De epidurale (1)

Zo, ik ben weer twee ervaringen rijker: een halvedagopname in het ziekenhuis en een epidurale inspuiting.

8u30: aanmelden, weg zoeken in een voor mij nog onbekend stuk van het Sint-Lucasziekenhuis, de Volkskliniek (opvallend veel oude patiënten, ze reserveren hun hippe nieuwe ziekenhuis precies voor de frissere generaties!), sexy slaapkleedje-met-open-achterkant aantrekken, bloeddruk laten meten, medische vragenlijst invullen en wachten. Boekje lezen. Sms'je versturen. Boekje lezen.

10u00: naar de gang gereden worden en met mijn bed in de rij gaan staan en nog snel een stressplasje doen.

Meteen ook wat antireclame gehoord voor de hospitalisatieverzekering van Ethias: volgens het verplegend personeel doen ze daar snel lastig over de terugbetaling van bepaalde consultaties en ingrepen (een patiënte in de gang had een papier volgens hen twee dagen te laat teruggestuurd, dat soort zaken).

Eerst plaatselijke verdoving (beetje pijnlijk, maar oké) en dan de inspuiting zelf. Inderdaad: echt ambetant. Hij spuit dat in verschillende beetjes, op verschillende dieptes in. Dus het duurt wel eventjes. En je voelt er wel nog veel van. Het was net op tijd gedaan, want ik begon mottig te worden van de druk die zich zo in mijn onderrug opbouwde. Snel terug gaan liggen en naar de Recovery. Mijn lijf was wat trillerig, maar ik vond vooral die druk in mijn rug zo vervelend. Alsof je slecht ligt, op een bobbel ofzo, en denkt dat het beter zal zijn als je je even verlegt, maar dat maakt dus niks uit.

- "Hebt gij altijd zo'n lage hartslag?"
Die waren ze dus vooraf vergeten te meten. Geen idee eigenlijk, maar ik denk van wel. Alleszins, voor zover mijn medische kennis reikt is een lage hartslag een teken van goede gezondheid. En zolang hij snel genoeg gaat om mij in leven te houden vind ik dat dus prima.

Wat mij ook opviel tijdens die inspuiting en de voorbereidingen ervan, is dat de dokter bij elke uitleg van wat hij zou doen (hij deed dat goed, dokter Weynants) ook elke keer zegt "maar we gaan niets onverwachts doen hoor, ik verwittig u altijd als ik iets ga doen". Goede tactiek, maar na vijf keer werd ik toch nerveus van dat zinnetje en begon ik pas echt te denken dat hij toch eens stiekem een onverwacht manoeuvre zou uitvoeren. Maar dat zal wel aan mijn aangeboren wantrouwen in de medische medemens liggen...

Bij binnenkomst had ik een bonnetje gekregen voor een broodje + drankje of koffie + gebak in het restaurant van het ziekenhuis. Ik moest nuchter zijn bij binnenkomst en zou 's middags wel met mijn Mariootje soep met schandalig veel boterhammen eten (ik had schade in te halen), dus voor het buitengaan heb ik mijn bonnetje verzilverd voor een appelsapje en een pateeke. Alleen daarvoor wil ik nog wel eens teruggaan.

Na boekje lezen, sms'je versturen en boekje lezen werd ik om 11u30 geschikt bevonden om opnieuw de buitenwereld in te waggelen. Volgende week herhaalt dit hele circus zich en voor vandaag en morgen heb ik de instructie om 2 liter water te drinken (*neemt snel nog een slok van haar eerste halveliterflesje*) en volledige platte rust te houden. Ik mag er enkel uit om naar de wc te gaan en te eten. Dus lig ik met mijn laptop tegen mijn opgetrokken knieën mailtjes te sturen, te surfen en fotoboeken te maken (a man's got to do what a man's got to do). Werk krijg ik toch niet meer in mijn agenda gepuzzeld. Januari verklaar ik dus failliet, maar vanaf volgende maand ben ik weer aan de slag met een gezonde rug!!