Provinciaal domein Huizingen

Om het in het water gevallen uitje naar Planckendael toch een beetje goed te maken ben ik met Jolien en mijn moeder een namiddagje naar het Provinciaal domein van Huizingen getrokken. Het was jaaaaren geleden dat we daar geweest waren en het zat allemaal al in een heel diep, donker hoekje van mijn geheugen, maar hoe langer ik er rondliep, hoe meer ik herkende en hoe meer herinneringen er naar boven kwamen.

Het domein is opgebouwd rond een kasteeltje (nu een restaurant en tearoom met groot terras) met een vijver waarop ze bootjes en pedalo's verhuren. Daarrond ligt een supergroot, echt enorm park met grasvelden, bossen, een blindentuin, een openluchtzwembad, een visvijver, twee speeltuinen en een hoop dieren. Ik moet wel toegeven: veel verder dan de draaimolen, de speeltuin voor kinderen tot 8 jaar, de geitenweide en een stuk bos zijn we niet geraakt. Maar dat was al voldoende voor een heerlijke namiddag.

We zijn begonnen met 2 ritjes op de draaimolen









Daarna zijn we de speeltuin ingedoken. Die was eigenlijk wel op ietwat grotere kinderen gericht, maar Jolien is gek op glijbanen en daarvan stonden er vier in verschillende formaten aan de zijkant. Dus glijbaan op, glijbaan af en Jolien beleefde de tijd van haar leven.



En dan ontdekte Jolien een fontein naast de speeltuin. WATER! Glijbanen zijn geweldig, maar water staat nog een trapje hoger! Ze stond er meteen bij en aarzelde wel even, maar dan duurde het niet lang voor haar gezicht helemaal natgespat was. Schoenen uit, jurkje uit en nog eens vijf minuten later ook body'tje uit. En keer op keer herhaalde ze hetzelfde ritueel: naar de fontein, even gefascineerd staan kijken, dan stralen of druppels vangen en vervolgens helemaal natgespat en gibberend terug naar mij komen rennen. Of linea recta terug naar de glijbanen en het zand van de speeltuin. Water en zand... volgens mij een plakkerige en schuurderige combinatie, maar Jolien had er geen last van!













Toen de vermoeidheid begon toe te slaan, zijn we de geitjes gaan voederen. Die beesten staan op een hele wei vol met gras, maar ze staan wel bij de draad te drummen om het gras te eten dat de kindjes plukken... Ik zou mijn gras liever zelf uitkiezen en afgrazen, maar zij maken zich liever populair bij hun kleine publiek. Ieder zijn ding, zeker?

Toertje wandelen, ijsje en koekje snoepen, nog een laatste ritje op de draaimolen en dan was het kindje moe. Ze is als een baksteen op de achterbank in slaap gevallen. Ik was van plan nog even binnen te springen toen ik mijn moeder thuis afzette, maar waar Jolien normaal gezien wakker wordt zodra je stilstaat, mafte ze nu gewoon door. Ze moet goed moegespeeld geweest zijn! Ik heb mijn tussenstop dan maar geschrapt en heb mijn slapende meisje gewoon terug naar huis gevoerd.