buikweetjes

Buikfoto 37 weken

- Gisteren, op exact 38 weken stond er een korte controle in het ziekenhuis op het programma. Door het vroege uur van de consultatie heb ik Jolien eens meegenomen. Het hartje horen kloppen deed haar niets; ze was vooral onder de indruk van mijn blote poep en van de lege papierrol die ze gekregen had en waar de gynaecoloog een gezichtje op getekend had. Ze heeft hem als een echte trofee mee de klas in genomen en toen Mario 's avonds met haar thuiskwam van een tochtje naar de bibliotheek, zat ze er zelfs mee te zwaaien op haar fietsstoel!
- Ik was wel eens nieuwsgierig of ons kleintje al ingedaald was, want ik heb al een tijdje het gevoel dat ik weer wat meer longinhoud heb (maar dat had ik bij de vorige controle ook al en toen was dat nog helemaal niet het geval). En ook deze keer niet. Ik heb wel al 2 centimeter opening (helemaal gratis! Vraag maar eens aan andere vrouwen hoe lang ze daarover gedaan hebben!), maar dat wil blijkbaar niets zeggen omdat ze toch nog niet ingedaald is. Ik kan er net zo goed mijn tijd nog mee uitdoen...
- Ik heb met ons buikmeisje wel afgesproken dat ze nog zeker tot na 5 juni blijft zitten. Mijn werk bleef maar opschuiven en dat heeft lang voor druk gezorgd, maar daar heb ik deze week een mooie inhaalbeweging voor kunnen maken. De babykleertjes liggen klaar, maar dat is het verder zowat. Ik heb een berg babyspullen die eens op hun plaats moeten geraken, een halve ziekenhuiszak, nog geen logeertas voor Jolien, het park staat nog op zolder en bij elke kramp in mijn buik denk ik nog "neeeee, nog niet! Nog niet!". Maar ik boek elke dag wel vooruitgang: het kaartje staat klaar en sinds vandaag kan ik ook het nodige snoep in huis om eindelijk de zakjes te beginnen vullen.
- En nu het over snoep gaat: ik ben inmiddels ook de kaap van de 10 kilo voorbij en klok af op 11 extra kilo's.
- Voorts probeer ik die heerlijke dikke buik nog zoveel mogelijk te koesteren. Ik krijg vaak de opmerking dat ik wel aan het aftellen zal zijn, maar dat is nog niet echt het geval. Ik geniet van de complimenten die ik op mijn buik krijg, van de opmerkingen dat hij zo compact is (klopt, ik heb echt een bowlingbal onder mijn T-shirt zitten) en vind het grappig dat je de blik van mensen die je begroeten nadat ze je een tijdje niet gezien hebben altijd een paar keer naar beneden ziet flitsen.
- Ik blijf mij er tegelijk ook over verbazen dat die dikke buik helemaal zo dik niet aanvoelt. Het overkomt mij nog geregeld dat ik op straat een zwangere vrouw zie passeren en denk "wauw, die heeft al een mooie buik" en dat ik dan mezelf in een etalageruit weerspiegeld zie en besef dat ik zelfs al ronder ben.
- Al ben ik natuurlijk niet onvermoeibaar. Na een voormiddag op stap met Jolien en/of een winkelkar moet ik echt efkes in de zetel kunnen liggen. Maar ik blijf wel lekker heel Gent rondfietsen met mijn velooke en slaag er zelfs in mijn toestand nog in om mensen voorbij te steken. Maar om zeker op tijd te komen reken ik uit voorzorg wel het dubbele van mijn normale reistijd.
- Wie haar eens wil voelen trappelen moet mij voorover doen buigen om van dichtbij naar mijn computerscherm te turen, naast mij komen liggen als ik mij 's avonds net in de zetel neervlij, of bij mij op de wc komen zitten!
- En tot slot: hoogzwanger zijn is bijzonder bevorderlijk voor mijn lezersaantallen! Allemaal curieuzeneuzen die zich afvragen of er al nieuws te rapen valt? Of heeft het misschien iets te maken met de blogmeeting van zondag?