Met twee in de puree

Het was een rotweekend. Blij dat het achter de rug is en ik hoop dat de gevolgen ervan niet te lang aanslepen.

Zaterdagochtend, ik heb een squashwedstrijd voor het tornooi dat in onze club georganiseerd wordt. De eerste set win ik makkelijk omdat mijn tegenstandster nog niet op dreef is, de tweede set verlies ik glansrijk en in de derde set gaat het lang gelijk op, maar mijn tegenstandster haalt toch de bovenhand. Ik loop na het laatste punt de court af, vastberaden om in de volgende set te spelen voor wat ik waard ben, maar als ik ga zitten, merk ik een hevige pijn in mijn onderrug op. Vloeken, wat jammeren tegen Mario, wat stretchen en terug de court op. Dit wordt lastig zo. Mijn tegenstandster had opslag (squash is een heel ondemocratische sport: de winnaar krijgt de opslag aan het begin van de set) en ik retourneer met een scherp, laag balletje... gewoon omdat ik niet door mijn knieën kan buigen om de bal dieper te spelen. Als ik dan de bal moet oprapen om zelf te serveren komt uit dat ik een probleem heb. Ik geraak er gewoon niet bij. Kermend en kreunend, en op mijn racket steunend raap ik de bal alsnog op, maar tegen die tijd staan zowel mijn tegenstandster als de ref (scheidsrechter) bij mij omdat ze wel merken dat het zo niet verder kan. Ik twijfel nog even, maar als ik gewoon een balletje naar mezelf probeer te spelen en blijkt dat ik echt niet meer door mijn knieën kan buigen, moet ik de wedstrijd gewoon stopzetten.

Ik krijg het advies om voor de zekerheid de papieren van de verzekering te laten invullen en dus op controle te gaan op de spoedafdeling. Mario gaat met Jolien naar huis, want die krijgt honger en wordt moe. Ik wandel met mijn fiets aan de hand half Gent door naar het Sint-Lucasziekenhuis. Mijn sportzak laat ik in de Ucon, mijn fiets zet ik aan de crèche en ik meld mij aan op de spoed. Van de ene wachtzaal word ik naar de andere overgebracht en het duurt zeker een uur voor ik door de dokter wordt meegenomen (gelukkig krijg ik per toeval het gezelschap van een bekende wiens echtgenote zich aanmeldt met een verzwikte en gezwollen enkel. De dokter vindt mij duidelijk tijdverspilling en is bij elke doortocht zeer kort van stof. Er worden röntgenfoto's gemaakt waarop niets abnormaals te zien is, dus ik word drie uur later met een spuit Voltaren in mijn bil en de diagnose "dat moet dus een geblokkeerde spier zijn" terug op straat gezet. We zouden bij Mario zijn ouders in Aalst gaan overnachten, dus ik geef telefonisch instructies wat er allemaal ingepakt moet worden en Mario pikt mij op.

Zondagochtend. We kunnen heerlijk uitslapen, want Mario zijn ouders nemen Jolien mee tijdens hun vaste zondagochtenduitstap naar het zwembad. Tot zeven uur heb ik vrij goed geslapen, nadien lag ik te draaien in mijn bed om een pijnloze houding te vinden. Om 10 uur vindt Mario dat het echt tijd wordt om uit bed te komen. Ik leg uit dat ik veel pijn heb, maar onderneem toch een poging om recht te komen. Mario ondersteunt mij, maar als ik van lighouding naar zithouding kantel, kom ik helemaal vast te zitten. Ik geraak niet meer voor- of achteruit en begin helemaal te duizelen van de pijn. Mario ziet mijn ogen wegdraaien, raakt in paniek en roept zijn zus erbij, die in de kamer naast ons logeert. Ze leggen mij plat en ik krijg een heerlijk verkoelend washandje tegen mijn voorhoofd. Sofie is kinesiste, dus ze draait mij terug op mijn buik (ik lijk wel een aangespoelde walvis!) en behandelt mijn rug. Ze is ruim een uur bezig en gaat heel grondig te werk, maar het haalt niets uit. Aan mijn spieren ligt het dus niet, er moet toch een structureel probleem zijn.

De dokter van wacht wordt erbij geroepen, in de veronderstelling dat ik terug naar het ziekenhuis moet voor bijkomend onderzoek. Na wat vragen en fysieke tests kan hij echter al de diagnose stellen: niks lumbago, niks hernia, niks geblokkeerde spieren, mijn heiligenbeen is waarschijnlijk verschoven (het is niet de eerste keer dat ik daar last van heb). Pijnstillers en rusten, rusten, rusten. Zelfs de kinesitherapie die in het ziekenhuis werd voorgeschreven is volgens de dokter zinloos. Osteopathie is wel een optie. Ik heb zondag dus tot 16 uur in bed gelegen, waarbij ik nog de keuzevrijheid had om mijn hoofd naar links, dan wel naar rechts te draaien. Andere bewegingen lukten niet door de pijn. Ik was al voorstander van euthanasie, maar als ik ooit voorgoed tot zo'n leven beperkt word kan ik mij zo'n keuze zeer levendig inbeelden.

Om 16 uur heb ik De Grote Ontsnappingspoging gewaagd. Pijnstiller nemen, snel iets eten om krachten op te doen, kersenpitkussen laten warmen en met ondersteuning van Mario de auto in om in Gent te geraken, want we mochten wel in Aalst blijven, maar dat was praktisch niet handig omdat Mario maandag moest werken en Jolien anders niet naar de crèche kon.

En dan kwam de klap op de vuurpijl. Eten maken is geen optie, dus we halen Chinees. Het eten valt als een blok op mijn maag en een half uurtje later krijgt Mario last van diarree. Hevige diarree, opnieuw en opnieuw. Hij begint er ook nog bij over te geven, iets wat ik hem tijdens ons meer dan zeven jaar samenzijn nog maar één of twee keer heb weten doen. Ook mijn maaltijd komt er volledig uit. Na een weekend waarin we volledig geblokkeerd werden door een vastgelopen rug, krijgen we er als kers op de taart dus ook nog een voedselvergiftiging bovenop. Dit maakt ons rotweekend wel helemaal compleet. Ik heb melding gedaan bij het Federaal Voedselagentschap, kan ik toch een beetje wraak nemen!

Daarna volgde een onrustige nacht. Mario had het koud en vocht verder tegen zijn maaglast. Ik lag het meest comfortabel op mijn buik, maar had ook nog een knoop in mijn darmen, dus ik vond echt geen gemakkelijke slaaphouding. Tot 3u30 hebben we zo met ons tweetjes liggen woelen, dan heb ik wat langere periodes kunnen slapen. Mario heeft het hele ochtendritueel voor zijn rekening genomen en ik ben pas uit bed geklauterd toen hij alweer thuis was. Mijn opdrachtgever is verwittigd, Mario heeft zijn plannen bijgesteld en nu zitten we met ons tweetjes in de living tegen de vermoeidheid te vechten. Ik wil meteen van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken voor de goede zorgen en bezorgdheid. Jolien beseft precies wel dat er iets mis is, want ze komt veel in mijn buurt spelen, vooral met boekjes, en is heel lief en knuffelig als ze bij mij komt. En bovenal verdient Mario een pluim, want die heeft alles supergoed opgevangen, terwijl ik weet dat hij het in dit soort uitzonderlijke situaties altijd net wat extra lastig heeft. Hij is echt de held van de dag! En nu heb ik lang genoeg rechtop gezeten, tijd dat ik mijn buiklig weer opzoek.