Met een grote V op sommige momenten. Sinds begin november is het weer al 'mama' wat de klok slaat. Verlaat ik de kamer, dan gaat haar alarm af. Zet ik haar neer, dan zet ze een keel op. Draai ik mij om, kan ze niet bij mij, zet ik een stap bij haar vandaan... Alle tekenen van verlatingsangst. Kim merkt het ook. 's Morgens kan ze er beter tegen omdat ze dan nog frisser is, maar 's avonds wil ze enkel nog op mijn schoot zitten, in de zetel naast mij is dan zelfs niet goed genoeg.
Eergisterenavond hebben we haar rond het normale uur in bed gelegd (19u30 zoiets), maar rond 22u30 werd ze tegen haar gewoonte in alweer wakker, heftig aan het huilen en helemaal overstuur. Proberen haar te sussen, tutje te geven, over haar bolltje te aaien, niets hielp. Ze kalmeerde eventjes, maar begon dan steeds langer weer hevig te wenen. Haar toch maar uit haar bed gehaald en wat gewiegd, maar ook dat kalmeerde haar niet. Fles proberen te geven, na twee slokken zette ze weer een keel op. Met veel geduld en geneurie kreeg Mario haar na een tijd toch op zijn arm in slaap gewiegd, maar toen we haar na een tiental minuten terug in haar bedje legden, begon ze weer te wenen. Ik ook nog maar eens geprobeerd, weer in slaap gewiegd en weer begon ze te wenen toen ik haar in haar bedje legde. Omdat ik helemaal niet meer wist wat we nog konden proberen heb ik haar uiteindelijk bij ons in bed gelegd, waar ze tot 8 uur geslapen heeft, zonder nog 1 piepje te geven!
Opvoedkundig zal het wel anders moeten, maar we waren zelf ook dringend aan slaap toe. Vannacht is het gelukkig weer een normalere nacht geweest. Ze is opnieuw rond 23 uur wakker geworden, maar ik heb een uur lang geduldig haar tutje teruggegeven en uiteindelijk is ze dan weer in slaap gevallen tot 6u30.
Het frusterende is dat je met zo'n klein kindje helemaal niet weet wat er scheelt. Had ze slecht gedroomd (dat kan wel eens als ze volop een nieuwe vaardigheid aan het inoefenen zijn, zoals zij nu driftig aan het leren kruipen is)? Verlatingsangst (dat kan ook, dat ze in hun bed wakker schrikken en helemaal overstuur raken omdat ze beseffen dat ze alleen zijn - al heb ik het gevoel dat ik haar dan makkelijker had kunnen sussen, eerder zoals vannacht het geval was)? Of had ze te veel last van haar hoestje (elke keer ze bijna in slaap lag, begon ze te hoesten, werd ze weer wakker en begon ze weer te huilen)? Ik hoop alleszins dat het bij deze ene keer blijft!
Lena en Jolien
Meest gelezen berichten op deze blog
-
Gisteren kondigde ik nog aan dat ik naar het postkantoor zou gaan om mijn pakje op de bus te doen en vandaag staat de postbode aan mijn eige... -
Ik heb vorige week nog eens het befaamde interview op tv gezien waarin Arno Hintjens uitlegt hoe je een suppo (of in mooi Nederlands 'ze... -
(Ver)bouwers aller landen met een voorkeur voor retro en vooral schone oude vloeren, ik denk dat ik een buitenkansje voor jullie heb. Vorig ... -
Ik had écht geen idee wat ik nog als cadeautje voor mijn verjaardag kon gebruiken. En omdat de workshop pralines en truffels maken bij Sjol... -
Over twee weken gaat Jolien dus voor het eerst naar school, maar ik moet nog turnpantoffeltjes maat 22 voor haar vinden. Bwa, dat lukt nog w... -
Ik ben weer geselecteerd voor een nieuwe campagne van The Insiders . Deze keer mag ik een product testen waar ik al heel lang nieuwsgierig n... -
Vanmorgen naar de kinderarts. Het refluxprobleem lijkt zo goed als bedwongen, maar dat wist ik uit mijn praktijkervaring natuurlijk al. :-) ...
-
Bijna iedereen heeft het verhaal inmiddels wel al in langere of kortere versie gehoord, maar het is te mooi om verloren te laten gaan. Dus b... -
"Mama, jij bent de aaaaallerliefste van het hele land!" (Meestal is het de hele wereld, maar vandaag blijkbaar enkel het hele land...
-
Mario ging Jolien vandaag in de opvang halen. M: "Hoe was het vandaag op school, Jolien?" J: "Goed, maar ik heb wel één ke...
Abonneren op
Posts
Reacties
1 opmerking:
aha, de verlatingsangst... goede zaak want het betekent dat de binding met de ouders picobello is -da's het officële kind-en gezin-commentaar- maar daar zijt ge vet mee tijdens zo'n nachten.
Wat bij onze twee dochters hielp en vooral kindvriendelijk is -in mijn ogen erg belangrijk-, is de techniek van oppakken uit het bedje van zodra ze wenen en zoetjes in hun oor fluisteren tot ze rustig worden en ze dan meteen weer neerleggen. En van zodra het geween herbegint, ze weer oppakken en dan als ze wat rustiger zijn weer neerleggen... De eerste nacht liep deze cyclus op tot wel 80 keer oppakken en neerleggen maar hou vol want na een nacht of drie, volstond een keer of twee en dra was het niet meer nodig! De techniek houdt uzelf wel op de been maar het stelt uw hummel zowel gerust (men komt inderdaad snel bij gehuil) maar leert terzelfdertijd dat het geen manier is om uit het eigen bed te ontsnappen. Want vanaf de leeftijd van dik zes maanden leggen ze die linken erg goed en gaan ze nogal begrijpelijk datgene proberen wat het meest oplevert.
Ook bij de kindjes van kameraden leverde dit altijd snel resultaat zonder dat je kinderen de longen uit hun lijf liggen brullen. Onze ervaring was en is trouwens nog altijd dat onze dochters eerder hysterisch worden van dat "laat ze maar wat uithuilen"... dan wel lekker rustig.
En ach, de verlatingsangst piekt een aantal keer op verschillende leeftijden en de tweede keer dat we tijdens zo'n piek de techniek weer boven haalden, hadden ze het bijna meteen door en zijn we nooit aan 80 oppakmomenten geraakt :) Er is licht en uiteindelijk slaap aan het einde van de tunnel.
Nu die van mij nog van het nachtelijk eetfestijn krijgen en dan zit er weer een nacht doorslapen voor ons in. Maar afgaande op de oudste kan dat nog wel even aanslepen :)
Een reactie posten