Het verdict (2) - EMG-onderzoek

ZO het EMG-onderzoek is achter de rug. Ik zal eerst het verloop vertellen en dan de resultaten.

Kennismaking met de dokter. Korte beschrijving van mijn medische parcours tot nu toe. Beschrijving van wanneer, waar en hoeveel pijn ik tegenwoordig heb. Toen hij de foto's van de scan bekeek, trokken er wel even donkere wolken boven mijn kop samen. Hij beschreef het als een zware hernia, een joekel, top 3 van deze week en een ernstig geval (als ik iets doe, doe ik het goed... *kreun*).

Uitkleden en opdrachtjes als 'loop eens op uw tenen', 'loop eens op uw hielen', 'buig eens voor- en achterover, wat doet het meeste pijn?', ga eens op uw buik op de onderzoekstafel liggen en zeg eens wanneer het pijn doet als ik op verschillende plaatsen druk'. Dat kaliber, prima te doen.

Het feitelijke EMG-onderzoek bestond uit twee delen. Eerst spande de dokter een bandje om mijn linkerhiel en mijn rechterkuit en zond hij met een soort van stift schokjes door mijn enkel, knie en onderbeen. Zacht beginnen en steeds opbouwen. Echt 'pijn' kan je dat niet noemen, want de spieren in je voeten en benen trekken gewoon even samen, maar zo'n schokje is wel elke keer een onaangename zindering. Conclusie: de zenuw zit nog altijd geblokkeerd. Hij citeerde een paar cijfertjes om de ernst te illustreren en daar ben ik de finesse van kwijt, maar mijn intacte rechterbeen haalde ergens een waarde van 1400 en dan mag het linkerbeen tot de helft verschillen (dus alles boven 700 was nog ok), maar ik zat maar aan 200. Boodschap begrepen.

Deel twee was minder prettig. Hij prikte een naald op een plaats in mijn been, liet het geheel even rusten en vroeg dan om een bepaalde beweging te maken (tenen naar mij toe trekken, tenen wegduwen, dat soort dingen) en die even aan te houden. Bleurgh. Een prik op zich is niet prettig, maar je zet je gewoon even schrap. Die naald erin laten zitten is alweer een stapje erger en dan nog een beweging maken, dat deed niet echt deugd. Niet veel pijn, maar wel héééél onaangenaam. Conclusie: de zenuw is gelukkig niet beschadigd.

Besluit:

- Ik heb dus een zware hernia. 90% van de hernia's geneest spontaan, maar bij een hernia van mijn kaliber heb je 75% kans dat een operatie toch noodzakelijk is (maar dus wel 25% kans dat ik er zonder opereren vanaf geraak). 50% van de mensen komt beter uit een operatie, maar bij zijn patiënten is dat 95% omdat hij pas in allerlaatste instantie beslist om te opereren, als al de rest niets oplevert.

- De zenuw is gelukkig niet beschadigd, wat de kans op verlamming verkleint. Anderzijds is de zenuw duidelijk wel nog gekneld en daarom raadt hij aan om toch meer te doen dan gewoon kinesitherapie en medicatie. Ik mag er natuurlijk altijd voor kiezen om alleen daarmee verder te gaan, maar dan kan het nog heeeeeeeeeeeeel lang duren voor ik er volledig bovenop ben en blijft de kans op verlamming veel meer aanwezig.

- Hij raadt aan om een epidurale inspuiting uit te voeren. In tegenstelling tot wat iedereen (en ik tot vanmorgen dus ook) denkt gaat het daarbij niet om een verdoving. 'Epidurale' duidt gewoon op de plaats waar de inspuiting wordt gegeven, niet op wát er ingespoten wordt. In het geval van een hernia wordt er een ontzwellend product ingespoten. Als de gekwetste tussenwervelschijf ontzwelt, trekt ze zich terug en wordt de zenuw opnieuw ontlast. Deze epidurale inspuitingen houden ook veel minder risico's in dan bij een bevalling. Bovendien zit mijn hernia helemaal onderaan mijn rug, en daar is er geen ruggenmerg meer aanwezig, enkel nog een hoop draden die de communicatie garanderen. De kans dat zo'n draad volledig doorgesneden wordt door de inspuiting is dus bijna onbestaande.

Concreet heb ik volgende dinsdag en de week erop een afspraak om 8u20 en moet ik een halve dag ik het ziekenhuis verblijven. De rest van de dag en de dag nadien moet ik volledige platte rust nemen, dus enkel opstaan om naar de wc te gaan en te eten. That's is. Als ik na één inspuiting van al mijn klachten verlost ben, hoeft die tweede inspuiting niet, maar daar zal ik maar niet te hard op hopen. Het was nu al een teleurstelling dat ik er met alleen kine en medicatie niet zal komen.

Enfin, ik ben weer een portie zelfkennis rijker: rationeel bekeken besef ik goed dat al die onderzoeken nodig zijn, wel meevallen en een goede manier zijn om er helemaal bovenop te komen. Maar emotioneel ligt dat blijkbaar toch anders als het echt om mijn eigen lijf gaat en vind ik al die ingrepen en inspuitingen maar beangstigend. De klop van vanmorgen is verwerkt, ik heb weer al mijn moed bijeengeschraapt en vecht mij weer verder doorheen de volgende stap naar beterschap!