Tijd om te revalideren!

Bedankt voor het vele duimen! Het heeft effect gehad: ik mag beginnen revalideren! Hèhè, eindelijk weer een stap vooruit.

Ik heb eerlijk verteld over de last die ik had toen ik plots moest stoppen met alle medicatie en de behandelingen bij de kinesist. Dat ik gewone dingen zoals wandelen, fietsen en koken prima kan doen, maar dat sommige bewegingen of lang rechtop zitten nog lastig zijn. En bovenal, dat ik het onderscheid niet altijd meer kan maken tussen pijn of gewoon stram zijn.

Allemaal normaal en geen probleem, zo blijkt. Het criterium is niet dat ik volledig pijnvrij moet zijn. Het belangrijkste is dat ik ook zonder medicatie en na het uitwerken van de epidurale inspuitingen (die kunnen soms een maand lang effect hebben) geen pijnscheuten tot in mijn billen of tintelingen in mijn kuiten of voeten meer heb (wel nog aan de achterkant van mijn bekken, maar dat kan geen kwaad). De pijn die ik nu af en toe nog voel is wel oncomfortabel voor mij (ach, alles went), maar geen alarmerend symptoom voor hem.

Besluit: ik mag beginnen revalideren. Drie maanden lang, twee keer per week, telkens twee uur. Morgen is er een soort van intakegesprek en dan wordt mijn planning ook opgesteld. Zes weken na de start moet ik nog eens op controle en twee weken na afloop opnieuw.

Het kan zijn dat ik in het begin meer last zal hebben. Lijkt mij logisch, want mijn rug zal door die oefeningen veel meer belast worden dan door het zetelliggen van de afgelopen 5 (!) maanden. Maar dan is het de bedoeling dat mijn buik- en rugspieren sterker worden en ik dus minder last krijg. Op termijn moet ik volledig pijnvrij worden en op heel lange termijn is het zelfs niet uitgesloten dat ik opnieuw kan squashen.

Anderzijds moet ik zeker in het begin opletten dat ik er niet te hard invlieg en mij meteen weer overbelast. Als ik na een tijdje merk dat ik toch weer pijnscheuten krijg en dat mijn situatie te erg verslechtert, dan wordt de revalidatie stilgelegd en dringt een derde epidurale zich op. Dat zou wel heel spijtig zijn, maar alle hoop is ook dan nog niet verloren. We doorlopen dan gewoon weer de procedure epidurale - voldoende rusten - revalidatie.

Ik hoef niet te zeggen dat ik heel opgelucht was met dit nieuws. Dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik weer vooruit geraak. Dat er misschien eindelijk een einde in zicht komt. Ik heb het alvast bescheiden gevierd. Met toastjes voor het avondeten. Die hadden we sowieso gepland omdat er een iets te klein kliekje op het menu stond, maar ze gaven de avond plots een feestelijke toets. Hoera voor mij!