Gewogen en aangegeven

Even voor de statistieken: toen ik op dinsdag 14/6 met Lena het ziekenhuis verliet, begon ze weer goed bij te komen en woog ze 3,030 kg. Maandag is ons aller Kind & Gezin langskomen (van een ander kantoor dan de vorige keer?!) en woog ze 3,160 kg. Dat was voor een voeding, dus dat wil zeggen dat ze ongeveer haar geboortegewicht terughad.

Dinsdag zijn we dan naar de dienst bevolking getrokken om haar eindelijk te gaan aangeven. Het werd tijd: ze was al 11 dagen en je hebt daar maar 15 dagen de tijd voor. Ik vind dat wel speciaal, zo'n echt officieel document ondertekenen, dat doe je niet elke dag. Ik wilde dat dan ook graag zelf doen en ik vond het ook een hele leuke gedachte dat Mario er ook weer bij zou zijn. Ik vind de herinnering aan onze eerste echte uitstap met Jolien en de lunch in het shoppingcenter nadien nog altijd romantisch. Een heruitgave zag ik dus geweldig zitten, vooral omdat ik nu fysiek al beduidend beter hersteld was!

Blijkbaar is dinsdagmiddag om 12.15 een populair moment om uw kind te gaan aangeven, want de gang zat vol en na ons is er maar 1 man meer bijgekomen. Mario en wachten, dat gaat niet goed samen en ik heb hem weggestuurd om nog wat boodschappen te doen, dan zou ik het wel alleen afhandelen. Uiteindelijk waren zijn inkopen al gedaan toen ik nog zat te wachten en zo zijn we alsnog met twee bij de ambtenaar naar binnen gestapt. Papieren van het ziekenhuis, trouwboekje: ik was zo trots dat ik aan alles gedacht had.

"Mag ik uw identiteitskaart alstublieft?"
Jazeker, geen probleem.

Maar op zijn vaste plek in mijn portefeuille bleek die niet te vinden. Wat raar, bij de bevalling had ik die zeker nog op zak, want toen heb ik die moeten afgeven. Alle andere vakken doorzocht. Mijn handtas doorploegd. Mario mijn portefeuille laten uitmesten en de chaos in mijn handtas laten doorzoeken. Niks. En mijn SIS-kaart was mee verdwenen.

"Je moet maar eens in je moederboekje kijken, vaak steken ze dat daar in het ziekenhuis in. Maar dat is niet erg, uw man is mee, dan moet hij maar alleen tekenen."

Mario snapt dat niet, maar ik vond dat dus wel erg. Heel even heb ik overwogen om dan maar naar huis te gaan en later terug te komen, als ik mijn identiteitskaart terughad. Maar als die niet in mijn moederboekje zat en echt verloren was, dan zou dat wel verloren moeite zijn. Dus stemde ik met veel tegenzin en spijt in mijn hart in. Mario moest dan maar alleen tekenen. Papieren werden afgedrukt, grapjes gemaakt, uitleg gegeven. En toen ik voor de zoveelste keer door mijn portefeuille woelde, liet ik mij ontvallen "Mijn rijbewijs heb ik wel op zak, maar dat telt niet zeker?" Maar dat telt dus wel! Het is een geldig document om mijn identiteit mee vast te stellen. De lieve beambte begreep mijn gevoelens en heeft speciaal nieuwe formulieren afgedrukt zodat ik alsnog, samen met Mario, Lena als nieuwe burger heb mogen aangeven.

En ja: het schaap heeft 5 namen. Zo wil ik haar wat familieverhalen meegeven en draagt ze haar meter, haar peter, Mario's in september overleden grootvader en peter, en mijn pas overleden grootvader en peter met zich mee. Een aardigheidje. Want voor ons is ze gewoon onze lieve kleine Lena!

Published with Blogger-droid v1.7.1