Dak in panne

Ik heb vanuit mijn bureau thuis zicht op een parking die amper gebruikt wordt. Voor de meeste mensen misschien niet meteen het meest idyllische uitzicht, maar het geeft wel een ruimtegevoel en het is lekker rustig.

Sinds een tijdje wordt mijn parkingrust geregeld verstoord door een man die zijn Franse Buldog daar komt uitlaten. Tijdens het mooie zomerweer van een paar weken geleden (weet u nog?) komt hij plots tot helemaal in mijn hoek gelopen en roept hij iets, duidelijk om mijn aandacht te trekken. Licht geërgerd steek ik mijn hoofd uit het raam. "Of we wisten dat er een zestal dakpannen van ons dak losliggen?" Mijn ergernis ruimt plaats voor dankbaarheid. Nee, dat wist ik niet en dat is pertang handig om te weten. Ik bedank hem en doe verder een praatje, waarin hij laat vallen dat hij al vaak gezien heeft wat voor schade dit kan aanrichten, een zinnetje dat in mijn hoofd blijft hangen. Want dit probleem moet liefst snel opgelost worden, maar ik ken niemand die dat kan (bij mijn weten toch niet), dus waar vind ik iemand die dat kan oplossen?

Een tijdje later loop ik met Jolien naar de GB als ik naast de Wibra op de Antwerpsesteenweg een man met een klein wit hondje in de inkom van een appartementsgebouw zie staan. Ha, dat moet de achterbuur zijn! Ik stap er dus op af ("weet ge nog wie ik ben?") en vraag of hij dan niet in den bouw werkt en dat probleem kan oplossen. Hij ziet het zitten, maar moet wel nog een lange ladder zien te vinden, want hij werkt niet in den bouw. Hij neemt mij ook even mee naar de betreffende parking zodat ik mijn eigen dak eens met eigen ogen kan zien. Inderdaad, een hoop verschoven pannen en een gat ter grootte van een volledige dakpan. Daar moet iets aan gedaan worden. Ik geef voor de zekerheid mijn telefoonnummer.

Dit weekend krijg ik een sms: dat hij een ladder heeft en dat ik mag laten weten wanneer hij kan langskomen. Het is dus vandaag geworden. Ik was behoorlijk nerveus want ik was bang dat die man met zijn ladder, een paar dakpannen en vooral zijn klikken en klakken van ons dak zou donderen, maar hij is netjes rechtgebleven en heeft alle pannen terug op hun plaats gelegd. En dan heb ik hem met een mooie zakcent en mijn oprechte dankbaarheid naar huis gestuurd. Innige vriendjes zullen we niet worden, maar ik ben wel blij dat ik zo'n lieve achterbuur heb!