Deurtje open. Deurtje toe.

Deuren. Er gaat momenteel een geweldige aantrekkingskracht van uit. Jolien kan zich er eindeloos mee bezighouden. Deurtje open. Voorwerpje erin. Deurtje toe. Deurtje open. Datzelfde voorwerpje eruit. Deurtje toe. En er zijn veel deuren. Die op haar paddestoel. Het zitje van haar vliegtuig. De badkamerkasten. Die van de wasmachine. De deur van de living naar de gang. De deur van het kastje op mijn bureau. Het klepje van haar speelgoed-gsm. En ga zo maar door.

Gisteren zag ik dat ze aan het proberen was om een luikje te sluiten terwijl er een blokje op lag. Natuurlijk was er geen plaats voor dat blokje, maar ze bleef het toch steeds opnieuw proberen. Geduldig en betweterig ondernam ze de ene na de andere poging. Luikje open, blokje erop, luikje dicht, maar dat lukt niet. Dus nog eens met alle macht duwen tot het blokje wegspringt. Blokje halen, opnieuw op het luikje en dat opnieuw proberen te sluiten. Dat ze er zoveel geduld voor kon opbrengen vond ik eigenlijk erg vertederend. Ze kan er echt helemaal in opgaan en vergeet de wereld rond haar volledig!

Ik ben alvast begonnen met het monteren van kast- en ladebeveiligers en met het verplaatsen van gevaarlijke kastinhoud...