Lange tijd heeft Jolien 'mama' en 'papa' consequent correct gebruikt, maar sinds een aantal weken is daar verandering in gekomen. Tegen Mario zegt ze nu meestal 'mama'. En dan mag je nog honderdduizend keer 'PaPa' zeggen, ze houdt meestal voet bij stuk. Maar ook ik heb sinds een aantal weken een nieuwe roepnaam. Ze gebruikt hem minder consequent, maar als ze hem gebruikt, smelt ik helemaal: 'Mamaatje'!
Ik heb mij al veel lopen afvragen waar ze dat vandaan heeft gehaald. In het begin dacht ik dat er gewoon een onduidelijk uitgesproken werkwoord of ander woord na 'mama' volgde, maar dat lijkt steeds minder te kloppen. En dat een anderhalfjarige die nog maar volop woorden aan het leren is al inzicht heeft in de vorming van verkleinwoorden lijkt mij ook onwaarschijnlijk. Maar eigenlijk kan mij dat allemaal maar weinig schelen. Dat ze hem maar blijft gebruiken, want het is het mooiste koosnaampje dat ik mij kan inbeelden!
dinsdag 20 oktober 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Marie doet dat de laatste tijd ook, mama en papa omkeren. En bij haar is het zeker ook niet omdat ze het onderscheid niet kent. 't Zijn rebellen, onze dochters :)
Mamaa'tje, dat zegt onze anderhalfjarige jammer genoeg niet.
Hmmm, ge zou versteld kunnen staan van inzicht in verkleinwoordjes enzo (en in wat ze horen bv in de crèche van anderen).
Mijn jongste dame alhier verkleint steevast elk nieuw woord dat ze leert. Zo van "mama dat is wat?" ... " dat is een bankschroef." ... " ah mama'ke, dat is eh bankschroefje hé".
Misschien dat de wereld er op die manier net wat schattiger uitziet voor hen.. geen idee maar komisch is het wel.
"Ah mooi hondje, dat is zeker da hé" met voor haar neus een Deense dog.
En die "hé" vergezelt iedere zin... geeft haar gebabbel een authentiek didactisch en educatief tintje! :)
Nog even en al uw taalkundige uitspattingen (gevloek incluis) worden vakkundig herhaald en wereldkundig gemaakt. Het is geweldig om te horen en erg confronterend bij tijd en wijlen!
Een reactie posten