat Mario nog altijd weg is (de automaat blijkt geen stukken van 2 euro te aanvaarden en dat was het enige wat hij bijhad - en zo na middernacht blijk je toch een tijdje te moeten zoeken voor je iemand vindt (een nachtwaker) die je wisselgeld kan bezorgen) doet mij ook doorbijten. Ik ben dolblij wanneer hij terug binnenkomt. Ik beken hoe hoog het mij allemaal zit en vind hernieuwde moed om toch verder te doen. Als die vervloekte rugpijn toch maar eens zou weggaan!

En dan, zo rond een uur of twee, kom ik tot een belachelijk simpel besluit. Als ik de voorbije dagen op mijn rug in de zetel lag, had ik geregeld wel eens weeën, maar als ik mij op mijn zij draaide vielen ze weer stil. Dus stap ik af van de door de vroedvrouw aanbevolen zijlig en ik ga op mijn rug liggen. Oncomfortabeler om weeën op te vangen, maar plots komt alles wel in een stroomversnelling terecht. De pijnscheuten in mijn rug zijn niet te harden, maar de centimeters komen er nu wél bij. Om 2u20 belt de vroedvrouw de gynaecoloog. Even later verhuizen wij naar de verloskamer en heb ik persdrang die ik echt niet meer kan tegenhouden. De vroedvrouw had alvast een collega (of stagiaire?) gevraagd om bij haar te blijven voor het geval ze het alleen moest doen, maar om 2u35 arriveert de gynaecoloog. Vorige keer vielen mijn persweeën na het verhuizen stil, maar deze keer geven de weeën een duidelijk tempo aan en ik pers mezelf vol overgave binnenstebuiten. Alleen wat echt in mijn oor gefluisterd wordt dringt nog door, de rest (zoals de knip, waar ik mij vorige keer nog tegen probeerde te verzetten) ontgaat mij helemaal. Ik vraag wel eens om met een spiegel te mogen kijken en daarna geef ik weer het beste van mijn persende zelf. Ze blijkt omstrengeld te zijn (wat een geluk dat wij niet ergens zomaar in zeven haasten met ons tweetjes in de auto ofzo hebben moeten bevallen - dat zou slecht afgelopen zijn!!). En dan glijdt mijn kleine meisje de wereld tegemoet. Ze hangt vol vernix, maar ze zet meteen haar keel open. En meteen valt mij de gelijkenis met Jolien op. Ze zijn onmiskenbaar zusjes. Bij Jolien werd mijn aandacht op dit ogenblik nog heel erg opgeëist door mijn lijf en de naweeën, deze keer bestaat de wereld niet meer. Lena geniet mijn volle aandacht. Ik slorp haar helemaal in mij op. Zo'n klein, broos wezentje. Wat heerlijk dat ze er is! Ze mag gewoon bij mij blijven liggen, sabbelt meteen aan mijn borst en wordt pas gewogen en gemeten nadat we naar de arbeidskamer zijn teruggekeerd en ze zich helemaal heeft kunnen voldrinken, want dat doet ze wel onmiddellijk. Maar onderweg krijgen we nog de eer om iedereen op het Veerleplein (of in de hele wereld, want zo voelde het wel) het heuglijke nieuws te melden: onze lieve kleine Lena is geboren!