En het gaat voort...

"Jolien weent". Die mededeling van Mario deed mijn nachtelijke droompje als een zeepbel uiteenspatten. Voor ik goed en wel besefte dat het half één was en ik dus nog niet zo lang aan het slapen kon zijn als het wel aanvoelde, was Mario al uit bed geklauterd en kwam hij alweer de slaapkamer binnen. "Ze heeft weer overgegeven". Verse pyjama, vers onderlaken, vers bovenlaken, verse slaapzak (gisteren net nog eentje bijgekocht - net geen 9 euro in het Kruidvat), slaapknuffel de was in en terwijl ik het bed verschoonde deed Mario in onze slaapkamer hetzelfde met Jolien.

Wéér. Ik begint het wel een beetje beu te worden en hoop stiekem dat uit de analyse van het stoelgangstaal blijkt dat ze een of ander makkelijk te behandelen en verder onschadelijk virus, bacterie of beestje heeft opgeraapt. Dan is er duidelijkheid en is het einde in zicht. Want nu breng ik haar elke ochtend naar de crèche en zit ik angstvallig af te wachten tot 12 uur gepasseerd is, want dan ben ik zeker dat ze haar middageten binnenhoudt en ik haar niet moet gaan halen en krijg ik weer hoop dat het gewoon weer voorbij is.