De epidurale (2)

Zo, de tweede epidurale inspuiting is ook geplaatst en ik lig weer braafjes plat in de zetel om het spul goed zijn werk te laten doen. En dat het werkt, daar ben ik onderhand wel van overtuigd. De eerste dagen na zo'n inspuiting ben je strammer dan voordien, maar dit weekend kon ik mij al behoorlijk pijnvrij bewegen.

Vreemd detail: ik was bloednerveus voor deze inspuiting. De eerste keer was ik ook wel zenuwachtig omdat ik niet wist hoe de voormiddag precies zou verlopen en hoe alles in zijn werk zou gaan. Maar nu wist ik dat al, dus je zou denken dat alle zenuwen weg zouden zijn. Maar nee, het was zelfs veel erger dan vorige keer omdat (ja, ik kan er ook niks aan doen, mijn hersenen maken soms wel erg vreemde kronkels) ik bang was dat ik het mij allemaal minder erg herinnerde dan het echt was. Ze hebben daar nogal moeten lachen toen ik dat vertelde! Maar daarmee was wel alle stress meteen weg.

Volgende week vrijdag heb ik een vervolgafspraak bij de dokter. Door gewoon mijn been op te tillen en te zien hoe ver ik raakte voor ik pijn kreeg, heeft hij al eens gecheckt welke vooruitgang ik al geboekt heb en volgens hem geraak ik al veel hoger dan voordien. Hij kan geen beloftes maken, maar het ziet er wel goed uit.

En dan breekt nu de gevaarlijkste periode aan, dat voel ik duidelijk. De pijn is zo goed als weg en ik voel mij weer bijna net zo fris en fit als vroeger, maar dat ben ik natuurlijk nog niet. Dus ik ga voorzichtig moeten blijven, zorgen dat ik mijn limieten niet overschrijd en toch braaf rust nemen terwijl ik denk dat ik alweer de chachacha kan dansen. Ik heb een beetje het gevoel dat ik het récht niet meer heb om nog languit in de zetel te blijven liggen, maar ik houd mij in en dwing mezelf om nog te blijven rusten. Lig! Braaf!