Hoera voor Rita van de politie

Vorige week vrijdag. 8u20. Telefoon van een onbekend nummer.

- Hallo met Marleen
- Hallo, met de politie van Oostende. Wij hebben hier mogelijk een verloren voorwerp van u.

Natuurlijk wist ik meteen waar dit over ging. Niet meer gedacht dat ik telefoontje zou krijgen!

We zijn op 6 juni van dit jaar getrouwd en tijdens onze vakantie aan zee in juli is Mario zijn trouwring al kwijtgespeeld. Hij droeg hem graag, maar deed hem voor vanalles en nog wat uit: handen wassen, gel in zijn haar doen, zonnecrème smeren, een pamper van Jolien verversen,... En zo kwamen we op een avond tot de vaststelling dat hij zijn ring niet meer aanhad. De dag voordien hadden we met vrienden nog gepraat over het al dan niet kiezen voor een trouwring, dus toen had hij hem nog. Dat beperkte de mogelijke plaatsen waar hij hem verloren kon zijn (is dat dan een verliespost?) tot 3:
- het toilet van het stripdoolhof in Middelkerke,
- de dijk op het eind van Oostende, waar hij zonnecrème aangebracht had,
- en het toilet van café Rubens in Oostende waar we met zijn ouders iets gedronken hadden.

We hebben onmiddellijk het stripdoolhof, café Rubens en de politie van Middelkerke en Oostende gebeld, maar nergens was een ring binnengebracht.

Eenmaal terug thuis ben ik naar de politie van Gent gegaan om het verlies te signaleren, zodat er toch ergens een spoor van terug te vinden zou zijn. Echt aangifte kan je daar blijkbaar niet van doen, maar ze zouden een memo opstellen. Terwijl de madam aan de balie mijn verhaal noteerde, liep er een collega voorbij "Kijk, die madam hier heeft hetzelfde voor als gij voorgehad hebt. Maar gij hebt hem nog teruggevonden he. En nu moet ge eens kijken sinds wanneer die jongen hem nog maar had..." Twee meewarige blikken in mijn richting. Ze vonden het duidelijk erger dan wij. Omdat we wisten dat de kans bestond dat Mario zijn trouwring niet zou blijven dragen (hij tekent met zijn linkerhand en squasht met zijn rechterhand en doet voor beide die ring uit. Als je dan weet dat hij niet eens een horloge draagt omdat hem dat zo stoort, zou het niet verwonderlijk zijn dat die ring op een dag ook gewoon aan de kant blijft liggen) hebben we hem een goedkope ring gekocht, vooral voor de symbolische waarde. Het geringd zijn beviel hem beter dan verwacht dus het was wel een teleurstelling toen hij zijn ring kwijt was, maar de emotionele waarde was dus belangrijker dan de feitelijke waarde van de ring.

En nu meldde Rita van de politie mij trots dat onze ring terecht is. Ze had er echt moeite voor gedaan. Tijdens de zomermaanden is het te druk om zich met verloren voorwerpen bezig te houden, dus was ze er na de zomer meteen voor in actie geschoten. En net toen ze een fax moest gaan ontvangen met mogelijke eigenaars kreeg ze een arbeidsongeluk en was ze een hele tijd arbeidsongeschikt, maar toen ze daarna terug aan de slag ging, was dat het eerste waar ze zich op stortte. Ze had veel rondgebeld, was zelfs in Brugge en Brussel beland en had uiteindelijk toch de langverwachte fax ontvangen. En daar stonden wel enkele Marlenen op, maar slechts één Marleen en Mario, zoals in de ring gegraveerd staat. Apetrots was ze. Ze heeft haar verhaal wel twee keer opnieuw verteld.

En zodoende gaan wij op dinsdag 23/12 naar de politie van Oostende om onze ring op te halen en Rita van de politie te bedanken met een doosje pralines. En wordt mijn duifje weer geringd! Roekoekoe!