De drie weken waren zo voorbij!

Ze zijn omgevlogen, de drie weken waarin de crèche gesloten was. We hadden er wel met gemengde gevoelens naar uitgekeken (klinkt misschien vreemd, maar wel meer mensen hebben dat), maar het is een heerlijke tijd geworden, en dat is grotendeels te danken aan Mario. Hij heeft zijn dagplanning helemaal aangepast zodat het werk dat de meeste concentratie vereist niet langer aan het eind van de voormiddag in de planning zou staan, wanneer ik net groentenpap kom geven, Jolien een propere pamper aantrek en omkleed voor haar middagslaapje, maar naar de namiddag verhuisde, wanneer ik toch bijna altijd de deur uit was. Want één ding is wel duidelijk: Jolien (en waarschijnlijk gelijk welk ander kindje van min of maar haar leeftijd) een hele dag thuis entertainen, drie weken lang, dat is onbegonnen werk.



We hebben dan ook veel kleine en grote uitstapjes gemaakt, waar ze altijd met volle teugen van genoot. Want op stap gaan, daar doe je Jolien altijd wel een plezier mee. Gelijk hoe, hoe lang, of waarnaartoe. Zo trokken we onder andere naar de bakker, de bank, de GB, de kapper, de winkels in het centrum, de Gentse Feesten, de zee, Aviflora, Mats in Gasthuisberg en Huizingen.



Het waren heerlijke dagen. Ik had een echt vakantiegevoel en genoot volop van de zee van tijd met Jolien. En nu is de crèche terug open en is mijn kuikentje weg. Bovendien is Mario ook de deur uit, naar een potentiële klant voor een contractbespreking. Mijn nest is dus leeg. Ik moet er weer aan wennen. Ik kan mijn kop maar niet op mijn werk krijgen en worstel met een leeg gevoel. Ik ben de voorbije weken gegroeid in mijn rol als fulltime-mama en ben nu een grotere moederkloek dan ik zelf had gehoopt. Nog dik vier uur en ik mag Jolien weer gaan halen. Ze zal wel doodop zijn, want ook zij zal weer moeten wennen aan de drukte van andere kindjes om haar heen, maar da's een goede zaak. Dus geef ons nog een dag of twee en we vallen allemaal wel weer in onze oude plooi!