De slechtst denkbare...

De bevalling komt dichterbij en het spreekt voor zich dat mij dat steeds meer bezighoudt. Het ene moment denk ik dan ook "laat maar komen, we fiksen dat wel", het andere moment slaat de angst mij om het hart en vraag ik mij af hoe ik daar ooit doorheen moet komen, maar het gevoel dat het meest overheerst is toch "we zien wel, er zijn mij al zoveel vrouwen voorgegaan, er is geen weg terug en er wacht mij nadien een prachtige beloning en ik vind dus wel een manier om ermee om te gaan". Ik krijg daarin ook veel steun van Mario en dat zal mij sowieso al een hoop extra krachten geven.

Ik probeer hem dan ook voor te bereiden op een aantal minder leuke mogelijkheden. Dat hij zich niet buitengesloten of afgewezen moet voelen als ik hem zou wegduwen omdat ik liever in een coconnetje kruip, of dat hij een snauw naar zijn hoofd krijgt omdat hij iets vertelt waar ik op dat ogenblik geen boodschap aan heb. Je weet natuurlijk nooit...

En zo zat ik een paar dagen geleden voor mezelf het spelletje "de slechtst denkbare" te spelen. Wat zou nu het allerergste kunnen zijn dat ik op zo'n ogenblik tegen hem kan zeggen? "GIJ hebt kinderen gewild!" Gelukkig kan hij erom lachen!!